Το ηθικό πλεονέκτημα μούχλιασε

Πίσω από κάθε καρέκλα υπάρχει πάντα μια σκιά. Κι αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Η πλέρια φαντασίωση του πολιτικού ανδρός σε σχέση με τους αντιπάλους του: είναι ένας άγιος εν μέσω Κόλασης. Ένας πρίγκιπας Μίσκιν, δίχως την φρενοβλάβειά του, που διατρυπά με την ηθική του θωριά τον απείθαρχο εσμό των αμαρτωλών. Αυτό δεν πιστεύει κάθε κόμμα για το προσωπικό του; Ο άλλος είναι ο εχθρός, ο απέναντι φέρει εκ προοιμίου το στοιχείο της δολιότητας. Κοινώς: η γούνα του έχει πολλά ράμματα.

Είναι σαν κι εκείνο το αμίμητο του Κουτσόγιωργα «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε». Ως γνωστόν: στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί. Ποιος, όμως, στις μέρες μας προβαίνει σε πράξεις αυτοχειρίας; Αντιθέτως, εκεί όπου θα όφειλε να εγερθεί η συγγνώμη, η ταπεινωτική παραδοχή πως τα λάθη, τα ατασθαλίες και «γκρίζες» περιοχές δεν ταιριάζουν μόνο σε ένα κόμμα και αποκρούονται από κάποιο άλλο, αναδύεται ένα ηθικό πλεονέκτημα με έωλα αποτέλεσμα.

Αυτό το ηθικό πλεονέκτημα χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντικρούσει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Μόνο που η άσκηση της εξουσίας (από τη φύση της, θαρρείς) σε αναγκάζει να αντιμετωπίσεις διάφορες μορφές ανηθικότητας. Θέλοντας και μη, η δύναμη που πηγάζει από την άσκηση του κυβερνητικού έργου σε φέρνει πιο κοντά σε ενέργειες που δεν είναι ραντισμένες με το άγιο μύρο.

Η περίπτωση του δανείου που έλαβε ο Παύλος Πολάκης, αλλά και κάμποσες άλλες περιπτώσεις υπέρβασης της εξουσίας που έχουν υπάρξει επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνουν πως το ηθικό ανάστημα πρέπει να αποδεικνύεται καθημερινά -κυριολεκτικά- κι όχι να περιφέρεται ως ιερό δισκοπότηρο. Η επίκληση δε ότι οι προηγούμενοι έκαναν χειρότερα, άρα δεν υπάρχει καμία δυνατότητα σύγκρισης, είναι αν μη τι άλλο ανέξοδη και αχρείαστη.

Είναι σαν να ψάχνεις τον λιγότερο κακό κι όχι τον «περισσότερο» καλό. Υπάρχει, όμως, και ένας λόγος παραπάνω που δεν πρέπει να γίνεται επίκληση της ηθικολογίας στην πολιτική. Οι πράξεις ενός πολιτικού δεν κρίνονται από τις αγαθές ή μη προθέσεις του, αλλά από το αποτέλεσμά τους. Η ηθικολογία λειτουργεί από άμβωνος όπου πάντα εκθειάζονται οι αναμάρτητοι και κατακεραυνώνονται οι αμαρτωλοί. Όμως, στην πολιτική είναι το τελευταίο οχυρό αυτού που έκανε την τσαπατσουλιά. Όποιος επικαλείται μονίμως τον ηθικό του κώδικα μάλλον κάτι άλλο θέλει να κρύψει. Η ακεραιότητα ενός εκάστου αποδεικνύεται, είναι μετρήσιμη, φαίνεται.

Πόσο ηθικό είναι άραγε το «σας έχω όλους» του Παύλου Πολάκη; (George Vitsaras / SOOC).

Η ηθική, σε αντίθεση με την ηθικολογία, αφαιρεί κάθε έννοια μεταφυσικής. Δίνει βάρος στη λογική, εξετάζει την καθημερινή διευθέτηση των πολιτικών ζητημάτων όχι βάσει του συναισθήματος, αλλά του συγκεκριμένου αποτελέσματος.

Όπως είναι ισοπεδωτικό να λέει κάποιος πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι (όχι, φυσικά και δεν είναι ίδιοι), το ίδιο ανεδαφικό είναι να θεωρεί πως υπάρχουν κάποιοι που είναι αγγελικά πλασμένοι κι άλλοι που μόλις βγήκαν από τα καζάνια της Κόλασης. Και στην τελική, ουδείς μπορεί να «αυτοδικαιωθεί». Είμαστε η αντανάκλαση των άλλων. Πολύ περισσότερο οι πολιτικοί που διάγουν δημόσιο βίο. Δεν γίνεται ο κατηγορούμενος να αθωώνει τον εαυτό του ισοφαρίζοντας τα δικά του σφάλματα με τα άλλα των προηγούμενων.

Αυτό είναι, λοιπόν, που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει; Να κάνουμε αριθμητική των ανομημάτων; Πέντε εγώ, δέκα εσύ; Τι είδους στρεβλή λογιστική είναι αυτή; Αυτός που έκανε τα λιγότερα κερδίζει; Και τι ακριβώς;  Το καθημερινό λιβάνισμα περί ηθικού αναστήματος πουλάει μόνο σε αφελείς. Όσο για το ποιος δικαιούται διά να ομιλεί, ας μην έχουμε καμία αμφιβολία: όλοι έχουμε δικαίωμα και όλοι έχουμε υποχρέωση. Όποιος κρίνει πρέπει να κρίνεται. Ιδιαιτέρως εκείνοι που σηκώσουν το φρύδι και καμώνονται πως «σας έχω όλους…».  Όνομα και μη χωριό.

Διαβάστε ακόμα: Μακεδονικό, ο κίνδυνος ενός νέου διχασμού, ανώτερος του ονόματος.

TAGS :
λαϊκισμος Παύλος Πολάκης Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook