germany-mundial

«Οι Γερμανοί δεν υπάρχει περίπτωση να μην κατέβουν πανστρατιά. Οι δικοί τους δαίμονες είναι άλλοι, διαφορετικοί…»

Αναλογίζομαι τώρα πως όλοι έχουν τους δαίμονές τους. Όχι αυτούς τους μίκυ-μάους του Καρβέλα και της Βίσση και του Μοδινού, άλλους δαίμονες, λιγότερο λάιτ, πολύ περισσότερο ανομολόγητους, συνήθως για τους τρίτους τελείως ακατανόητους.

Θέλω να πω, και το ξανάπα: Πού πήγαινε κι ολόκληρη Αργεντινή με τον Μέσι σαν καλαμιά στον κάμπο, και δεν άρχισε κι αυτός ο ωραίος σαν εστιάτωρ προπονητής τους τις κλήσεις από τον Τέβες δεύτερον και καλύτερο, άντε και Ντι Μαρία, Λαβέτσι, Ιγκουαΐν που πήρε, κι ύστερα κάνα νέο παιδί με διασκελισμό, με προσόντα; Πού πήγαινε ο θείος με Αγκουέρο και Παλάσιο τόσο, μα τόσο ξεβράκωτος στ’ αγκάθια του Μαρακανά;

Γιατί έτσι τι είχε; Μια Ελλάδα είχε με κάπως περισσότερο ταλέντο στα χέρια του, μια Αργεντινή τού με τα χίλια ζόρια 1-0, κι ως πού θα ’φτανε έτσι το πράγμα; Θα μου πεις: ως τον Τελικό δεν έφτασε, έστω και σκόντα-βρόντα; Λίγο είναι; Όχι, αλλά αυτά είναι και τα δαιμονικά των χωρών τού «αυτόν θέλω, κι όχι τον άλλον». Του «αυτός είναι ο δικός μου, όχι ο άλλος». Τα ’δαμε και γκρο-πλαν, άλλωστε, στης Βραζιλίας τα τραγικά.

«Πού πήγαινε ολόκληρη Αργεντινή με τον Μέσι σαν καλαμιά στον κάμπο; Κι αυτός ο ωραίος σαν εστιάτωρ προπονητής τους με Αγκουέρο και Παλάσιο τόσο ξεβράκωτος στ’ αγκάθια του Μαρακανά;»

Οι Γερμανοί δεν υπάρχει περίπτωση να μην κατέβουν πανστρατιά. Οι δικοί τους δαίμονες είναι άλλοι, διαφορετικοί: – Πάμε όλοι μαζί, κανένας δεν μιλάει, και πεθαίνουμε να μας βγει το σχέδιο, παρανοϊκό ή μη. Πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να μας σταματήσουν, να ενωθούν πρέπει, όχι μια χώρα μόνον, οι πάντες μεταξύ τους για να μας νικήσουν.

Έτσι, να ’σου πάλι με τα κόκκινα η ύπουλη πρώην ανατολικογερμανίς, πατώντας μια χαρά πάνω στους λοχαγούς Λαμ, Χούμελς, Σούρλε, Σβάινστάγκερ, Μίλερ και Κλόζε, και μαζί της μια παγκόσμια πάλι –έστω και μόνο αθλητική– επικυριαρχία τους, κάθε τόσο με το κρύο της χαμόγελο να μας παγώνει. Αλλά, τι να κάνουμε τώρα; Αν κι εσύ δεν οργανωθείς όχι λίγο, πολύ, αν κι εσύ δεν πας με όλα σου τα όπλα στον πόλεμο, οι Γερμανοί πάντα μπροστά σου θα βρίσκονται, κι εσύ τότε σαν Αργεντινή ανήμπορη θα τρέχεις και δεν θα φτάνεις.

Διαβάστε ακόμα: Μουντιάλ- Είναι ΟΚ να κερδίζει ο καλύτερος

Ενώ, αν είχες μέσα τον Τέβες σου τον σωστό, μια μπαλιά θα μπορούσε να του δώσει ο Μέσι, και να την ξαναπάρει πίσω. Ή να τη δει και ο Νόιερ με τα πολλά στα δίχτυα του τα σιδηρόφρακτα, τα σχεδόν παρθενικά.

Αυτός ο Γιακουμής, τελικά, ο προπονητής τής Γερμανίας, φοράει ή δεν φοράει περούκα;

Υ.Γ. 1.: Όσον αφορά στον Μικρό Τελικό: Είδαμε και το μυστακοφόρο παχύδερμο να εμφανίζεται όντως στο γήπεδο συνοδεύοντας την εκπεσούσα ομαδούλα του στην Κόλαση, όπως τους είχε από πριν υποσχεθεί. Ξανάδαμε και τον γιαπωνέζο καραγκιόζη ως Τέταρτον, αυτόν που τους μπέρδεψε ακόμα παραπάνω σπρώχνοντάς τους μ’ εκείνο το σιχαμερό πέναλτι στο πρώτο ματς, να νομίζουνε πως μια χαρά θα πήγαιναν τα πράγματα. Είδαμε κι άλλον έναν διαιτητή της συμφοράς στο γήπεδο, αυτόν τον κακομοίρη τον Χαϊμουντί, να μην πετυχαίνει τίποτα, μα τίποτα! Είδαμε, τέλος, και τον Μπλάτερ τον ακατανόμαστο διεθνή νταραβεριτζή να δίνει στους Ολλανδούς τα μετάλλια της παρηγοριάς. Αλλά τίποτα απ’ όλα αυτά, ομολογώ, δεν μας παρηγόρησε, για το Φάντασμα αυτό της Βραζιλίας, για την επιβλητική αυτή ενώπιόν μας αποκαθήλωση της ιστορίας ενός Πελέ, ενός Γκαρίντσα, ενός Ζίκου, αλλά κι ενός Τοστάου απαράμιλλου.

Υ.Γ. 2.: Ο Σουάρες στη Μπαρτσελόνα, λέει, και με πολλά. Φαντάζομαι πως, μετά του Τσεχ το κράνος, θα δούμε και το πρώτο φίμωτρο να φοράει ποδοσφαιριστής, χρυσό μάλιστα, όσο γίνεται πιο κομψά… κλουβάτο.

Υ.Γ. 3.: Κι ένα τρίτο υστερόγραφο, εξω-αγωνιστικό, αισθητικής αναρώτησης: Αυτός ο Γιακουμής, τελικά, ο προπονητής τής Γερμανίας, φοράει ή δεν φοράει περούκα; Είναι ή δεν είναι δικά του μαλλιά αυτό το μαύρο ψόφιο ζώο στο κεφάλι του;

Διαβάστε ακόμα: Τι σημαίνει για τους «καταφρονεμένους» της Βραζιλίας ο ήλιος της νέας μέρας, πάνω στις τέφρες της Σελεσάο.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top