Τα πρώτα στέκια ενός φανατικού κρεατολάγνου

Ο αμετανόητα -και ασυγχώρητα!- σαρκοβόρος Διαφθορεύς στο φακό της Φιλιώς Σταματοπούλου, στο εστιατόριο Aleria.

Χωρίς ίχνος υπερβολής, η σημερινή Αθήνα είναι παράδεισος για αυτούς που αγαπούν το κρέας. Παλιά και καινούρια εστιατόρια ασχολούνται όλο και περισσότερο με κρίσιμα θέματα όπως οι κοπές, το σίτεμα, οι ράτσες, τα άγνωστα κομμάτια και πάει λέγοντας.

Για πολλούς, βέβαια, είναι και θέμα μόδας. «Τραβιέται», σου λέει ένας επιχειρηματίας, οπότε επενδύει εκεί. Με ποικίλα αποτελέσματα. Γιατί σε πολλές περιπτώσεις, εστιατόρια που πραγματικά «ψάχνονται» όπως πρέπει, αναδεικνύουν το κρέας όπως πρέπει, εκπαιδεύουν τον κόσμο και προσφέρουν ποιότητα και απόλαυση. Σε κάποιες άλλες, τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα. Πετώντας από δω κι από κει όμορφο design και πιασάρικους όρους, αρκετοί πάνε για την αρπαχτούλα της στιγμής, η οποία, όμως, δεν αργεί να φανεί. Α, και δεν είναι φοβερό που, σε όποια γειτονιά κι αν βρεθείς θα βρεις ένα μέρος να σερβίρει Black Angus Beef; Ούτε στη Σκωτία δεν γίνονται αυτά! Ας είναι…

Δε θέλω να με παρεξηγήσετε. Η όψιμη μόδα του κρέατος μου αρέσει πολύ. Με βολεύει, με καλύπτει, μου χαρίζει συνεχώς νέες εναλλακτικές. Και σε αρκετά από τα νεότερα μέρη έχω γίνει πελάτης, θαμώνας, φίλος και πηγαίνω συχνά.

Αισθάνομαι την υποχρέωση, ωστόσο, να κάνω κι ένα βήμα πίσω. Στα παλιά, τα «πέτρινα χρόνια» του κρέατος στην Αθήνα. Τότε που στα καλά εστιατόρια το κρέας σήμαινε «μπον φιλέ», μοσχαρίσια κόντρα ή χοιρινή μπριζόλα, ενώ στις ψησταριές έβρισκες μπριζόλες και κοψίδια κοπανημένα μέχρι να αποκτήσουν το πάχος του τσιγαρόχαρτου και ψημένα μέχρι να χάσουν κάθε τελευταίο ίχνος υγρασίας.

Ακόμα και τότε, όμως, υπήρχαν κάποια εστιατόρια ή ταβέρνες που έβλεπαν το κρέας διαφορετικά. Με πάθος, με αγάπη, με όρεξη και μαγκιά. Και, ξέρετε κάτι; Τα περισσότερα από αυτά υπάρχουν μέχρι σήμερα, έχουν εξελιχτεί και συνεχίζουν να προσφέρουν το ίδιο προϊόν για το οποίο οι σταθεροί τους πελάτες τα αγάπησαν από την πρώτη στιγμή.

Τα δύο «δικά μου» τέτοια εστιατόρια θέλω να σας παρουσιάσω σήμερα. Και τα λέω «δικά μου» γιατί εκεί αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου και ξέρω πριν ακόμα πάω ότι θα φάω καλά. Και, παρότι μου αρέσει να δοκιμάζω καινούρια μέρη και το κάνω συχνά, σε αυτά επιστρέφω πάντα, εδώ και χρόνια. Συγνώμη, εδώ και δεκαετίες εννούσα…

Στην επόμενη σελίδα: «Ήταν ο πρώτος που μίλησε για σίτεμα και ως σήμερα οργώνει την Ελλάδα και επιλέγει τα καλύτερα κρέατα – προμηθεύεται πάντα ολόκληρα ζώα!».

1 2 3

TAGS :
γεύση εστιατόρια κάντζα Κηφησιά κρέας Κρητικός Λέλεκας μυστικά ταβέρνα Τηλέμαχος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook