5 συμπεράσματα από τις Γαλλικές εκλογές, και ισάριθμες σκέψεις για την Ελλάδα

Ο Μακρόν οδεύει προς την επανεκλογή, κάτι που δεν κατάφεραν ούτε ο Φρανσουά Ολάντ ούτε ο Νικολά Σαρκοζί πριν από αυτόν (Φωτογραφία: Reuters).

1. Το φιλελεύθερο κέντρο

Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει φιλελεύθερο κέντρο, πέρα από το δίπολο αριστεράς – δεξιάς. Ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο κατεξοχήν εκπρόσωπος όχι μόνο στη Γαλλία αλλά πανευρωπαϊκά, του χώρου αυτού, το αποδεικνύει με την εκλογική του επίδοση (27,6%). Όχι μόνο δεν φθάρηκε τόσο από μια πενταετία γεμάτη προκλήσεις (κίτρινα γιλέκα, πανδημία, πόλεμος στις πύλες της Ευρώπης) αλλά αύξησε το ποσοστό του σε σχέση με τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης του 2017. Έτσι οδεύει προς την επανεκλογή, κάτι που δεν κατάφεραν ούτε ο Φρανσουά Ολάντ ούτε ο Νικολά Σαρκοζί πριν από αυτόν.

Θα μπορούσε και στην Ελλάδα να υπάρξει ένας εγχώριος Μακρόν; Ο Σταύρος Θεοδωράκης που προσπάθησε κάτι ανάλογο (αν και προσανατολισμένο περισσότερο προς τη σοσιαλδημοκρατία) δεν μακροημέρευσε. Στο φιλελεύθερο κέντρο σήμερα δεσπόζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης (λόγω των προσωπικών αρχών και καταβολών του -όχι λόγω του σαφέστατα δεξιού κόμματος του). Με τον διπολισμό που καλλιεργεί και η αντιπολίτευση του Σύριζα, και με την πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα που είναι ενοχική απέναντι στον φιλελευθερισμό και κυριαρχείται ακόμα από εμφυλιοπολεμικά φαντάσματα, δεν αναμένεται να έχουμε έναν Έλληνα Μακρόν σύντομα.

Μπορούμε να έχουμε έναν Έλληνα Μακρόν; Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν τα κατάφερε, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι δέσμιος του κόμματος του (Φωτογραφία: Sooc).

2. Η άκρα δεξιά

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η άκρα δεξιά, αθροιστικά, ξεπέρασε το 30% στην κάλπη (32,53%, αν συνυπολογίσουμε εκτός από το 7,05% του Ερίκ Ζεμούρ, και το 2,07% του μετριοπαθέστερου Νικολά Ντυπόν-Ενιάν. Η Λεπέν έλαβε 23,41%). Το νούμερο θα ήταν εξοργιστικό, αν δεν ήταν τόσο βαθιά ανησυχητικό. Με την ξεκάθαρη στήριξη του Ερίκ Ζεμούρ και του Ντυπόν-Ενιάν στη Μαρίν Λεπέν, και με την ψήφο άλλων περιθωριοποιημένων ομάδων ενδεχομένως αριστερών καταβολών (παρότι οι υποψήφιοι της αριστεράς προς τιμήν τους, καλούν σε “δημοκρατικό φραγμό” απέναντι στην άκρα δεξιά), η Λεπέν θα φτάσει πολύ κοντά στο νήμα στις 24 Απριλίου. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να ανησυχεί εμάς τους Έλληνες. Όχι τόσο διότι θα ενθαρρύνει την εγχώρια ακροδεξιά η οποία βρίσκεται ξεπουπουλιασμένη, ή φυλακισμένη, ή μαντρωμένη στη Νέα Δημοκρατία. Αλλά διότι τυχόν νίκη Λεπέν θα επιταχύνει τις διαλυτικές τάσεις στην ΕΕ.

Η άκρα δεξιά των Λεπέν και Ζεμούρ, αθροιστικά, ξεπέρασε το 30% στην κάλπη (Φωτογραφία: chinadaily.com).

Το εθνικό μας συμφέρον είναι σαφώς προσανατολισμένο στον ευρωπαϊκό φεντεραλισμό. Θέλουμε εμπέδωση των κοινών αξιών, εμβάθυνση της κοινής πολιτικής, οικονομική αλληλεγγύη και ευθυγραμμισμένη εξωτερική και αμυντική πολιτική, στο μέτρο του εφικτού. Η Ευρώπη είναι το σπίτι μας και είναι και η ασπίδα μας σε έναν κόσμο ρευστό. Ο Μακρόν ως ηγετική Ευρωπαϊκή φυσιογνωμία μας στήριξε κόντρα στην Τουρκία (κι εμείς προτιμήσαμε τα οπλικά συστήματα της χώρας του) όπως πριν από εκείνον ο Ολάντ είχε στηρίξει τον Τσίπρα στη μαραθώνια “διαπραγμάτευση” που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος, για να μη μιλήσουμε για τη σχέση Παπανδρέου – Μιτεράν ή το “Ελλάς – Γαλλία συμμαχία” της εποχής Καραμανλή – Ζισκάρ. Θέλουμε μια ισχυρή Γαλλία σε μια Ευρώπη με όραμα και συνοχή, όχι μια μισαλλόδοξη και αυτοκαταστροφική Γαλλία που θα λοξοδρομεί προς τον απομονωτισμό ή θα λοξοκοιτάει προς τον πουτινισμό.

O Μελανσόν έχει συγκροτήσει πλέον τον τρίτο πόλο στη Γαλλική πολιτική (Φωτογραφία: ΑFP).

3. Η ριζοσπαστική αριστερά

Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως η νέα αριστερά, είναι η ριζοσπαστική αριστερά. Όπως στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε υπέρ του Σύριζα (με σημαντικό ποσοστό κεντρώων ψηφοφόρων του να πηγαίνουν και στη ΝΔ), έτσι και στη Γαλλία το σοσιαλιστικό κόμμα διαμοίρασε τα ιμάτια του προς τον Μακρόν (οι σοσιαλδημοκράτες) και τον Μελανσόν (οι κομμουνιστογενείς ριζοσπάστες). Έτσι ο Μελανσόν (με δεδομένη και τη στασιμότητα του Γαλλικού ΚΚ και των άλλων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών δυνάμεων) έχει συγκροτήσει πλέον τον τρίτο πόλο στη Γαλλική πολιτική: Έναν ριζοσπαστικό αριστερό πόλο, που έχει πολύ πιο επαναστατική ατζέντα απ’ότι τα mainstream ευρωσοσιαλιστικά κόμματα που γνώριζε ως σήμερα η Γαλλία και η Ευρώπη. Οι Γάλλοι ψηφοφόροι τον τίμησαν σε ποσοστό 21,95%.

Παρότι ο Μελανσόν θα μπορούσε να παρομοιαστεί περισσότερο με… Λαφαζάνης της Γαλλίας παρά με τον Αλέξη Τσίπρα (για τον οποίο έχει εκφραστεί με διόλου κολακευτικά λόγια μετά την κωλοτούμπα του δεύτερου), η πολύ αξιόλογη επίδοση του Μελανσόν (μια ανάσα από τη δεύτερη θέση) μοίρασε χαμόγελα και στην Κουμουνδούρου που βλέπει ότι και στη Γαλλία, η κυρίαρχη αριστερά έχει τα αντισυστημικά, αντιπαγκοσμιοποιητικά και (εν μέρει) αντιδυτικά χαρακτηριστικά που τηρουμένων των αναλογιών έχει και ο Σύριζα.

Η Αν Ινταλγκό, υποψήφια του κάποτε πανίσχυρου σοσιαλιστικού κόμματος, κατέγραψε το εξευτελιστικό ποσοστό του 1,74% (!) (Φωτογραφία: ΑFP).

4. Το τέλος των παραδοσιακών κομμάτων

Το τέταρτο συμπέρασμα, το οποίο έχουμε ήδη περιγράψει παραπάνω, είναι ότι τα παραδοσιακά κόμματα της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς στη Γαλλία, δηλαδή το Parti Socialiste και οι Republicains, υπέστησαν πανωλεθρία. Ο χαρακτηρισμός δεν είναι υπερβολικός: Η υποψήφια του κάποτε πανίσχυρου σοσιαλιστικού κόμματος, η Αν Ινταλγκό, η οποία είναι και δήμαρχος των Παρισίων, άρα ένα υψηλότατου προφίλ πολιτικό πρόσωπο, κατέγραψε το εξευτελιστικό ποσοστό του 1,74% (!). Η δε υποψήφια του επίσης πρωην πανίσχυρου κεντροδεξιού κόμματος, η Βαλερί Πεκρές, πρώην υπουργός του Σαρκοζί, πήρε μετά βίας το 4,79% των ψήφων.

Ας φανταστούμε αντίστοιχα το ΠΑΣΟΚ να παίρνει λιγότερο από 2 τοις εκατό και τη ΝΔ να τερματίζει κάτω από τις 5 μονάδες. Θα σήμαινε πιθανότατα το τέλος των κομμάτων αυτών. Για να γίνει βέβαια κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να διεμβολιστεί το κέντρο από έναν Έλληνα Μακρόν όπως λέγαμε παραπάνω, και ταυτόχρονα να ριζοσπαστικοποιηθούν καθαρόαιμοι δεξιοί και αριστεροί ψηφοφόροι, προς τα άκρα. Με τις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο μπορεί να μοιάζει μακρινό αλλά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι απίθανο μελλοντικά.

Πόσοι νέοι Μπολσονάρο θα εμφανιστούν στο μέλλον από τη μήτρα της άκρας δεξιάς; (Φωτογραφία: independent.co.uk)

5. Η τελική σύγκρουση των “δύο κόσμων”

Το πέμπτο συμπέρασμα είναι ότι, στον δεύτερο πλέον γύρο της 24ης Απριλίου, στην κάλπη θα βρεθούν αντιμέτωποι δύο κόσμοι: Το φιλελεύθερο, κοσμοπολίτικο, φιλοευρωπαϊκό κέντρο, απέναντι στη λαϊκιστική, φοβική, νατιβιστική άκρα δεξιά. Η σύγκρουση αυτή μοιάζει εν μέρει σαν ένα τρέηλερ από τις παγκόσμιες πολιτικές συγκρούσεις του μέλλοντος, ειδικά αν -ο μη γένοιτο- νικήτρια αποδειχτεί η άκρα δεξιά. Νέοι Τράμπ, Μπολσονάρο και Λεπέν θα ξεφυτρώνουν παντού και θα αναζητούνται οι Μακρόν, μέσα ή έξω από τα παραδοσιακά κομματικά καλούπια, που θα τους αναχαιτίσουν. Επ’ αυτού όμως, θα επανέλθουμε τις επόμενες ημέρες, καθώς θα πλησιάζει ο “τελικός” των εκλογών στη φίλη και σύμμαχο Γαλλία.

Διαβάστε ακόμα: Μαρίν Λεπέν. Η πασιονάρια της άκρας δεξιάς και τα τύμπανα του εθνικισμού στην Ευρώπη.

TAGS :
Εμανουέλ Μακρόν λεπέν νεα δημοκρατία πασοκ Σταύρος Θεοδωράκης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook