Έγκλημα χωρίς τιμωρία. (Φωτό: Nikos Libertas / SOOC).

Στις 5 Μαΐου του 2020, η Αθήνα στέκεται σε ουρές στα κομμωτήρια. Το βασικό της πρόβλημα είναι η επόμενη μέρα μετά το lockdown λόγω κορονοϊού. Στις 5 Μαΐου του 2010, φλεγόταν. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών, και το αγέννητο παιδί της, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36, και η Παρασκευή Ζούλια, 35, δολοφονήθηκαν στο υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου. Κουκουλοφόροι πυρπόλησαν την τράπεζα, την ώρα που κάποιοι απ’ έξω φώναζαν «να καείτε».

Δέκα χρόνια μετά οι φυσικοί αυτουργοί είναι ακόμα ελεύθεροι. Και πως να μην είναι αφού επί σαράντα σχεδόν χρόνια η «κουκούλα» είχε γίνει ημινόμιμο αξεσουάρ ένδυσης. Στοιχείο απόκρυψης χαρακτηριστικών και ταυτόχρονα τιμητής της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτοί, όμως, είναι αυτοί που είναι. Τα πραγματικά εξοργιστικά είναι δύο πράγματα: η δική μας λήθη και η απραξία της πολιτείας.

Πήγαν στη δουλειά τους και τους έκαψαν ζωντανούς. Δεν σκοτώθηκαν σε ατύχημα ή πόλεμο. Δεν έχασαν τη ζωή τους από κάποια ασθένεια όπως ο κορωνοϊός.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι αράδες, πρωί Τρίτης, περνάει στα ψιλά τι είχε συμβεί πριν από μια δεκαετία. Τους ξεχάσαμε. Ξεχάσαμε ανθρώπους που ένα πρωί σηκώθηκαν, ντύθηκαν, πήγαν στη δουλειά τους και εκεί τους έκαψαν ζωντανούς. Δεν σκοτώθηκαν σε ατύχημα ή πόλεμο. Δεν έχασαν τη ζωή τους από κάποια ασθένεια όπως ο κορωνοϊός.

Πάμε τώρα στην πολιτεία. Σε άλλες περιπτώσεις οι δράστες ανάλογων ενεργειών αποκαλύπτονται σε χρόνο dt και οδηγούνται στη Δικαιοσύνη. Για τη Μαρφίν κανείς δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα. Σήμερα το παιδί της Αγγελικής θα ήταν 10 χρονών. Και κάθε τέτοια μέρα κάνουμε «μνημόσυνο». Άντε και να μην τους ξεχάσουμε, να μην σβήσει η μνήμη τους… Φτάνει αυτό;

Ο εμπρησμός της Μαρφίν δεν έτυχε. Ήταν μια πράξη, σχεδιασμένη και προμελετημένη. Γιατί στο μυαλό μερικών βρισκόμαστε μονίμως σε εμπόλεμη κατάσταση με τους «τραπεζίτες», τους «βιομηχάνους», το «κεφάλαιο». Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε στη λίστα και ο…. «τεχνοφασισμός».

Η κόλαση είναι οι άλλοι, λοιπόν. Ας τους κάψουμε τότε. Άλλωστε, η βία είναι μαμή της ιστορίας. Ηθικολογίες κενές περιεχομένου που δυστυχώς έχουν ακόμα πέραση. Τις βλέπεις γραμμένες με σπρέι στους τοίχους της Αθήνας. «Όσοι δεν οπλίζονται πεθαίνουν», η πιο… trendy από αυτές.

Εγκλήματα γίνονται παντού στον κόσμο. Χιλιάδες καθημερινά. Οι πραγματικά δημοκρατικές κοινωνίες, όμως, διακρίνονται για τη μνήμη των πολιτών απέναντι σε τέτοια γεγονότα κι την ικανότητα του Κράτους να απονέμει Δικαιοσύνη. Η υπόθεση της Μαρφίν πρέπει να διαλευκανθεί. Ας είναι το φετινό «μνημόσυνο» το τελευταίο. Το Κράτος έχει υποχρέωση να βρει τους δράστες. Όχι συνταγματική. Ηθική πάνω απ’ όλα.

 

Διαβάστ ακόμα – Νίκος Δήμου: «Είμαι περιέργως αισιόδοξος. Η εμπειρία του κορωνοϊού μας έχει ωριμάσει ως λαό».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top