Στιγμιότυπο από τη χθεσινή διαμαρτυρία φοιτητών στη Θεσσαλονίκη για την εξ αποστάσεως εξεταστική των πανεπιστημίων (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στη Γαλλία μαινόταν μια σφοδρή διαμάχη φιλοσοφικού χαρακτήρα. Από τη μια μεριά βρίσκονταν οι «ατομιστές», οι επιστήμονες που πίστευαν στην ύπαρξη των ατόμων. Από την άλλη είχαν στοιχηθεί οι «αντιατομιστές», σπουδαίοι επιστήμονες και αυτοί, οι οποίοι παρέμεναν αμετακίνητοι στις έως τότε γνώσεις, αποκρούοντας μετά βδελυγμίας κάτι «που δεν μπορούσαν να δουν».

Ωστόσο αυτή η βαρετή, θα μπορούσε να πει κανείς, κόντρα είχε ως αποτέλεσμα η Γαλλία να μείνει πίσω στην κούρσα για τη βιομηχανική επανάσταση. Η ατομική θεωρία αποτέλεσε, όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Ολίγη Επιστήμη για όλους» (Εκδ. Πόλις) ο Claude Allegre, την αφετηρία για τη σύγχρονη επιστήμη της Χημείας. Που με τη σειρά της αποτέλεσε πυλώνα της βιομηχανίας. Έτσι, ενώ η γαλλική διανόηση έδινε μάχες με ανεμόμυλους, Βρετανία και Γερμανία, «πέταγαν» στην νέα εποχή και μετατρέπονταν σε βιομηχανικές υπερδυνάμεις.

Χθες μια χούφτα φοιτητές στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο συγκεντρώθηκαν ζητώντας να περάσουν στο επόμενο εξάμηνο χωρίς εξεταστική λόγω… κορωνοϊού. Επικαλούνται «άγχος, φόβο, αγωνία, πίεση περνώντας δύο μήνες σε εγκλεισμό και έλλειψη τεχνικών μέσων (υπολογιστές, σύνδεση στο διαδίκτυο)»… «Να μην πληρώσουν οι φοιτητές όλη αυτή την κατάσταση», ζητούν.

Είναι ο θρίαμβος του «έλα μωρέ», που θέλει τις σπουδές κάτι σαν «χόμπι», αντί για τον πυλώνα πάνω στον οποίο κάποιος θα οικοδομήσει την εξέλιξή του.

Εντάξει, με την επιχειρηματολογία τους «γελάει το Πανελλήνιο», που λέει και ο Κουτσόπουλος. Το να τους κοροϊδεύει κανείς είναι εξαιρετικά εύκολο. Τη στιγμή που παιδιά του Δημοτικού έκαναν online μαθήματα επί έναν μήνα, είναι σουρεαλιστικό να ακούς κάποιον που έχει περάσει σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα να λέει «δεν είχα σύνδεση στο Ιντερνέτ».

Το σοβαρό είναι ότι υπάρχει μια ολόκληρη… δεξαμενή σκέψης πίσω από αυτή τη λογική, που θέλει τους ανθρώπους να περνούν καλά χωρίς κόπο, καταβάλλοντας ήσσονα προσπάθεια. Να μην υπάρχει βάση του 10 για είσοδο στα ΑΕΙ, να μην καταργηθούν οι αιώνιοι φοιτητές, να μην υπάρξει «εντατικοποίηση» (sic) της εκπαίδευσης κ.λπ.  Ο θρίαμβος του «έλα μωρέ», που θέλει τις σπουδές κάτι σαν «χόμπι», αντί για τον πυλώνα πάνω στον οποίο κάποιος θα οικοδομήσει την εξέλιξή του. Όχι μόνο ως μελλοντικός επαγγελματίας αλλά και ως πολίτης.

Μετά από δεκαετίες γενικευμένης χαλάρωσης, εξισώνοντας τα πάντα προς τα κάτω, μέρος της κοινωνίας παραμένει κολλημένο στην ιδέα ότι η προσπάθεια, ο ανταγωνισμός και τελικά η διάκριση ή ακόμα και η αριστεία είναι περισσότερο άγος παρά εφόδιο. Να περάσουμε όλοι το εξάμηνο και αυτοί που έστρωσαν κ…. και διάβασαν και όσοι εντρύφησαν στο «Last Dance». Τι τη θέλουμε την εξεταστική;

Η στάση αυτή αγνοεί την πραγματικότητα και μετατρέπει την φαντασίωση σε αλήθεια. Πλήρως απολιθωμένες ιδεολογίες και ξύλινα συνθήματα γραμμένα εδώ και σαράντα χρόνια με την ίδια γραμματοσειρά, στα ίδια τσουβαλένια πανό με το ίδιο χρώμα. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι η πραγματικότητα είναι σαν τοίχος: ανελαστική, άκαμπτη και ανυποχώρητη. Όταν πέσεις πάνω της, όπως οι Γάλλοι διανοητές του 19ου αιώνα, δεν θα γλιτώσεις με αμυχές. Αργά ή γρήγορα θα φας κανονικά τα μούτρα σου.

 

Διαβάστε ακόμα: Αντιευρωπαϊκά τσάμικα – Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε…

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top