Αναρτήσεις
Για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα έχει σηκώσει ανάστημα στις ιταμές προκλήσεις της Τουρκίας. Και αυτό είναι κάτι που στην Άγκυρα δεν το περίμεναν. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Λεφτά υπάρχουν τελικά. Αλλά μόνο για συντάξεις. Τη στιγμή που η οικονομία βυθίζεται στην ύφεση και η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακές προκλήσεις, οι αρμόδιοι υπουργοί διαβεβαιώνουν ότι ο κρατικός κουμπαράς θα δώσει 3,5 δισ. ευρώ σε αναδρομικά συντάξεων.
Τη στιγμή που παιδιά του Δημοτικού έκαναν online μαθήματα επί έναν μήνα, είναι σουρεαλιστικό να ακούς κάποιον που έχει περάσει σε Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα να λέει «δεν είχα σύνδεση στο Ιντερνέτ». Κι όμως, το ακούσαμε κι αυτό, μαζί με το αίτημα να κατοχυρωθεί το εξάμηνο έτσι, χωρίς εξετάσεις, αλλά με τη βοήθεια ενός επαναστατικού πανό.
Το ευρωπαϊκό πακέτο ενίσχυσης των 32 δισεκατομμυρίων ευρώ βάζει τέλος σε μια δεκαετή μπαρουφολογία περί «κακιάς Ευρώπης» που θέλει να κάνει τους Έλληνες γκαρσόνια των Γερμανών. Αρκεί αυτή τη φορά να κάνουμε τις σωστές επιλογές.
Σήμερα 5 Μαΐου του 2020, η Αθήνα στέκεται σε ουρές στα κομμωτήρια. Στις 5 Μαΐου του 2010, φλεγόταν. Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου και το αγέννητο παιδί της που θα πήγαινε πια στην πέμπτη δημοτικού, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Παρασκευή Ζούλια, έχασαν τη ζωή τους στο υποκατάστημα της Marfin στη Σταδίου όταν κουκουλοφόροι πυρπόλησαν την τράπεζα.
Μέχρι πρόσφατα, εκατομμυριούχοι CEOs και δισεκατομμυριούχοι μεγαλομέτοχοι πολυεθνικών συνωστίζονταν σε διεθνή fora επιχειρηματολογώντας υπέρ μιας ελεύθερης αγοράς που θα αυτορρυθμίζεται, απαλλαγμένη από την αρπάγη του κράτους. Σήμερα παρακαλάνε το «κακό κράτος» να σώσει τις εταιρείες τους. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Για πρώτη φορά στην Ιστορία φαίνεται πως στο σύνολό της η ανθρωπότητα βάζει πάνω απ’ όλα τη ζωή. Ο πλανήτης έχει βάλει λουκέτο, η παγκόσμια οικονομία έχει παγώσει αλλά έτσι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα δουν και την επόμενη μέρα. Είναι μια ιστορική επιλογή που κερδήθηκε ύστερα από τραγωδίες, ποτισμένες με πολύ αίμα. Είναι μια επιλογή Ανάστασης. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η φονική δυστοπία που ζούμε προέκυψε από την άρνηση ή αδιαφορία του κινεζικού καθεστώτος να κλείσει τις «υγρές αγορές», όπου τα ζώα αγοράζονται ζωντανά και στη συνέχεια σφάζονται επί τόπου για τους πελάτες. Και αυτό δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η φετινή 25η Μαρτίου ίσως αποδειχθεί η πιο ηρωϊκή απ’ όλες. Αν καταφέρουμε να σταθούμε όρθιοι, αν σώσουμε τις ζωές των γονιών μας, τότε ναι, του χρόνου τέτοιο καιρό θα είμαστε μια διαφορετική χώρα, έτοιμοι για την επόμενη σελίδα στην ιστορία μας.
Αν η φονική λαίλαπα του κορονοϊού αφήσει τελικά πίσω της κάτι θετικό αυτό θα είναι το τέλος των δημόσιων θέσεων υπέρ του αντιεμβολιαστικού εγκλήματος. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Τη στιγμή που η πραγματικότητα εξελίσσεται σε δυστοπική ταινία επιστημονικής φαντασίας, δεν είναι καιρός για «απόψεις» και... κηραλοιφές. Κανένας δημοσιογράφος, μηχανικός, οικονομολόγος, ιερωμένος ή βουλευτής δεν έχει δικαίωμα να μας λέει την προσωπική του γνώμη για την αντιμετώπιση ενός ιού, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση.
Η κυβέρνηση (όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκονταν στη θέση της) είχε μία και μόνο επιλογή: να κλείσει τα σύνορα με στρατό και αστυνομία, απέναντι στην ευθεία επίθεση του καθεστώτος Ερντογάν, με πιόνια δεκάδες χιλιάδες αμάχους. Διαβάστε τους 5 λόγους.
Επί πέντε χρόνια οι κάτοικοι λίγων νησιών αφέθηκαν να κουβαλούν μόνοι τους βάρος που αναλογούσε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι παράλογο που είναι στα «κάγκελα». Ούτε ότι θεωρούν πως και πάλι το ελληνικό κράτος τους κοροϊδεύει. Οπότε, σε τί κάνουν λάθος; Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Οι συνδικαλιστές σε όλες τις ανακοινώσεις των τελευταίων ετών ζητούν κατάργηση του Νόμου Κατρούγκαλου. Σήμερα, απεργούν για έναν νόμο που καταργεί τις βασικές διατάξεις του Νόμου Κατρούγκαλου. Πόσο μπροστά….
Και φέτος οι μαθητές μας (και οι πολιτικοί τους υποκινητές) αποφάσισαν να κρατήσουν ζωντανή την «παράδοση» των καταλήψεων. Μόνο που κανείς δεν τους ενημέρωσε ότι ο κόσμος αλλάζει και σε λίγα χρόνια οι εγγυημένες δουλειές για τις οποίες λένε πως αγωνίζονται δεν θα υπάρχουν καν.
Τη στιγμή που η παγκόσμια κοινότητα παρακολουθεί έντρομη την εξάπλωση του ιού, η Κίνα έχει βρει το εμβόλιο στον... σοσιαλισμό. Για χάρη του κόμματος και της ιδεολογίας, όμως, δεν κινδυνεύουν μόνο οι Κινέζοι, αλλά όλοι μας. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Σοκαριστικό, τραγικό, απίστευτο το βίντεο που κάνει το γύρο του διαδικτύου; Όχι, οι εικόνες με τον μαθητή που τραμπουκίζει με σκαιό τρόπο την καθηγήτριά του είναι απλώς απαραίτητες. Διαβάστε γιατί.
Αν για το 2020 μπορούσα να κάνω δύο ευχές για την ελληνική κοινωνία αυτές θα ήταν ανακωχή και ευθύνη. Ανακωχή και ευθύνη με το μέσα μας, με το έξω μας, με τον απέναντι. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Μια μικρή δράκα εργαζομένων στο Μετρό «γλέντησαν» ολόκληρη την Αθήνα. Ένα μέρος των Δημοσίων Υπαλλήλων με την ανοχή του πολιτικού προσωπικού συνεχίζει να συμπεριφέρεται με όρους χρησικτησίας του Κράτους και των ζωών μας. Είναι καιρός, λοιπόν, να ανοίξει η συζήτηση για την άρση της μονιμότητας τους, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Αυτοί που φρίττουν από την επιχείρηση της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ, είτε κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ή δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συνέβαινε. Το πανεπιστήμιο είχε γίνει χώρος διακίνησης ναρκωτικών, παράνομων εμπορευμάτων, μπάχαλων ακόμα και επιθέσεων σε ΑμΕΑ. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Μπορεί όλοι να ασχολούνται με τους εικοσάρηδες που επαναστατούν και τους εξηντάρηδες που τους έκοψαν τις συντάξεις, αλλά το συντριπτικό πλήγμα της κρίσης το δέχτηκαν οι σημερινοί έμπειροι εργαζόμενοι 40 ως 50 ετών. Που στην πιο παραγωγική τους φάση, θεωρούνται αναλώσιμοι.
Χρειάστηκε κάποιος με υπεροψία πραγματικού Σουλτάνου, να μας τρίψει στα μούτρα χάρτες με το μισό Αιγαίο τουρκικό, να περικυκλώσει ναυτικά την Κύπρο και να θέσει σε εφαρμογή μια επιχείρηση εθνοκάθαρσης στη Συρία, ώστε να δούμε μία ακόμα χρεωκοπία, πολύ πιο επικίνδυνη από την οικονομική. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η τιμή του νερού πρέπει να αυξηθεί. Μόνο τότε θα καταλάβουμε την πραγματική αξία του πριν πούμε το νερό, νεράκι. Υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Οι επαρχιακές πόλεις και τα χωριά της υπαίθρου πρέπει να μετατραπούν σε νησίδες αριστείας. Δεν χρειάζεται να είναι πολυπληθείς. Αρκεί να αποτελούνται από δυναμικούς πληθυσμούς, αντί για γηραιούς ανθρώπους στα στερνά τους.
Όχι, το Chernobyl δεν είναι μια απλή τηλεοπτική σειρά. Είναι περίπου έξι ώρες συμπυκνωμένης πολιτικής ιστορίας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσει ακόμα και αυτός που δεν έχει ανοίξει ποτέ βιβλίο στη ζωή του τι είναι ο κομμουνισμός.
Το ένστικτο της Φώφης Γεννηματά να επανασυνδεθεί με τα «γεννοφάσκια» του… κινήματος, εκπαραθυρώνοντας τον Ευ. Βενιζέλο είναι κατανοητό, με βάση την «ορθόδοξη» λογική του ΠΑΣΟΚ. Όμως είναι απολύτως «ρηχό» και περνά το μήνυμα ότι δεν θέλει να μετεξελιχθεί σε σοβαρό, κεντρώο κόμμα. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Με την αβάντα του Αλέξη Τσίπρα ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, όπως και ο Πάνος Καμμένος όταν βρισκόταν στην κυβέρνηση, επιτίθεται χωρίς αιδώ κατά πάντων. Ο πολιτικός τους προϊστάμενος έχει αποφασίσει να στηρίξει τη χυδαιότητα. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Την επόμενη φορά που οι Αθηναίοι θα ρίξουμε το φακελάκι στην κάλπη καλό θα ήταν να σκεφτούμε ότι ο μόνος Δήμαρχος που θα νοιαστεί για τον βουλωμένο υπόνομο είναι αυτός που θα τον παίρνει η μπόχα από το ανοιχτό του παράθυρο. Και αυτός μπορεί να είναι μόνο γείτονάς μας.
Οι ταραχές που σημειώνονται στο Παρίσι είναι πιθανότατα οι χειρότερες που έχουν ξεσπάσει από το 1968. Φανερώνουν όμως και τη βαθιά άγνοια του μέσου Ευρωπαίου για τις πραγματικές αιτίες που έχουν οδηγήσει στην υποβάθμιση του επίπεδου διαβίωσής του.
Η πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη παράγει Δίκαιο για όλους αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο έχουν οικοδομηθεί οι Δυτικές κοινωνίες. Πρόκειται για τη βασικότερη παραδοχή του κοινωνικού συμβολαίου των κοινωνιών μας και σε περίπτωση που ο λίθος αυτός παρουσιάζει ρηγματώσεις, ολόκληρο το οικοδόμημα τίθεται εν κινδύνω.
Τον Ζακ Κωστόπουλο δεν τον σκότωσε μια κοινωνική ομάδα. Τον σκότωσαν συγκεκριμένοι άνθρωποι οι οποίοι θα πρέπει να λογοδοτήσουν στη Δικαιοσύνη. Και αν θέλουμε να το πάμε ένα βήμα παρακάτω, όχι, δεν τον σκότωσαν οι «νοικοκυραίοι» αλλά αντίθετα η απουσία τους, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Σε μια στοιχειωδώς λειτουργούσα οικονομία αλλά και σε μια στοιχειωδώς δίκαιη κοινωνία οι νέοι παράγουν πλούτο για να συντηρούν τους γονείς τους. Εδώ έχουμε επιλέξει το ακριβώς αντίστροφο: τον επαγγελματικό και οικονομικό ευνουχισμό δύο ολόκληρων γενεών για να μπορεί ο παππούς να τους δώσει χαρτζιλίκι τα Χριστούγεννα.
Το κανάλι που έγινε συνώνυμο της ιδιωτικής τηλεόρασης ρίχνει οριστικά «μαύρο». Γιατί, όμως, αν και διαμόρφωσε ακόμα και μέρος της ελληνικής κουλτούρας και αισθητικής των τελευταίων 30 ετών, σχεδόν όλοι έχουν να πουν έναν κακό λόγο για το «Μεγάλο Κανάλι»;
Προσκυνητής ή επισκέπτης; Αναζητητής ή δογματικός; Ό,τι κι αν είσαι με το που θα πατήσεις το πόδι σου στο «Περιβόλι της Παναγίας» το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή: Αυτό το ταξίδι, αυτό το μέρος είναι διαφορετικό. Ο Γιάννης Παλιούρης μοιράζεται μαζί μας το προσωπικό, εσωτερικό και φωτογραφικό του ταξίδι στον Άθω.
Είκοσι τρία χρόνια αξιωματικός. Έξι χρόνια αιχμάλωτος πολέμου. Τριάντα οκτώ χρόνια πολιτικός. Ογδόντα ένα χρόνια Αμερικανός πατριώτης. Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί με τη σπονδυλική στήλη αυτού του Ρεπουμπλικανού της παλιάς σχολής, που απεχθάνονταν τον Τράμπ.
Ο υπουργικός βίος του «στρατηγού» , από το μεγαλοφυές password 123456 στον υπολογιστή του ως την παλαιοκομματικού τύπου παραίτηση του έντεκα ημέρες μετά την εθνική τραγωδία, χωρίς καμία ουσιαστική ανάληψη ευθύνης.
Τις τελευταίες ημέρες και με αφορμή την ανείπωτη τραγωδία με τους -άγνωστο ακόμα πόσους νεκρούς στο Μάτι- η χώρα εμφανίζεται πρακτικά ακέφαλη. Στο πρώτο έκτακτο γεγονός χωρίς επικοινωνιακή διέξοδο, ο Πρωθυπουργός της χώρας κρύβεται σαν μικρό παιδί. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Όχι δεν ήταν οι φλόγες που σκότωσαν 81 (;) ανθρώπους. Αυτές τους έκαψαν. Ο θάνατος τους είχε προετοιμαστεί πολλά χρόνια πριν. Πριν καν γεννηθούν τα παιδιά που κάηκαν στην αγκαλιά της μάνας τους. Και θα συνεχίζεται με παιδιά που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί, όσο ως κοινωνία προτιμάμε να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας.
Τα περισσότερα ελληνικά «δημοσιογραφικά» websites έδωσαν για μια ακόμα φορά ρεσιτάλ προχειρότητας και ανευθυνότητας σε ένα ευαίσθητο θέμα. Μια παθογένεια που ανάγεται στην εποχή του αλήστου μνήμης «Τρωκτικού», γράφει ο Γιάννης Πλαιούρης.
Ο διεθνής Έλληνας επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής που έστειλε την πρώτη διαστημοσυσκευή πέρα από τα όρια του Ηλιακού Συστήματος αλλά προσέκρουσε στην αναξιοκρατία του δημοσίου, μίλησε στο Andro και στον Γιάννη Παλιούρη, λίγο μετά την επεισοδιακή του αποχώρηση από τον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό (ΕΛΔΟ).
Ο πρόεδρος της Aegean Airlines ήταν ένας επιχειρηματίας που είχε την Ελλάδα στο επίκεντρο του οράματος του. Γι αυτό και η πορεία του κρύβει αρκετά διδάγματα.
Η Quintessential Capital Management έβαλε στο στόχαστρό της ίσως την μοναδική ελληνική εταιρεία με παγκοσμίως αναγνωρισμένο brand και ο Γιάννης Παλιούρης αναλύει τις επιπτώσεις αυτής της «κόντρας».
Άλλοι στέλνουν τον εκδότη της Αυριανής στην κόλαση, και αρκετοί -δυστυχώς και πολιτικά στελέχη πρώτης γραμμής- τον λιβανίζουν ανερυθρίαστα. Ήταν ένα τέρας ο Γιώργος Κουρής που πέθανε πριν λίγες ημέρες; Δεν είναι ανάγκη να είσαι τέρας για να κάνεις αληθινά τερατώδη πράγματα, γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η συζήτηση για την αναδοχή παιδιών από ομοφυλόφιλους γονείς πρέπει να διεξαχθεί με σοβαρότητα, αλλά όχι να μας παρασύρει στην «τεκνοθεσία για όλους» ως μια ακόμα χαριτωμένη επιλογή της σύγχρονης ζωής. Η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι πρωτίστως δικαίωμα αλλά ευθύνη, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Ο Γιάννης Παλιούρης ανακαλεί τα λόγια του «Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον» στη μνήμη των πεσόντων που μας επιτρέπουν εδώ και 40 χρόνια να απλώνουμε ανέμελοι τις... πετσέτες μας σε κάθε παραλία του Αιγαίου.
Μπορεί η Δύση να τον θεωρεί δικτάτορα όμως οι Ρώσοι ακόμα βλέπουν στο πρόσωπο του έναν σκληροτράχηλο μουζίκο που έδωσε ξανά στη χώρα τους αξιοπρέπεια. Μην ξεχνάμε ότι δεν γνώρισαν ποτέ πραγματική δημοκρατία για να έχουν μέτρο σύγκρισης.
Πότε θα τελειώνουμε με αυτούς τους τύπους που το μόνο που ξέρουν είναι να κουνούν το δάχτυλο και να κάνουν διαδικτυακό bullying σε όσους διαφωνούν μαζί τους, βαπτίζοντας τους «φασίστες»; Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Το γκρέμισμα του γλυπτού στο Φάληρο δεν μάχεται το σατανά, άλλωστε ο δωρητής του έργου έχει τιμηθεί από το Πατριαρχείο (!). Πρόκειται απλώς για μια ακόμα έκφανση της περιφρόνησης στο δημόσιο χώρο, που εν ελλάδι ο καθένας βανδαλίζει όπως του καπνίσει.
Διάφοροι «πανελίστες» της κακιάς ώρας -οι περισσότεροι μάλιστα γυναίκες και gay- εν ονόματι της πολιτικής ορθότητας α λα ελληνικά, κρατάνε «ίσες αποστάσεις» στα περιστατικά βίας επώνυμων ανδρών προς τις γυναίκες τους.
Από τις μούτζες των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, έχουμε φτάσει στους «πσόφους» στα social media και τα μπινελίκια από «ιντελεκτουέλ» πολιτικούς. Μια κατάσταση από την οποία δεν θα γλιτώσουμε άμεσα. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Εξήντα χρόνια αδιαφορίας μας έφεραν αντιμέτωπους με το αναπόφευκτο: την ήττα. Το μόνο που μένει να κάνουμε στην υπόθεση του «Μακεδονικού» είναι να σώσουμε, οτιδήποτε, αν σώζεται.
Tο σκάνδαλο Harvey Weinstein έσπασε το απόστημα της σιωπής γύρω από τη σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών. Ταυτόχρονα, όμως, έδωσε βήμα στον κάθε πικραμένο να πει την μπαρούφα του γελοιοποιώντας ένα σοβαρό πρόβλημα.
Η αλλαγή του χρόνου στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος με έκανε να συνειδητοποιήσω για μια ακόμη φορά την αξία του Δημόσιου Χώρου αλλά και τις ευθύνες όσων μας έχουν φυλακίσει στα σπίτια μας. Γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Η ιστορία της έκδοσης ή μη και της παροχής ασύλου στους 8 Τούρκους αξιωματικούς που έχουν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα δεν είναι απλά ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αποτελεί ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας.
«Εάν ως σκηνοθέτης ήθελα να προοδεύσω, έπρεπε να εγκαταλείψω την πατρίδα μου», παραδέχθηκε o Γιώργος Λάνθιμος μιλώντας στη Die Welt, ανοίγοντας και πάλι το επίπονο ζήτημα της φυγής ικανών νέων ανθρώπων στο εξωτερικό. Όμως πόσο στ΄ αλήθεια ζημιώνεται η Ελλάδα από αυτή την πραγματικότητα;
Βάζοντας στο μάτι το Beat (πρώην Taxibeat), ο υπουργός μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης μας θύμισε έναν άλλο τιτάνα του νεο-οθωμανικού μας κράτους, τον Δημήτρη Μαρούδα. Ο οποίος, στη δεκαετία του '80, θέλησε να διατηρήσει -με κάθε μέσο- το κρατικό μονοπώλιο στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, ενάντια στην πρόοδο της τεχνολογίας και στην κοινή λογική.
Τι μπορείς να δημιουργήσεις αν επενδύσεις 10 εκατομμύρια ευρώ σε ένα αστικό πάρκο; Αν τη διαχείριση αναλάβει το ελληνικό δημόσιο, το μεγαλύτερο υπαίθριο παζάρι ναρκωτικών στην Ευρώπη, γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Για το τροχαίο που συγκλονίζει την κοινή γνώμη δεν φταίει η Porsche ή ο πλούτος του οδηγού αλλά η γενικευμένη ανομία. Τη λύση θα έδινε ένας εγχώριος Τζουλιάνι επιβάλλοντας το νόμο όπως έγινε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’90 κατ' εφαρμογή της θεωρίας του «σπασμένου παραθύρου», υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Εκατομμύρια ψηφοφόροι όπως ο χαρακτήρας του Κλιντ Ιστγουντ ανέδειξαν έναν Τραμπ-ούκο στην εξουσία, αντιδρώντας στο ξεχείλωμα της παγκοσμιοποίησης και στη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας. Με το να τους υποτιμάμε ελιτίστικα δεν τους συνετίζουμε αλλά τους εξοργίζουμε, γράφει ο Γιάννης Παλιούρης.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ αστική τάξη. Κι όμως, η νέα αστική ελίτ είναι που ευθύνεται για το πλιάτσικο της Ελλάδας τα τελευταία 40 χρόνια, υποστηρίζει ο Γιάννης Παλιούρης.
Μια απάντηση στο viral άρθρο «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η βλακεία μένει» του γνωστού διαφημιστή στο Andro. Πολλοί το χαρακτήρισαν ως το καλύτερο κείμενο που γράφτηκε τελευταία για την κρίση. Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παλιούρης ανήκει στη «σιωπηρή μειοψηφία» που νιώθει αδικημένη.
