Ο γιος μου είναι η περιουσία μου, ο πατέρας μου η ρίζα μου, οι έρωτες της ζωής μου ο καθρέφτης μου. Αλλά κάτι δεν πάει καλά με σας. Όλους*. Λυπάμαι για τη γενίκευση, παρεμπιπτόντως θα προτιμούσα μια «γυνή-κευση», αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά με σας. Αλήθεια.
Εργάζομαι, αλλά και δουλεύω, ανελλιπώς τα τελευταία 21 χρόνια. Μέσα από την εμπειρία, τα πάθη και τα παθήματα αυτών των ετών, εάν μπορούσα να επιλέξω, θα ήθελα να εργάζομαι και να συνεργάζομαι μόνο με εσάς. Θα ήταν τόσο, μα τόσο, πιο εύκολο για μένα. Είστε πιο απλοί, πιο προβλέψιμοι, πιο διαχειρίσιμοι, πιο on-off. Αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά με σας.
Το σκέφτομαι καιρό, χρόνια ολόκληρα για την ακρίβεια και πλέον είμαι σίγουρη. Το έχω εντοπίσει. Συγχωρέστε με, δεν θέλω να σας προσβάλω, ούτε είμαι ρατσίστρια. Περνάω καλά με σας, θέλω πολύ να υπάρχετε, να ζούμε παρέα, αλλά τόσο όσο. Και για να προλάβω κάποιους από εσάς, ξέρω καλά τι σημαίνει και τι δεν σημαίνει κατά τον Φρόιντ ο διαβόητος «φθόνος του πέους». Αλλά και ότι υπάρχει στον αντίποδα ο «φθόνος της μήτρας», κατά τη Χόρνεϊ. Δεν πρόκειται για κάτι από αυτά. Να με συμπαθάτε λοιπόν, αλλά κάτι δεν πάει καθόλου καλά με σας και αυτό το κάτι είναι το πουλί σας. Λόγω αυτού, μας έχετε διαχρονικά γαμήσει.
Το πρόβλημά σας είναι βαθύτατα υπαρξιακό, εξ ου και περνάει ακατέργαστο, αφιλτράριστο και έως τώρα ανίκητο μέσα από τη σεξουαλικότητά σας. Το τεράστιο Εγώ σας ασφυκτιά και πρέπει οπωσδήποτε να εκφραστεί, να επέλθει πλήρωση, κορεσμός, καταστροφή. Game over.
Το πρόβλημα με το πουλί σας λοιπόν, το ποιος δηλαδή το έχει καλύτερο, μεγαλύτερο, ομορφότερο, το ποιος το βάζει, βγάζει ή το περιφέρει πιο επιτυχημένα, το πόσο συχνά και το πόσο αποτελεσματικά το εξασκεί, αλλά και το ποιος έχει την εντυπωσιακότερη, την πιο πλήρη, την πιο respect συλλογή από παρτενέρ–τρόπαια μας έχει διαλύσει. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, παγκοσμίως και ανά τους αιώνες. Και ανά τις θρησκείες. Η ανάγκη αυτή για επιβεβαίωση, ικανοποίηση, κυριαρχία με σήμα το γνωστό μακρύ σχήμα, έχει καταστρέψει σπίτια, ανθρώπους, ψυχές, σχέσεις, λαούς ολόκληρους.
Μη με παρεξηγήσετε, δεν βάλλω κατά του σεξ. Το αγαπώ και αυτό, αν και το θεωρώ υπερεκτιμημένο. Εξαιτίας του έχουν γίνει τερατώδη εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Βάλλω ίσως κατά των ορμονών σας, του αδούλευτου ψυχισμού σας, της τραχιάς αντρικής σας φύσης που δεν έχει μάλλον καταλάβει ότι έχουμε αλλάξει καιρό τώρα συνήθειες και, όχι, δεν χρειάζεται να σύρετε τα πτώματα των θηραμάτων σας στη σπηλιά για να σας έχουμε αφέντη και κορώνα στο κεφάλι μας. Χαλαρώστε. Αγαπηθείτε. Kαι μετά εκφραστείτε, αλλά χωρίς να ενοχλείτε τη ζωή και τη φύση.
Δεν μπορώ να βρω άλλο λόγο παρά τα μεγάλα σας υπαρξιακά ζητήματα, την ενδεχομένως καταπιεσμένη σας σεξουαλικότητα που, ενώ ο σύγχρονος κόσμος έχει γεμίσει ψυχολόγους, θεραπευτές, γιόγκι και γκουρού, που ενώ η τέχνη ως μέσο έκφρασης έχει γίνει πιο προσβάσιμη από ποτέ, εσείς εξακολουθείτε να σπέρνετε βία, αίμα, τρόμο, επιβολή. ΟΚ, και σπέρμα. Μπορείτε να μου πείτε γιατί κυρίως οι γυναίκες ψάχνονται, διαβάζουν, ενημερώνονται, επιμορφώνονται, ενδιαφέρονται, εξελίσσονται;
Διαβάστε ακόμα: Η βία της γυναίκας: στόμα βαρύτερο από χέρι.
Συγχωρέστε με, αλλά τόσο χρόνια που παρακολουθώ τη ζωή μπροστά μου, δεν βλέπω, ως γενικό κανόνα, γυναίκες να σφάζουν, γυναίκες να εκτελούν εν ψυχρώ, να ακρωτηριάζουν, να βασανίζουν, να αιχμαλωτίζουν, γυναίκες να αποφασίζουν να πατήσουν το κόκκινο κουμπί ενός ολοκαυτώματος, μιας έκρηξης, το κουμπί που ελευθερώνει το θηρίο που η ανθρώπινη φύση ίσως και να κρύβει στα βάθη της.
Και ο λόγος δεν είναι φυσικά ότι δεν έχουν τη μυϊκή δύναμη. Δεν ξέρω εάν έχω επιλεκτική κώφωση, αλλά ακούω μόνο – ή έστω κυρίως- για άντρες βιαστές, για άντρες παιδεραστές, για άντρες χούλιγκαν, για άντρες εκτελεστές, για άντρες μανιακούς δολοφόνους. Και ομοίως για άντρες αρχηγούς, για άντρες ηγέτες, για άντρες υπεύθυνους για ζωή και για θάνατο.
Ειλικρινά, σας αγαπώ, αλλά γιατί το κάνετε; Γιατί σας είναι τόσο δύσκολο να εξελιχθείτε ως όντα; Μου είναι πραγματικά αδιανόητο το ότι αρέσκεστε ακόμη να παίζετε πόλεμο, να φανατίζεστε, να γίνεστε στρατιώτες, να κουβαλάτε όπλα, να φυλάτε σκοπιές, να περνάτε χρόνια χωμένοι σε υποβρύχια, να ζώνεστε εκρηκτικά και να οδηγείτε αυτοκινητάκια με ερπύστριες ή να σχίζετε τον ουρανό με μαχητικά αεροσκάφη. Πόσα αξεσουάρ χρειάζεστε επιτέλους για να νιώσετε και να αποδείξετε ποιος είναι ο άντρας εδώ μέσα;
Αδυνατώ να κατανοήσω πώς γίνεται η κατά τα άλλα θεάρεστη φύση σας, η πάστα σας, το DNA σας να έχει προδιαγραφές που σας ωθούν να γίνεστε αγέλη, χούλιγκαν και να κατασπαράζετε τη ζωή. Πώς γίνεται να μη σέβεστε εαυτούς και αλλήλους; Πώς μπορείτε να προτιμάτε την καταστροφή από τη δημιουργία, το φόβο και την επιβολή από την αγάπη και την ελευθερία; Πώς μπορείτε να μην είστε Άνθρωποι; Ρε αγόρια, λίγη αισθητική επαιτώ και απαιτώ, έλεος και αμήν.
Σας αγαπώ, μα προσπαθώ να σας καταλάβω. Ίσως γνωρίζετε πως ο εγκέφαλός σας, παρά το μεγαλύτερό του μέγεθος, έχει λιγότερες συνάψεις νευρώνων απ’ ό,τι τα εγκεφαλικά κύτταρα της γυναίκας. Το γεγονός αυτό σας καθιστά κατά έναν τρόπο λιγότερο «εξελιγμένο» είδος. Και σύμφωνα με τη Θεωρία της Εξέλιξης του Δαρβίνου, τα λιγότερα εξελιγμένα είδη είτε θα τείνουν προς εξαφάνιση (βλ. λιγότερες γεννήσεις αγοριών) είτε θα αναγκαστούν να εξελιχτούν.
Σας εκλιπαρώ, εξελιχτείτε. Είναι πια ώρα. Αφήστε επιτέλους τα power games. Και αφήστε, αφεθείτε στις γυναίκες να σας βοηθήσουν να εξελιχτείτε. Δεν είναι κακό. Μην φοβάστε. Δεν θα ευνουχιστείτε. Ξέρετε, ο κόσμος δεν γυρνάει γύρω από το μόριό σας. Άλλωστε, η επιστήμη έχει κάνει άλματα. Ήδη γνωρίζουμε πως ο εγκέφαλός μας μπορεί με την κατάλληλη εξάσκηση να γεννήσει νέους νευρώνες. Άντρες, γεννήστε, γιατί χανόμαστε. Άντρες, γρηγορείτε!
Ονειρεύομαι λοιπόν γειτονιές, κοινωνίες, πόλεις, κράτη, κυβερνήσεις, οργανισμούς, επιτροπές, συμβούλια και υπηρεσίες με περισσότερες ενεργές γυναίκες. Ή με πιο γυναικείους ανθρώπους εάν θέλετε. Με «μάνες» οποιουδήποτε φύλου. Μόνο η αγάπη, η νοικοκυροσύνη, το ένστικτο για φροντίδα, η ανάγκη για ασφαλές περιβάλλον, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, η ακούραστη αυτοτροφοδοτούμενη προσφορά μιας μαμάς, το χαμόγελο, η καλή κουβέντα, η καλή πρόθεση θα κάνει τη διαφορά.
Βέβαια, αν με ρωτούσαν τι είναι αυτό που θα σώσει τον κόσμο, δεν θα έλεγα η Γυναίκα. Θα απαντούσα η Ομορφιά και η Τέχνη. Και τι κοινό έχουν αυτά τα δύο; Την Αγάπη. Όλα γένους θηλυκού.
Και τελειώνοντας: πολυαγαπημένοι μου άντρες, είστε που είστε λιγότεροι από εμάς, είναι ανάγκη να πηγαίνετε σε πολέμους κάθε είδους και να λιγοστεύετε ακόμη περισσότερο;
Make love, Not war. Εις υγείαν!
*Εξαιρούνται οι πιο «θηλυκοί» άντρες, χωρίς απαραίτητα να είναι αμφί ή ομοφυλόφιλοι. Εκείνοι οι πιο στρογγυλεμένοι, γλυκείς και ευγενικοί άντρες που είναι σε θέση να κάνουν μια πολιτισμένη, πνευματώδη και σε βάθος συζήτηση ή να αναγνωρίσουν και να διερευνήσουν τα συναισθήματά τους. Στους άντρες που έχουν ενσυναίσθηση, που έχουν βγει από την παραδοσιακή θέση του καναπέ, της καφρίλας και του macho. Που μιλούν και πράττουν με υπευθυνότητα, σεβασμό και ευγένεια. Υπάρχουν ευτυχώς αρκετοί και εύχομαι να γίνουν η κρίσιμη μάζα, το μπόλι για μια νέα σοδειά.
//H Μαρία Παμπουκίδη είναι Δημοσιογράφος και Communications Manager.
Διαβάστε ακόμα: Γιατί να προσφέρεις λουλούδια σε μια γυναίκα.