Γυναίκες και άκρα δεξιά: οι χρυσαυγίτισσες και οι άλλες

Γιατί γυναίκες με τα όλα τους, με τα κοσμήματά τους και τους αστικούς τρόπους τους ασπάζονται τον φανατικό λόγο της άκρας δεξιάς; (myanimelist.net).

Παραδοσιακά, η άκρα δεξιά θεωρείται υπόθεση των αντρών, των οποίων η «εθνική» δράση επιτρέπει την επιστροφή σ’ ένα ρομαντικό, ηρωικό και ένδοξο παρελθόν (λέμε τώρα). Στους κόλπους της, οι γυναίκες είχαν πάντα υποστηρικτικό ρόλο, αναλάμβαναν την επιμελητεία στα μετόπισθεν, δεν θεωρούνταν πραγματικοί στρατιώτες.

Στα διάφορα φασιστικά και ναζιστικά μορφώματα, οι γυναίκες συνήθως εμφανίζονται ως σύζυγοι και μητέρες που θα σώσουν το λευκό γένος. Στα καθ’ ημάς, η Χρυσή Αυγή ωθεί τις γυναίκες να εκπληρώσουν το ρόλο τους μεγαλώνοντας τα παιδιά στο σπίτι και όχι συμμετέχοντας στη δημόσια ζωή. Οι γυναίκες που παραβαίνουν αυτούς τους παραδοσιακούς κανόνες συνιστούν απειλή για την ατσάλινη εικόνα του κόσμου της ακροδεξιάς.

Η Ιταλίδα Τζιόρτζια Μελόνι.

Ωστόσο, πλέον, όλο και περισσότερες  απ’ αυτές ριζοσπαστικοποιούνται. Παίζουν ρόλο ο θυμός τους για τους κατώτερους μισθούς κι ότι νιώθουν ευάλωτες μπροστά στις απανωτές οικονομικές κρίσεις. Το ρεύμα ενθαρρύνεται, καθότι εξαιρετικά χρήσιμο. Στο κάτω-κάτω, υπάρχει προηγούμενο. Τις δεκαετίες του ’10 και του ’20, π.χ., ένα σωρό γυναίκες δραστηριοποιήθηκαν στους κόλπους της Κου Κλουξ Κλαν, δημιουργώντας μάλιστα δική τους υπο-ομάδα: το WKK.

Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις, η ακροδεξιά Ελλάδα φαίνεται να είναι κολλημένη στην εικόνα της νοικοκυρούλας της δεκαετίας του ’60. Το εικονογραφεί το (ομολογουμένως μέτριο) ντοκιμαντέρ του Νορβηγού Χάβαρντ Μπουστνές Τα κορίτσια της Χρυσής Αυγής. Επιχειρεί να καταγράψει τον τρόπο σκέψης τριών γυναικών: μιας συζύγου (Τζένη Γερμενή), μιας μητέρας (Δάφνη Ηλιοπούλου) και μιας κόρης (Ουρανία Μιχαλολιάκου) εκ του Διευθυντηρίου του κόμματος. (Ακόμα τον ψάχνει, τον τρόπο σκέψης τους).

Η Ουρανία Μιχαλολιάκου. Μια από τις χαρακτηριστικές γυναίκες της Χρυσής Αυγής (SOOC / Konstantinos Tsakalidis / Κωνσταντίνος Τσακαλίδης).

Οι τρεις τους νιώθουν υποχρεωμένες να ασπαστούν μαζί με τους ανθρώπους τους και την εγκληματική ιδεολογία τους. Στην πραγματικότητα, δεν έχουν γνώμη. Εκείνο το 18μηνο που τα «μεγάλα κεφάλια» κλείστηκαν στη φυλακή, αναγκάστηκαν να πάρουν τα ηνία, όχι για να τα διαδεχτούν ή να τα υποκαταστήσουν, αλλά σύμφωνα με το πατροπαράδοτο σχήμα της «κολώνας του σπιτιού». Παίρνοντας πρώτα έγκριση.

Έτσι, στα καλά καθούμενα, η ψυχολόγος (sic) Ουρανία χρίστηκε επικεφαλής, εν μέσω ταινιών της Ντίσνεϊ, επιτραπέζιων παιχνιδιών και οικογενειακών φωτογραφιών. Μεταξύ των οποίων μια του μπαμπά να χαιρετά φασιστικά με φόντο μια σβάστικα, την οποία βρίσκει «αξιολάτρευτη». Καμιά τους δεν βλέπει πουθενά βία, δεν αναγνωρίζει ξύλο στους μετανάστες, μόνο κατασκευασμένη εικόνα από τα media. Αλλά νοιάζονται για τα αδέσποτα.

Η Ουγγαρέζα Κριστίνα Μορβάι (magyarnemzet.hu).

Στην υπόλοιπη Δύση, οι γυναίκες επιτέλους κατέχουν ηγετικές θέσεις στην δημοκρατική πολιτική αρένα. Παραδόξως, το ίδιο συμβαίνει και στο φάσμα της άκρας δεξιάς. Ο μισαλλόδοξος, ξενόφοβος, ρατσιστικός, υπερσυντηρητικός λόγος σήμερα σμιλεύεται από ψηλά τακούνια. Όλο και περισσότερες εκπρόσωποι του «ασθενούς φύλου» βρίσκονται επικεφαλής εθνικιστικών και λαϊκιστικών κομμάτων. Με τις φούστες τους, τα σκουλαρίκια τους και τη μάσκαρά τους.

Θα θυμάστε το σουξέ της Σάρα Πάλιν και της Μισέλ Μπάκμαν με το Tea Party τους. Η Μαρίν Λεπέν (τρία παιδιά, δύο διαζύγια), επικεφαλής του Εθνικού Μετώπου (Εθνικού Συναγερμού πλέον), θα είναι εκ νέου υποψήφια για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές το 2022. Η Σιβ Γένσεν στη Νορβηγία ηγείται του Κόμματος της Προόδου (το πλέον δεξιό της χώρας αν και όχι νεοφασιστικό) και είναι υπουργός Οικονομικών. Ακόμα: η Μπεάτε Σίντλο στην Πολωνία, η Κριστίνα Μορβάι στην Ουγγαρία, η Πία Κιέρσγκαρντ στη Δανία. Στη Γερμανία, η Αλίς Βάιντελ (ζευγάρι με μια γυναίκα από τη Σρι Λάνκα με την οποία μεγαλώνει δύο παιδιά) και η Μπέατριξ φον Στορχ. Η Τζιόρτζια Μελόνι στην Ιταλία. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Γυναίκες με τα όλα τους, με τα κοσμήματά τους και τους αστικούς τρόπους τους. Με οικογένειες και παιδιά (άμα έχουν) και σέξι (άμα είναι). Οπότε αναρωτιέσαι: Τι διάβολο απέγινε η παλιά ακροδεξιά με το θόρυβο της μπότας και τους πολεμικούς σταυρούς της; Αλλά κυρίως, τι ωθεί αυτά τα λαϊκίστικα και σοβινιστικά μορφώματα, των οποίων οι ψηφοφόροι είναι παραδοσιακά άρρενες, να βάζουν επικεφαλής, αντί για λυσσασμένα αρσενικά μπουλντόγκ, μαμάδες;

Η Μπεάτε Σίντλο είναι μια σημαντική πολιτική φυσιογνωμία στην Πολωνία.

Κατ’ αρχάς, στην Ευρώπη, η Άκρα Δεξιά προσάρμοσε το λόγο της στις απαιτήσεις των καιρών. Δεν προκρίνουν τη διά ροπάλου πάταξη, αλλά το παίζουν προστάτες των ανυπεράσπιστων, παριστάνουν τους Γιάννη Αγιάννηδες, πως θέλουν να δώσουν λόγο στους αδικημένους της ζωής ενάντια στις ελίτ. Τα προγράμματά τους, ενώ παραμένουν προσκολλημένα σε μια αρχαϊκή άποψη της οικογένειας, παίζουν το χαρτί του πραγματισμού, βγαλμένα μέσα από την προσωπική εμπειρία και τα βιώματα της γυναίκας και μητέρας, σε αντίθεση με τα θεωρητικά κατασκευάσματα των προνομιούχων.

Βάζοντας μπροστά γυναίκες, ενίοτε χαρισματικές, επιχειρούν να δώσουν μια εικόνα μοντέρνα, ανοιχτή στην κοινωνία. Και όπως ένας Εβραίος αντισημίτης είναι πιο πειστικός από έναν μη-Εβραίο αντισημίτη, έτσι και μια γυναίκα μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικός προπαγανδιστής από έναν άνδρα ενός τρόπου σκέψης που, έμμεσα ή άμεσα, υποστηρίζει την άποψη πως οι γυναίκες πρέπει να κάθονται στ’ αβγά τους.

Επιπλέον, το να μπαίνουν επικεφαλής γυναίκες σε τέτοιου είδους μορφώματα βοηθάει στο να τα κανονικοποιήσει η κοινή γνώμη. Αυτή η στρατηγική διαγράφεται ήδη από τη δεκαετία του ’90. Αρχίζουν να ενσωματώνονται στην πολιτική σκηνή, να συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, φοβίζουν λιγότερο, φαντάζουν πιο προσιτές. Τα προγράμματα εξακολουθούν να ευνοούν τους αποκλεισμούς, αλλά μοιάζουν λιγότερο ριζοσπαστικά όταν παρουσιάζονται από μια γυναίκα.

Και βέβαια γίνονται πιο πειστικές όταν μιλούν για ασφάλεια ή εκδηλώνουν την ισλαμοφοβία τους, καθώς το κάνουν υπό το πρόσχημα της προστασίας των βλασταριών τους, αλλά και της γυναικείας αλληλεγγύης. Αντί να διαδηλώνουν ξεκάθαρα ότι κάθε ξένος πρέπει να πάρει πόδι, λένε πως θέλουν να εγγυηθούν την ασφάλεια των παιδιών τους όταν πηγαίνουν στο σχολείο ή να απελευθερώσουν τις αδελφές τους από το χαλκά της μπούρκας.

Η Μαρίν Λε Πεν έφτασε μια ανάσα από την Προεδρία στις τελευταίες εκλογές της Γαλλίας (time.com).

Συνεπώς, από πολλές απόψεις, μια γυναίκα της άκρας δεξιάς είναι ένας άντρας σαν όλους τους άλλους. Πέρα από την εθνικοφροσύνη, την ομοφοβία και τον αγώνα εναντίον των μεταναστών/προσφύγων/μετοίκων και δεν συμμαζεύεται, οφείλει επίσης να είναι κατά των αμβλώσεων και να μάχεται για την ποινικοποίησή τους, καθότι αποστολή της είναι να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της φυλής (λευκής). Κι όπως οι άντρες, αγαπάει τα όπλα, κατ’ εικόνα της Σάρα Πάλιν ή της Μαρίν Λε Πεν.

Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό να βλέπεις όλες αυτές τις αυτεξούσιες γυναίκες να προβάλλουν μια ιδεολογία θεμελιωδώς πατριαρχική. Κι όταν οι συνθήκες κι η κοινωνία το επιτρέπουν, εκδηλώνουν την ίδια αγάπη για την εξουσία. Και αποδεδειγμένα δεν είναι περισσότερο ανθρωπιστές από τους άντρες. Πάρτε για παράδειγμα την Γκόλντα Μέιρ ή τη Θάτσερ. Οι πραγματικές φεμινίστριες τα βάφουν μαύρα όταν τέτοιες γυναίκες έρχονται στα πράγματα.

Μέσα στα νέα της ψηλοτάκουνα παπούτσια, η άκρα δεξιά προσπαθεί απλώς να είναι της μόδας. Κι απ’ ό,τι φαίνεται τα καταφέρνει.

Διαβάστε ακόμα: Τρία αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ, από το χρυσό ηλιοβασίλεμα στη φυλακή.

TAGS :
ναζί χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook