Δίκη Χρυσής Αυγής: στη φυλακή και «ποτέ ξανά» άλλοι σαν κι αυτούς

Είναι κρίσιμο να δούμε αν τελικά θα καταδικαστεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος (Nick Paleologos / SOOC).

Τέρμα οι παλινωδίες, τέρμα οι αναμονές και τα προσκόμματα. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε και πλέον χρόνια για να φτάσουμε στο πέρας ενός δύσβατου δρόμου, στην ολοκλήρωση της δίκης για τη Χρυσή Αυγή (όπως έχει μείνει να αναφέρεται).

Την Τετάρτη θα γνωρίζουμε την απόφαση του Δικαστηρίου τόσο για το ποινικό σκέλος της υπόθεσης (ποιος ή ποιοι ενορχήστρωσαν, εκτέλεσαν και προσπάθησαν να συγκαλύψουν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα;), όσο και για το πολιτικό (είχαμε να κάνουμε με μια εγκληματική οργάνωση με προεξάρχοντα τον Νίκο Μιχαλολιάκο;). Είναι τόσο πολυπλόκαμη η υπόθεση και τόσο το εύρος της δικογραφίας που ουδείς πλην των δικηγόρων και των άμεσα εμπλεκόμενων μπορούν να έχουν γνώση όλων των πτυχών.

Προφανώς, η κοινωνία των πολιτών μπορεί να στηρίξει την άποψή της στο θυμικό, την μερική εμπειρία που διαθέτει από τη δράση της Χρυσής Αυγής, αλλά και στην εδραία πίστη πως η δημοκρατία δεν χρειάζεται κουμπουροφόρους για να εφαρμόζεται.

Τα πολιτικά κόμματα διά των αρχηγών τους πήραν ήδη θέση. Το πρόσφατο θέμα της Εφημερίδας των Συντακτών με τα άρθρα όλων των πολιτικών αρχηγών (συν αυτό του Αντώνη Σαμαρά) δείχνει την ενότητα των κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου απέναντι σ’ αυτή την ακροδεξιά παραφυάδα που λίγο ήθελε να αναπτυχθεί και να αποκτήσει ρίζες στο πολιτικό σύστημα.

Από το σύνθημα «Σιγά μην φοβηθώ» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών έως το «Δεν είναι αθώοι» στον Λευκό Πύργο, έχει δημιουργηθεί ένα κύμα ενότητας κατά των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής. Θα έλεγε κανείς πως όλη αυτή η αύρα λειτουργεί και ως μέτρο πίεσης στους δικαστικούς λειτουργούς. Λογικό, επόμενο, αλλά σε διαφορετικές περιπτώσεις μη ανεκτό.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τη διάκριση των εξουσιών που είναι ένας βασικός πυλώνας της Δημοκρατίας. Οι δικαστές πρέπει να αφεθούν ανεπηρέαστοι να συντάξουν την απόφασή τους. Τυπικά ισχύει αυτό, ουσιαστικά, όμως, εδώ έχουμε μια ιδιάζουσα περίπτωση. Η Χρυσή Αυγή ήταν ο ιός που προσπάθησε να μολύνει το πολίτευμα. Άρα, σε έκτακτες περιπτώσεις (και μόνο σ΄αυτές) επιτρέπονται τέτοιου είδους έμμεσες παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης. Με τη λογική, όμως, ότι δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να την υποκαταστήσουν.

Είναι φανερό πως οι αρχηγοί των κομμάτων στέκονται στο πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, θεωρώντας πως μια καταδικαστική απόφαση θα βάλει ταφόπλακα στο φαιό μόρφωμα του Μιχαλολιάκου και, ενδεχομένως, θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σε άλλα μελλοντικά κατασκευάσματα της ακροδεξιάς.

Για το ποινικό σκέλος, ελάχιστα πράγματα μπορεί να ξέρει κανείς (πλην, επαναλαμβάνουμε, των εμπλεκόμενων). Η γενική θεώρηση είναι ότι ο Ρουπακιάς και οι άμεσοι συνεργάτες του δεν θα την γλιτώσουν. Αν, όμως, αποδειχθεί πως πίσω από τη δολοφονία Φύσσα υπήρχε ένα ολόκληρο στρατηγείο όπου εκπονούσε σχέδια εκκαθαρίσεων και τα έδινε έτοιμα σε άφρονα στελέχη, τότε, θα έχουμε τη σύμπραξη του πολιτικού με το ποινικό.

Aν υπάρχει ένας κίνδυνος αυτή τη στιγμή είναι λόγω των υψηλών προσδοκιών της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών που θεωρούν δεδομένο και αυτονόητο ότι οι δικαστές θα πράξουν τα δέοντα. Τι θα συμβεί, όμως, στην περίπτωση που η απόφαση (ή κάποιο σκέλος της) δεν απηχεί τις απόψεις των πολλών; Εδώ πάλι δοκιμάζονται τα δημοκρατικά ανακλαστικά ενός εκάστου.

Τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν γίνεται να τις αποδέχεται κανείς κατά το δοκούν. Δεν υπάρχει «καλή» Δικαιοσύνη όταν οι αποφάσεις της είναι υπέρ μας και «κακή» Δικαιοσύνη όταν είναι ενάντιες σ’ αυτά που πιστεύουμε. Αλάνθαστος δεν είναι κανένας (έχουν υπάρξει δικαστικές πλάνες που έχουν μείνει στην ιστορία), αλλά είναι σχεδόν υποχρεωτικό -αν θέλουμε να λογιζόμαστε δημοκρατικοί πολίτες- να δεχθούμε την απόφαση.

Μάλιστα, θα πρέπει να σκεφτούμε και κάτι άλλο. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν είναι το τέλος του δρόμου, αλλά το έναυσμα για την αρχή. Με αυτήν υπό μάλης οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε τι κάναμε, τι αποφύγαμε να κάνουμε και τι δεχθήκαμε αβασάνιστα για να γιγαντωθεί η Χρυσή Αυγή. Οφείλουμε, εν πολλοίς, να σκεφτούμε πως δεν χρειαζόταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να φτάσουμε στο ξήλωμα του πουλόβερ. Έπρεπε να το είχαμε κάνει όλοι μας δίχως την χρεία ενός μάρτυρα.

Αν, λοιπόν, θα πρέπει να μας πει κάτι η όποια απόφαση είναι ότι από εδώ και πέρα πρέπει να είμαστε σε μεγαλύτερη εγρήγορση. Η Δημοκρατία δεν πρέπει ποτέ να μπαίνει σε διαπραγμάτευση ή διαβούλευση. Πολύ περισσότερο να μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη με τα φασιστοειδή να θέλουν -και να μπορούν- να την ακρωτηριάσουν.

Να μπουν στη φυλακή αυτοί που αποδείχθηκε πως βαρύνονται με αδικήματα και σίγουρα δεν είναι λίγοι, ωστόσο το σύνθημα από εδώ και πέρα πρέπει να είναι: «Ποτέ ξανά». Αυτή είναι η σημαντικότερη καταδίκη της Χρυσής Αυγής.

Διαβάστε ακόμα: Ο δεύτερος «θάνατος» του Παύλου Φύσσα.

TAGS :
Μιχαλολιάκος Παύλος Φύσσας χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook