Εμείς οι ελαφρώς… βλαμμένοι που ασχολούμαστε με τη σωτηρία του πλανήτη

Eνα καλό σκούπισμα το θέλει ο πλανήτης μας, αλλά δεν χρειάζεται να το κάνουν ρομπότ αυτό. Φτάνουμε κι εμείς (illustration: usatoday.com).

Καύσωνας. Πυρκαγιές. Ερημοποίηση. Ρύπανση των θαλασσών. Καθημερινά, καμπανάκια που βαράνε εκκωφαντικά. Αν δεν τ’ ακούς, πρέπει να έχεις το κεφάλι σου χωμένο πολύ βαθιά στην άμμο. Αν πάλι πιστεύεις πως δεν σε αφορούν επειδή θα τα έχεις κακαρώσει πριν από την καταστροφή του πλανήτη, το ίδιο και τα παιδιά σου και, με λίγη τύχη στο σόι, και τα εγγόνια σου, μη διαβάσεις παρακάτω. Έχεις δίκιο, δεν σε αφορούν.

Αν έστω και λίγο σε τρομάζει η ιδέα της ολοσχερούς καταστροφής του περιβάλλοντος, αν έστω και λίγο πιστεύεις πως, ενδεχομένως, είναι ακόμη αναστρέψιμη η κατάσταση, τότε έχεις δυο δρόμους που μπορείς να ακολουθήσεις:

Μπορείς να μην κάνεις απολύτως τίποτα περιμένοντας να δράσουν οι ισχυροί, οι ιθύνοντες, οι παράγοντες, οι φορείς, οι κυβερνήσεις, οι άλλοι, οι μεγάλοι, εν πάση περιπτώσει. Εξάλλου, δική τους δουλειά δεν είναι να αποφασίσουν, να νομοθετήσουν, να επιβάλουν, να εκπαιδεύσουν, να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σωθεί ο πλανήτης; Να αλλάξουν τον τρόπο που παράγουμε και καταναλώνουμε ενέργεια; Που αντιλαμβανόμαστε την κατανάλωση; Που αντιμετωπίζουμε την τροφή; Που διαχειριζόμαστε τα απορρίμματα;

Κατάσβεση πυρκαγιάς στην περιοχή της Περάμου στα Δερβενοχώρια, Δυτική Αττική, στις 19 Ιουλίου 2023. (Φωτό: Stringer / SOOC).

Εναλλακτικά, μπορείς να ξυπνήσεις την Γκρέτα που κρύβεις μέσα σου και να κάνεις αυτό που εσύ ξέρεις πως είναι το σωστό, αδιαφορώντας για το τι κάνει ο γείτονας. Οι δικές μας επιλογές είναι πολύ σημαντικότερες από όσο πιστεύουμε, αφού ο καθένας από εμάς, το κάθε σπιτικό, έχει ένα περιβαλλοντικό αποτύπωμα.

Γραφικοί και ελαφρώς βλαμμένοι. Είμαστε αρκετοί, αρκετοί ώστε να μη νιώθουμε μοναξιά, αλλά όχι αρκετοί για να κάνουμε τη διαφορά. Αυτό που ευχόμαστε είναι η γραφικότητά μας να είναι λιγάκι μεταδοτική ώστε να αποκτήσει την κρίσιμη μάζα που ασκεί πίεση. Αρκεί να βγούμε από το comfort zone μας, να κάνουμε τη ζωή μας μια ιδέα πιο δύσκολη (μέχρι να συνηθίσουμε). Δεν είναι δα και τίποτα δύσκολο. Λίγη οργάνωση θέλει, αλλά κυρίως θέλει απόφαση.

Απόφαση να μην κοιτάμε δεξιά κι αριστερά, αλλά μπροστά. Όχι όταν οδηγούμε ή διασχίζουμε δρόμους, αλλά όταν ασχολούμαστε με το τι ΔΕΝ κάνουν οι άλλοι: οι γείτονες, οι Δήμοι, οι φορείς, οι πολυεθνικές, οι εταιρείες, οι κυβερνήσεις…

Απόφαση να κάνουμε εμείς αυτό που μπορούμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, για να μειώσουμε το δικό μας αποτύπωμα. Για να ασκήσουμε, με την αλλαγή των δικών μας συνηθειών, πίεση στους μαγαζάτορες, στους παραγωγούς, στην αυτοδιοίκηση, στην κυβέρνηση…

Ξυπνάει η Greta Thunberg μέσα σας; (φωτογραφία: cnn.com).

Οι καφετζήδες προμηθεύονται παράνομα καλαμάκια, γιατί τα απαιτούν οι πελάτες τους. Όπως επέτρεπαν το κάπνισμα στη ζούλα, γιατί «θα έχαναν την πελατεία τους». Στη λαϊκή και στα μανάβικα βάζουν τα ζαρζαβατικά σε πλαστικές σακούλες γιατί δεν αντιδρούν οι πελάτες τους. Στα καταστήματα βιολογικών ειδών τα λαχανικά είναι συσκευασμένα σε τόνους πλαστικού γιατί συνεχίζουμε να τα αγοράζουμε.

Οι γραφικοί και ελαφρώς βλαμμένοι λοιπόν κάνουμε όλα ή μερικά από τα ακόλουθα:

– Ανακυκλώνουμε εμμονικά, πλένουμε συσκευασίες και διαχωρίζουμε απορρίμματα

– Ξέρουμε πού να πάμε μπαταρίες, λαμπτήρες, παλιά κλειδιά, σπασμένα φαράσια, τηγανόλαδο, υφάσματα που έκαναν όσους κύκλους είχαν να κάνουν, τα τριακόσια τεύχη του περιοδικού του Κυνηγετικού Συλλόγου που βρέθηκαν στο σπίτι του συχωρεμένου θείου (δεν ξέρουμε ακόμα πού ανακυκλώνονται οι ακτινογραφίες).

– Ξέρουμε πού να χαρίσουμε ρούχα, λευκά είδη, είδη κουζίνας, παιχνίδια κ.ο.κ., έτσι ώστε τίποτα να μην καταλήξει (ακόμα) στα σκουπίδια

– Κλείνουμε τη βρύση ενώ βουρτσίζουμε τα δόντια μας, ή σαπουνίζουμε τα μαλλιά μας και σβήνουμε τα φώτα κάθε φορά που βγαίνουμε από ένα δωμάτιο.

– Παραγγέλνουμε καφέ «για έξω» στο δικό μας κύπελλο, αρνούμαστε πεισματικά το καλαμάκι που μας προσφέρεται, καθώς και το εμφιαλωμένο «μα είναι δώρο του καταστήματος» νερό.

Τρώμε λιγότερο κρέας, άσπρο ή κόκκινο, γενικά (φωτογραφία: today.com).

– Όταν σφίγγουν οι ζέστες, την παλεύουμε με ανεμιστήρα και ντους μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, οπότε φυσικά ενδίδουμε στον κλιματισμό.

– Τρώμε λιγότερο μοσχάρι, λιγότερο κρέας, άσπρο ή κόκκινο, γενικά.

– Μποϊκοτάρουμε τα συσκευασμένα φρούτα και λαχανικά των βιολογικών σουπερμάρκετ, ενώ έχουμε θεαθεί να προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε τον τυρά στον ΑΒ να μην τυλίγει με δέκα μέτρα μεμβράνη 250 γρ. φέτα.

Πρόσφατα, είχα μια «κουβέντα» στα σόσιαλ για τα καλαμάκια που έχω κόψει μαχαίρι εδώ και αρκετό καιρό. Μαχαίρι! Ούτε χάρτινο, ούτε μεταλλικό, ούτε μακαρόνι. Και τι νόημα έχει αυτό, με ρωτούν, όταν οι εταιρείες τροφίμων ή οι μεγάλες πολυεθνικές συσκευάζουν σε τόνους πλαστικό; Όταν αυτά ευθύνονται για ένα ελάχιστο ποσοστό της θαλάσσιας ρύπανσης;

Κατέληξα να πω ότι έχει όσο νόημα έχει να πίνεις κόλα λάιτ έχοντας φάει στην καθισιά σου μια οικογενειακή πίτσα σπέσιαλ – για να μην επιβαρυνθείς με 150 θερμίδες επιπλέον. Είπαμε, γραφική κι ελαφρώς βλαμμένη.

Διαβάστε ακόμα: Τι σημαίνει να δρας «ανήθικα» στον επιχειρηματικό στίβο;

TAGS :
κλιματική αλλαγή οικολογική καταστροφή ρύπανση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook