Η συγκλονιστική φωτογραφία της Ολυμπίας Κρασαγάκη δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: Η Ιωάννα Παλιοσπύρου είναι ένας συνάνθρωπος μας με μοναδική ομορφιά, εσωτερική και εξωτερική.

Κάτω από τη μάσκα που φοράς υπάρχει πάντα μια άλλη μάσκα. Λες και πίσω από το κοινωνικό προσωπείο, αυτό που σου ορίζει την ταυτότητα του φαίνεσθαι, υπάρχει κρυφά, πολλές φορές αδυσώπητα, σχεδόν αξεδιάλυτα με την προσωπικότητά σου, εκείνο το αληθινό πρόσωπο που το βλέπεις ιδιωτικά, αλλά δεν είσαι βέβαιος αν έχεις τη δύναμη να το δείξεις δημόσια.

Φαντάζεται κανείς πως οι επιδραστικοί χρήστες των social media (αυτοί που η τρέχουσα ορολογία τους βαφτίζει influencers) όταν θα αποσύρονται στα σκότη της ιδιωτικότητάς τους, δεν θα παίρνουν τις ίδιες πόζες με τις φωτογραφίες που ανεβάζουν. Ίσως να έχουν αχτένιστα μαλλιά, τσίμπλες στα μάτια, κουρασμένο βλέμμα ή και μια πονεμένη έκφραση από την κούραση της ημέρας. Ή από την κούραση της προσποίησης.

Εδώ έχουμε μια άλλου τύπου συνθήκη που αφήνει άφωνη ακόμη και τούτη την ευφάνταστη ρηχότητα των social media.

Η «δουλειά» γίνεται με τη λογική της επίφασης. Ξέρεις πως δεν υπάρχει ιδανική συνθήκη στην «κανονική» ζωή, ωστόσο τα social media δεν δημιουργήθηκαν για να προασπίζουν καμία άλλη φυσικότητα πλην αυτής που κανονικοποιεί το ιδανικό.

Ώσπου, αίφνης, δεκάδες λογαριασμοί αναπαράγουν τις φωτογραφίες της Ιωάννας Παλιοσπύρου που με γενναιότητα ψυχής αφαίρεσε το πέπλο, έβγαλε την μάσκα (αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με πραγματική μάσκα) και έδειξε το πρόσωπό της ως έχει μετά την επίθεση με βιτριόλι που δέχθηκε.

Ένα πρόσωπο σκαμμένο, λεηλατημένο. Ένα πρόσωπο που μιλάει από μόνο του για τις κακουχίες που υπέστη και για τα δεινά που υφίσταται καθημερινά. Εδώ, λοιπόν, έχουμε μια άλλου τύπου συνθήκη που αφήνει άφωνη ακόμη και τούτη την ευφάνταστη ρηχότητα των social media.

Ο Πασκάλ μιλούμε για τη δικτατορία των όμορφων. Οι επαναστάτες αυτής της απολυταρχίας του ωραίου είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Αυτοί που γεννήθηκαν έτσι ή οι σκληρές περιστάσεις της ζωής τους έφεραν σ’ αυτό το σημείο. Η Παλιοσπύρου μάς επαναφέρει στο μέτρο της ζωής με την απόφασή της να δείξει το πρόσωπό της δίχως να φοβάται πως θα προκαλέσει.

Το βήμα προς την ανοιχτότητα ανήκει στην ίδια την Παλιοσπύρου, εκεί καταξίωσε τον «νέο» της εαυτό.

Το ρίγος που αισθάνεσαι κοιτώντας τις φωτογραφίες της δεν προκαλείται, εντέλει, από τις σφοδρές αλλοιώσεις του προσώπου της (αν και είναι ανθρώπινο να σταθείς και σ΄αυτές), αλλά από την εσωτερική γαλήνια άλω που διαπερνάει το δέρμα, τους ιστούς και τα τραύματα. Αυτή η θέρμη δεν μπορεί να ανασυστήσει την επιφάνεια, αλλά είναι ικανή να της προσδίδει μια ιερότητα. Δεν είναι τυπικά όμορφη, αλλά πλέον η έννοια της ομορφιάς στη δική της περίπτωση αποκτάει μια άλλου τύπου δύναμη.

Υπάρχει πάντα η σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού αν η απόφασή της να δείξει το πρόσωπό της ήταν ορθή. Αν το σοκ υπερνικήσει τους σκοπούς της έκθεσης. Αν γίνει βορά των μεσημεριανών εκπομπών και των από καθέδρας αναλυτών της τρέχουσας καθημερινότητας που πιάνουν στασίδι στα κανάλια και αναλύουν με εμβρίθεια το τίποτα που τους συνέχει.

Αδιάφορο! Επιμένω: αδιάφορο. Ολοι αυτοί που θα μιλήσουν για την Παλιοσπύρου δεν πέρασαν διά πυρός και σιδήρου. Ακόμη και να της δώσουν το παράσημο της ανδρείας, οι τιμές τους θα είναι ελάχιστης αξίας. Το βήμα προς την ανοιχτότητα ανήκει στην ίδια, εκεί καταξίωσε τον «νέο» της εαυτό θέλοντας να τον εντάξει, φανερά πλέον, στο κοινωνικό πλαίσιο ως μια άλλη εκδοχή (σκληρή, φυσικά) του πραγματικού.

Δεν είναι ένα παράξενο πλάσμα, δεν είναι κάποια που κρύβεται, αλλά μια γυναίκα που δείχνει πως ακόμη και αν η εξωτερική στοιβάδα της ταυτότητάς μας δεχθεί σφοδρή επίθεση, το μέσα μπορεί να παραμείνει αναλλοίωτο.

Μην λησμονούμε ποτέ πως η θέλησή του ανθρώπου είναι πιο όμορφη από τη όψη του.

Εντέλει, δεν είναι κακό ένα καλλίγραμμο κορίτσι να δείχνει τα κλέη του, να ακκίζεται με τον φακό, να στέλνει υπόγεια ερωτικά μηνύματα στους followers, να θέλει να προκαλέσει κύματα σαγήνης. Αρκεί να ξέρει πως όλο αυτό κάποια στιγμή περνάει, φθείρεται, σκορπάει, καταναλώνεται. Συνήθως δεν το ξέρει ή το αντιλαμβάνεται πολύ αργά.

Την ίδια στιγμή, η ζωή είναι πιο άγρια, πιο ωμή. Η τραχιά της όψη, όμως, δεν πρέπει να μας τρομάζει, δεν πρέπει να μας κάνει να αποστρέφουμε το βλέμμα. Την Ιωάννα Παλιοσπύρου οφείλεις να την κοιτάξεις κατά πρόσωπο.

Στο επιβάλλει η ανθρωπινότητά σου (αν την έχεις, όσο την έχεις) κι εκείνο το κρυμμένο φως που όλοι κουβαλάμε μέσα μας (κι ας το σπαταλάμε άδικα πολλές φορές) που ψιθυρίζει πως η ομορφιά είναι κάτι άλλο από αυτό που ορίζει η κοινωνία για να δίνει άλλοθι στην ασχήμια της. Μην λησμονούμε ποτέ πως η θέλησή του ανθρώπου είναι πιο όμορφη από τη όψη του.

 

Διαβάστε ακόμα: Σώμα με ρίγες.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top