Το λες και χλιδή για το τίποτα. Σκοπεί να εντυπωσιάσει δίχως να ενδιαφέρεται να καλλιεργήσει αληθινό γούστο. Σαν κάτι σπίτια νεόπλουτων Ρώσων που είναι πακτωμένα στο χρυσάφι (έως και η θήκη για το χαρτί της τουαλέτας φέρει ευκρινώς το σημάδι των 24 καρατίων), αλλά τα ρούχα τους ευωδιάζουν ακόμα παστή ρέγκα και χύμα βότκα.
Τι χρείαν έχουμε μαρτύρων; Αρκεί που υπάρχουν πολυθρόνες τύπου Chesterfield για να υποδεχθούμε τους υψηλούς καλεσμένους μας. Διότι, ας μην κρυβόμαστε, το φαίνεσθαι έχει μια ναρκωτική θαλπωρή. Μπορεί να στεγάσει κάθε μόριο του στοιχειώδους εαυτού μας. Ακόμη και του δημόσιου.
Αν ο Περιφερειάρχης Αττικής, Γιώργος Πατούλης, αρέσκεται να προβαίνει σε τέτοιου είδους αγορές για να στολίσει το κονάκι του, ουδόλως μας αφορά. Ιδιωτικός του χώρος είναι και έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να το φτιάξει όπως εκείνος επιθυμεί. Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για την αισθητική του ανδρός, αλλά δεν μπορείς να τον ψέξεις πολιτικά για την αντιληπτική του ικανότητα ως προς το τι είναι πραγματικά κομψό και τι όχι.
Σύμφωνα όμως με καταγγελία των Συλλόγου Υπαλλήλων Περιφέρειας Αττικής, ο κ. Πατούλης παράγγειλε έπιπλα (ξυλόγλυπτο γραφείο και πολυθρόνες) αξίας 20.000 ευρώ για να κοσμήσει το αρχηγείο του και, ναι, έχουμε να κάνουμε με αυθεντικά έπιπλα τύπου Chesterfield.
Προφανώς η καταγγελία μπορεί να έχει και συνδικαλιστικά / αντιπολιτευτικά ελατήρια. Όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία της σπατάλης. Ενώ, η επίσημη απάντηση της Περιφέρειας είναι, δυστυχώς, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και να… καθόμαστε. Διότι δεν έχει καμία σημασία αν αυτά τα έπιπλα θα μείνουν στην Περιφέρεια (όταν και όποτε αποχωρίσει ο νυν Περιφερειάρχης) όπως επικαλείται.
Οπως δεν είναι επαρκής δικαιολογία ότι «το γραφείο του Περιφερειάρχη, ως χώρος καθημερινής και πολύωρης εργασίας, αλλά και ως χώρος υποδοχής και φιλοξενίας προσωπικοτήτων τόσο από την Ελλάδα, όσο κι από το εξωτερικό, οφείλει να είναι αντάξιος του θεσμού αλλά και της εικόνας της Αττικής, της μεγαλύτερης Περιφέρειας της χώρας», όπως αναφέρει σχετικά η ανακοίνωση της Περιφέρειας. Κι αυτό διότι πολύ απλά προηγούνται άλλες επείγουσες δαπάνες.
Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, τότε θα πρέπει να δούμε ποια είναι η εικόνα της Αττικής, την οποία επικαλείται η ανακοίνωση. Διότι όσοι ζούμε εντός ή πέριξ της συγκεκριμένης περιοχής γνωρίζουμε και τα χρονίζοντα προβλήματά της και την οικτρή εικόνα που παρουσιάζουν πολλά σημεία της. Εκτός κι αν θεωρούμε Αττική μόνο τα Β. Προάστια κι όχι τις υποβαθμισμένες περιοχές όπου κάθε χειμώνα οι κάτοικοί της τρέμουν μην βουλιάξουν κάτω από τόνους λάσπης.
Δεν χωράει λαϊκισμός, αλλά, όχι, σε μια τέτοια εποχή όπου η Ελλάδα και οι πολιτικοί θεράποντές της έχουν διέλθει από τη στενωπό της κρίσης, η δαπάνη για έπιπλα 20.000 ευρώ είναι μη αποδεκτή. Ακόμη χειρότερα: είναι αρχοντοχωριάτικη.
Διαβάστε ακόμα: Μετά από μια σκοτεινή δεκαετία, το 2020 μπήκε αισιόδοξα.