Οι «ιερολοχίτες» του Πολυτεχνείου ή πώς χάνεται η λογική

Eπαναστατική γυμναστική εν μέσω πανδημίας ( Aris Oikonomou / SOOC).

Εχει καταστεί σχεδόν εθνικό άθλημα να οικτίρεις τους χριστιανούς που ζητούν ανοιχτές εκκλησίες έτσι ώστε να μπορούν να μετέχουν απρόσκοπτα στη λειτουργία και τη θεία κοινωνία. Είναι εύκολος στόχος τα γερόντια που επιθυμούν, στον επίλογο του βίου τους, να στέργουν στη θεία χάρη.

Το σημειώνω εξαρχής για να μην υπάρξει παρανόηση: δεν θεωρώ τον εαυτό μου χριστιανό ούτε με την τυπική ούτε με την ουσιαστική έννοια του όρου. Πόρρω απέχω από την ανάγκη να εναποθέσω τις ελπίδες μου σε κάποιον θεό και ούτε έχω κάποια ζέση να μάθω τι συμβαίνει στο επέκεινα. Όμως, αυτό δεν μου επιτρέπει να περιγελώ τα πιστεύω του άλλου. Λόγω της πανδημίας, όμως, έχω (έχουμε) το δικαίωμα να βάζουμε φρένο στις παράλογες απαιτήσεις των πιστών. Ιδιαιτέρως εκείνων που εξακολουθούν να θεωρούν πως ο Χριστός δεν θα βλάψει το ποίμνιό του μέσα στον οίκο του. Φευ, ο Μητροπολίτης Λαγκαδά εκοιμήθη εν ώρα εργασίας.

Τι γίνεται, όμως, με τους Αριστερούς (άλλου τύπου θρησκευόμενοι αυτοί) που ζητούν επιμόνως να τελεστεί η κλασική πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου; Γιατί αυτούς τους αντιμετωπίζουμε με άλλο πρίσμα; Στην Ελλάδα θεωρούμε πως ο μαρξισμός είναι ανώτερος της θρησκείας. Δεν είναι και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός έχει νικήσει κατά κράτος όλους τους άλλους «-ισμούς».

Αυτή τη στιγμή τρία κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜέΡΑ25) συνασπίζονται κατά παράδοξο τρόπο (αν σκεφτεί κανείς τις διαφορές που τους χωρίζουν) ζητώντας να διεξαχθεί κανονικά η πορεία για το Πολυτεχνείο. Μόνο που η λέξη «κανονικά» έχει πάψει εδώ και καιρό να έχει την ίδια νοηματοδότηση έπειτα από την έλευση του κορωνοϊού.

Υπό κανονικές συνθήκες μπορούμε να συζητήσουμε με άνεση για το δημοκρατικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι και του διαδηλώνειν. Αν η κυβέρνηση απαγόρευε τις διαδηλώσεις σε άλλη περίσταση θα έπρεπε άπαντες να κατέβουμε στους δρόμους μπλοκάροντας μια εξόχως αντιδημοκρατική απόφαση. Θα ήταν μια βάναυση προσβολή στα δημοκρατικά ήθη και έθιμα.

Η ραγδαία αύξηση των θανάτων και των διασωληνωμένων μετατρέπουν τις κανονικές συνθήκες σε έκτακτες. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσουμε πως αυτή τη στιγμή προέχει η ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου και όχι η επαναστατική γυμναστική ενός εκάστου; Αποδεικνύεται περίτρανα πως η λιτανεία του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη έγινε το εκκολαπτήριο του ιού. Η συμπρωτεύουσα αυτή τη στιγμή πληρώνει βαρύ τίμημα επειδή κάποιοι άφρονες ή φανατικοί θεώρησαν πως το εκκλησίασμα είναι πιο σημαντικό από τη δημόσια υγεία. Θέλουμε, λοιπόν, να συμβεί το ίδιο έπειτα από την πορεία για το Πολυτεχνείο;

Ζώντας μια ακόμη καραντίνα, και υπό το φόβο να μην είναι και η τελευταία, πώς γίνεται να επιτρέψεις τη διεξαγωγή συλλαλητηρίων ή συγκεντρώσεων; Είναι σαν να ακυρώνεται το μέτρο και να δίνεις την κοινωνία βορά στον ιό. Αυτό θέλουμε; Μήπως, ξαφνικά, τα πιστεύω μας αδιαφορούν για το αν το σύστημα υγείας θα καταρρεύσει;

Δημοκρατία είναι, φυσικά, να θέλεις να κάνεις διαδήλωση ή να πιστεύεις σε όποιον θεό επιθυμείς, αλλά δημοκρατία είναι να είσαι υγιής και να μην επιτρέπεις στον άλλον να σε μετατρέψει σε θύμα του κορωνοϊού. Οι έκτακτες συνθήκες υποχρεώνουν σε έκτακτες αποφάσεις. Φαίνεται, όμως, πως οι επαγγελματίες της επανάστασης και οι ιερολοχίτες του Πολυτεχνείου πιστεύουν σε άλλον θεό. Αμήν.

Διαβάστε ακόμα: Κατερίνα Μάτσα – «Σε λίγο θα έχουμε στην Ελλάδα αυτό που ζήσαμε σε Ιταλία και Γαλλία».

TAGS :
COVID-19 κορωνοϊός πολυτεχνείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook