Ο Σταύρος Θεοδωράκης σε ναρκοπέδιο για το Μεταναστευτικό

Καλές οι σέλφι σύντροφε, αλλά… Photo Credit: topotami.gr

Όταν κάποιος φτάνει στο μεταναστευτικό, το πράγμα αποκτά άλλο βάρος. Κάθε λέξη μετράει. (Ακόμη κι αν δεν είναι προπαραμονή συνάντησης με τον Αλέξη Τσίπρα. Που ήταν, εν προκειμένω. Ακόμη κι όταν λίγο παρακάτω είναι η συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά. Που είναι).

Τοποθετούμενος στο θέμα αυτό, το Μεταναστευτικό, με αφορμή/σε σκηνικό επίσκεψη στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα, ο Σταύρος Θεοδωράκης κουβαλούσε ένα πρώτο φορτίο: ακριβώς το σκηνικό αυτό, όπου τα πράγματα έχουν άλλη αμεσότητα/άλλο βάρος απ’ ό,τι όταν τα λέει κάποιος τηλεοπτικά ή στη σεβαστή αίθουσα της Βουλής ή στις συνθήκες συνοικίας πολιτικής ανάλυσης – στα κεντρικά τετράγωνα ή σε Β.Π. Είχε επίσης μια δεύτερη αποσκευή: ότι έχει ζήσει, πραγματικά, στην Αγία Βαρβάρα, όπου επίσης τα πράγματα έχουν επαφή με το συγκεκριμένο, το καθημερινό βίωμα καθημερινών ανθρώπων. Να προστεθεί και η τρίτη: η έμφαση στην Ευρώπη, στην αναζήτηση λύσεων στην ευρωπαϊκή διάσταση/«οικογένεια», η οποία εξαρχής χαρακτήριζε το ΠΟΤΑΜΙ. (Κατά τα άλλα, στο καλωσόρισμα του Andro προς το ΠΟΤΑΜΙ του Στ. Θεοδωράκη, «παρά το ευχολόγιο της (αρχικής) διακήρυξης», το βασικό στοιχείο ήταν ότι πρόκειται για «έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, που έχει δουλέψει στη ζωή του»: απαιτητική περιγραφή, άμα τη σκεφτεί προσεκτικά κάποιος…).

Σε αυτό το πολλαπλό σκηνικό – το οποίο, όμως, δεν είναι σκηνικό υπό την έννοια της σκηνοθεσίας, αλλά το βιωμένο περιβάλλον στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν οι θέσεις για το Μεταναστευτικό – βλέπει κάποιος, πέρα από την (αναμενόμενη) κριτική ότι δεν πρέπει να μένουμε στο «δεξιό λάθος» και το «αριστερό λάθος» στη συζήτηση αυτή, να διατυπώνεται έκκληση για Ευρωπαϊκό Σύστημα Ασύλου, «ώστε να δίνεται ευρωπαϊκό άσυλο και όχι ελληνικό, ιταλικό, ισπανικό κ.λπ.» Αυτό μάλιστα προχωράει ακόμη παραπέρα, με την πρόταση να απαιτηθεί «η συμμαχία κυρίως με τους Ιταλούς, να φυλάσσονται τα σύνορα αποκλειστικά απο τη Frontex». Πλαισιούμενος από τους Ευρωβουλευτές του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, ο Στ. Θεοδωράκης θά ‘πρεπε να συνειδητοποιεί πόσο μακριά από την ευρωπραγματικότητα βρίσκονται παρόμοιες τοποθετήσεις – όχι ως ευχές, αλλά ως άμεση προσδοκία, εννοείται.

Όμως, παραπέρα, η πορεία γίνεται σε ναρκοπέδιο θέσεων: ξεχωρίζοντας τους δικαιούχους ασύλου πρόσφυγες – όπου γνωρίζει, σίγουρα, με τι ρυθμό κινείται η κρίση των αιτήσεων στην Ελλάδα μας και υπό ποιες συνθήκες ζουν οι αιτούντες άσυλο… – ζήτησε «να επιστρέφονται (με την βοήθεια της ΕΕ) όσοι οικονομικοί μετανάστες μπαίνουν παράνομα στη χώρα».

Προσπερνώντας ότι υποτίθεται πως (ευρωπαϊκά, έτσι;) η αναφορά σε «παρανόμους/illegal» έχει εδώ και καιρό αντικατασταθεί από την έννοια «undocumented/στερούμενοι εγγράφων», η οποία ακριβώς βγάζει το στίγμα του «παράνομου» (το οποίο δημιουργεί τις τερατώδεις συνθήκες κράτησης, π.χ.), έχουμε την εντύπωση ότι τείνει να πατήσει μια σημαντική νάρκη. Πώς; Με τη θέση ότι πρέπει «να επιβληθούν κανόνες από μέρους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης» (προφανώς της δεδομένης, της γνωστής σε όλους μας για τα αντανακλαστικά nimby -όχι τα προβλήματα σ’ εμένα!- Αυτοδιοίκησης!), «η οποία να ελέγχει το πόσοι μετανάστες μπορούν να ζουν σε μια περιοχή, πόσοι μένουν σε κάθε διαμέρισμα και υπό ποιες συνθήκες».

Πολύ σοβαρά: όταν αυτά λέγονται στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Πλατεία Θεάτρου, στην Αγία Βαρβάρα, και πάτε λίγο και στην ελληνική περιφέρεια, κινδυνεύουν εύκολα να καταλήξουν πού; Στο «πάντως όχι σ’ εμάς!»

Μια πιο ύπουλη νάρκη δε ελλοχεύει και στην άλλη θέση: προϋπόθεση «νομιμοποίησης και παραμονής στη χώρα όλης της οικογένειας των μεταναστών» τίθεται η ενσωμάτωση μέσα από την εκπαίδευση, την εκμάθηση τη γλώσσας και (προσδεθείτε!) το «να αποδέχονται τις ευρωπαϊκές αξίες». Εδώ, η όμορφη πρόθεση συναντά δύο εμπόδια. Το ένα – και αυτό ο Στ. Θεοδωράκης το γνωρίζει – είναι ότι στην Ελλάδα, με το ειδικό καθεστώς της μειονότητας στη Θράκη, έχει επιδειχθεί εδώ κι έναν αιώνα σχεδόν ιδιαίτερη αποδοχή αξιακού περιβάλλοντος του «άλλου» (και όχι μόνον αξιακού: ήπια σαρία ισχύει, είτε το βλέπουμε είτε όχι, επί ελληνικού εδάφους) αντί για την επιβολή ενσωμάτωσης.

Το άλλο είναι ότι, να, υπάρχουν περίοδοι όπου αυτές οι δόλιες οι «ευρωπαϊκές αξίες» έχουν δυσλειτουργήσει πολύ άσχημα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην – ευρωπαϊκότατη! – φρίκη του Μεσοπολέμου…

Διαβάστε ακόμα: Προς συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ποταμιού;

TAGS :
Αθήνα γειτονιές Ελλάδα θεοδωράκης κόμμα Πολιτική ποτάμι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook