Η γαστρονομική saudade της «Αγανάκτησης»

Η μπαχαράτη σάλτσα έχει τη δική της μυστική συνταγή και η γιαγιαδίστικη επίγευσή της μαζί με την κιμαδένια υφή του μπιφτεκιού μοιάζει με ένα αίσθημα νοσταλγίας για κάτι που δεν έζησες ποτέ. (πηγή: fb Αγανάκτηση)

Μιλώντας για τα αγαπημένα μας σουβλάκια, οι περισσότεροι εξ ημών θυμόμαστε αυτά της τρυφερής μας ηλικίας. Έχοντας ταυτίσει σαν παιδί τη βόλτα στο Μινιόν για LEGO με έναν Λευτέρη στη Σατωβριάνδου στα όρθια με τον πατέρα μου, δύσκολα θα το εκθρονίσει κάποιο άλλο σουβλάκι. Θέλει ένα ιδιαίτερο ψυχικό σθένος για να παραδεχτείς με αντικειμενικά κριτήρια ένα πραγματικά καλό σουβλάκι, όπως αυτό της Αγανάκτησης.

Φαντάζομαι ότι οι Κορυδαλλιώτες και γενικά όσοι ξέρουν από αυτή την περιοχή που τα δυτικά προάστια συναντούν τον Πειραιά θα έχουν αντίστοιχες ιστορίες από την παιδική τους ηλικία, αλλά ο γράφων ανακάλυψε αυτό το σουβλατζίδικο στα 38 του και πριν από λίγους μήνες, ενώ η Αγανάκτηση βρίσκεται στο ίδιο σημείο από το 1955.

Με τη φήμη της Αγανάκτησης να προηγείται, την προσέγγισα με τον δέοντα σεβασμό. Ο Άρης που έχει αναλάβει τη συνέχιση του θρύλου  το κάνει όπως το ξεκίνησε ο κυρ-Νίκος, μακρόστενο μπιφτέκι, δεν είναι κεμπάπ (έχει σημασία αυτό όπως θα δούμε στη συνέχεια), δύο μισοφέγγαρα ντομάτα, κρεμμύδι και φυσικά όχι πατάτες. Σωστό κλείσιμο της πίτας με τις δύο άκρες της να εφάπτονται. Έχει και καλαμάκια και χειροποίητο γύρο και πατάτες και τζατζίκι, όλα εξαιρετικά, αλλά αν πας πρώτη φορά πρέπει να ξεκινήσεις από το μπιφτέκι στην πρώτη εκτέλεση.

Το μαγαζί πήρε το όνομά του λόγω της μεγάλης ουράς που προκαλούσε η κοσμοσυρροή. (πηγή: fb Αγανάκτηση)

Το τύλιγμα έχει τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, θέλει καλό σφίξιμο κατά μήκος και ένα στριφογυριστό δίπλωμα του κάτω μέρους για στεγανοποίηση που θυμίζει στρώσιμο στρατιωτικού κρεβατιού. Το χαρτί είναι έτσι τοποθετημένο ώστε να περισσεύει ένα «αυτάκι» στο πάνω μέρος για να χρησιμοποιηθεί σαν λαβή για το τελετουργικό που κάνει μοναδικό το σουβλάκι της Αγανάκτησης. Η περίφημη σάλτσα μπαίνει από πάνω και έχει αυτό το ιδανικό ιξώδες που της επιτρέπει να απλωθεί κατά μήκος του σουβλακιού χωρίς να πάει όλη κάτω, αλλά ούτε και να μείνει στην κορυφή σαν καπέλο.

Η πρώτη μπουκιά ήταν αποκάλυψη. Η μπαχαράτη σάλτσα έχει τη δική της μυστική συνταγή και η μαμαδίστικη, μάλλον γιαγιαδίστικη επίγευση της μαζί με την κιμαδένια υφή του μπιφτεκιού μοιάζει με ένα αίσθημα νοσταλγίας για κάτι που δεν έζησες ποτέ, κάτι σαν γαστρονομική saudade. Μα ποιος μπορεί να συσχετίσει αυτό το έπος με την αγανάκτηση;

Το μαγαζί πήρε το όνομά του λόγω της μεγάλης ουράς που προκαλούσε η κοσμοσυρροή, αλλά και η επιμονή του κυρ-Νίκου να τα κάνει όλα μόνος τους και όπως πρέπει χωρίς εκπτώσεις. Στον ίδιο δρόμο κινείται και η νέα γενιά που συνεχίζει τον θρύλο του ιστορικού σουβλατζίδικο του Κορυδαλλού, αλλά χωρίς να αγανακτεί ο κόσμος. Ένας κόσμος που παραμένει όμως τοπικιστής με την καλή έννοια. Οι Κορυδαλλιώτες είναι περήφανοι για τη γειτονιά τους, και κυρίως για το σουβλάκι τους. Δεν είναι τυχαίο που σε ακτίνα μερικών εκατοντάδων μέτρων βρίσκονται σουβλατζίδικα που κάνουν πρωταθλητισμό.

Μετά το δεύτερο σουβλάκι, γιατί αν κλείνει σωστά όπως είπαμε η πίτα τρως άνετα τρία χωρίς να βαρύνεις, αυτός ο πρωτόγνωρος, αλλά και οικείος συνδυασμός της πλούσια αρτυμένης σάλτσας με μοσχαρίσιο μπιφτέκι, δημιουργεί απορίες. Τα σουβλατζίδικα με κορυφαίο μπιφτέκι τα έχουν Ηπειρώτες, ενώ αυτά που έχουν σάλτσα τα έχουν μικρασιάτες και δεν έχουν μπιφτέκι, έχουν παραδοσιακά σουτζουκάκι ή κεμπάπ, αλλά εδώ παίζουν μπάλα οι Αρμένηδες κυρίως. Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ και την απάντηση δίνει η ανθρωπογεωγραφία του Κορυδαλλού.

Επειδή ακριβώς ο Κορυδαλλός είναι ανάμεσα στα δυτικά προάστια της Αθήνας και στις παρυφές του Πειραιά, ήταν τόπος που δέχθηκε μεγάλο αριθμό προσφύγων από τη Μικρά Ασία, αλλά και Ηπειρώτες εσωτερικούς μετανάστες μετεμφυλιακά. Ένα κανονικό melting pot δηλαδή, με το άπαιχτο σουβλάκι της Αγανάκτησης να φτιάχνεται από Ηπειρώτες, αλλά με μικρασιατικές επιρροές, νάτο το fusion.

Μπορεί το σουβλάκι της Αγανάκτησης να μην αποκτήσει ποτέ το hype του περουβιανού nikkei, ευτυχώς για όσους δεν θέλουμε να μάθουμε πώς ήταν τότε με την ουρά που έκανε τον κύκλο του τετραγώνου, αλλά όσοι είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε 8,5 χιλιόμετρα για ένα καλό σουβλάκι που δεν το αγαπάμε από παιδί, θα κάνουμε τα πάντα για να το μάθει ο κάθε καλοφαγάς και να αποκτήσει τη φήμη που του αξίζει και εκτός Κορυδαλλού.

«Αγανάκτηση» Σερρών 44, Κορυδαλλός

Διαβάστε ακόμα: Τα top σουβλάκια -με πίτα λαδωμένη- στη ζωή της Λίνας Γιάνναρου. 

TAGS :
σουβλάκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook