O Remy επισκέπτεται ανωνύμως τα εστιατόρια για τα οποία γράφει. Ιδού ο μυστικός αρθρογράφος με το μενού για προσωπείο, δια χεριός του εικονογράφου Vladimir Radibratovic, για το Andro.

Ιταλική κουζίνα. Πόσο ταλαιπωρημένη, πόσο παρεξηγημένη, πόσο διαφορετικά και άνισα ερμηνευμένη: Σε όποια χώρα του κόσμου κι αν ταξιδέψεις, τα ιταλικά εστιατόρια σε περιμένουν καρτερικά για να σου σερβίρουν την εκδοχή της ιταλοσύνης του ιδιοκτήτη ή του μάγειρα. Στην Ελλάδα ευτυχώς ευνοεί το κλίμα κι έτσι εφοδιαζόμαστε ορισμένα από τα βασικά υλικά από τον τόπο μας. Το γεγονός αυτό, μαζί με την κοντινή σε εμάς μαγειρική κουλτούρα των Ιταλών, έχουν κάνει τη χώρα μας πρόσφορο τόπο για την ανάπτυξη διαφόρων «ιταλικών» εστιατορίων. Και να είστε σίγουροι ότι δεν θα έβαζα εισαγωγικά αν δεν ήταν η πλειοψηφία αυτών πιο γιαλαντζί κι απ’ τους ντολμάδες.

Φάε μια καρμπονάρα! Στα περισσότερα ελληνο-ιταλικά εστιατόρια ανά την επικράτεια, αυτή η προτροπή θα μπορούσε να ηχήσει ως βαρύτατη προσβολή. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποια σχέση μπορεί να έχει η οικοδομικής φύσεως «καρμπονάρα» που σερβίρουν εδώ με το περίτεχνο μαγειρικό σονέτο που μπορεί να φάει κάποιος στο Il Timoniere, στα λαϊκά προάστια της Ρώμης. Ή τα ταλαιπωρημένα σκαλοπίνια που φτάνουν στο τραπέζι σου σαν λησ πλαστελίνη, με τα μοσχομυριστά ποιήματα που θα σου σερβίρουν στη La Fontana, στη Via Fondazza της Μπολόνια.

Όχι αγαπητοί μου, δεν είναι οι σχολές. Δεν είναι καν οι πρώτες ύλες που κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Είναι πρώτα απ’ όλα η παράδοση που παίζει ρόλο: Τα πρώτα βιώματα, τα χέρια του πατέρα που ανοίγει τη ζύμη για την πίτσα που θα βάλει στον ξυλόφουρνο της αυλής, ο τρόπος που έπαιζε το τηγάνι της η γιαγιά όταν σόταρε το guanciale ή όταν θωράκιζε εκείνα τα σκαλοπίνια που λέγαμε. Και είναι χιλιάδες τα πιάτα, εκατοντάδες χιλιάδες οι μάγειρες, εκατομμύρια οι ερασιτέχνες της κουζίνας που γνωρίζουν αυτήν την παράδοση από πρώτο χέρι. Και ξέρετε τι; Είναι όλοι Ιταλοί.

Η κουζίνα εδώ είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του ιταλικού νότου: Cucina povera μαζί με τα χούγια των «καλών ημερών» που ακολούθησαν.

Προσοχή: Ο ιδιοκτήτης-chef της τρατορίας, Marcello Vitolo, φωνάζει, νευριάζει, τραγουδάει, βρίζει!

Αυτό το πλεονέκτημα έχει κι ο Marcello Vitolo. Ο ιδιοκτήτης-chef της τρατορίας Nanninella, που για καλή μας τύχη βρίσκεται στην Αγία Παρασκευή. Τα ευάριθμα χρόνια του Marcello στην Ελλάδα δεν έχουν βγάλει από πάνω του ούτε ίχνος από το ναπολιτάνικο ταμπεραμέντο του: Φωνάζει, νευριάζει, τραγουδάει, βρίζει. Βγαίνει από την κουζίνα του χτυπώντας με δύναμη τις ξύλινες πόρτες της, κρατώντας τη μεταλλική πιατέλα με τα σπαγγέτι που έφτιαξε και φωνάζοντας σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι αυτό το δημιούργημα που κραδαίνει περιλαμβάνει ένα κομμάτι της ψυχής του.

Η κουζίνα του είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα του ιταλικού νότου. Είναι ένα αφιέρωμα στις συνταγές της γιαγιάς του, μία Cucina povera μπουκέτο, μαζί με τα αναπόφευκτα χούγια των«καλών ημερών» που ακολούθησαν. Στα ορεκτικά, θα ζητήσω ένα Assortimento (€8,5), μια γευστική παλέτα που θα με εισάγει γλυκά στην αγκαλιά της γείτονος: Bresaola, Scamorzza ψητή τυλιγμένη με bacon, ψητά λαχανικά σκορδάτα, ελιές κ.ο.κ. Δεν θα παραλείψω να δοκιμάσω και κάποια από τις σαλάτες. Απλές μεν σε σύλληψη, καταφέρνουν όμως να βγάλουν γευστικότητα που δεν περιμένεις από τα ταπεινά υλικά τους. Προτιμώ τη Verdure (€7) ή τη Nanninella (€7). Μόνη παραφωνία εδώ κάποια λαχανικά, όπως συχνά η ντομάτα και το μαρούλι που καταλαβαίνεις με την πρώτη ότι δεν τα ξεχωρίζει ένα-ένα κάποιος, αλλά η επιλογή τους γίνεται στον αυτόματο.

Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στο Saute di frutti di mare (€14), μια θαλασσινή πανδαισία οστράκων, σβησμένων με κρασί, μπόλικο σκόρδο και μαϊντανό. Εδώ επιβάλλεται η «παπάρα» με φρυγανισμένα ψωμάκια, στο ζουμί που θα περισσέψει. Θυμίζοντάς σας το γεγονός ότι ο Marcello είναι ίσως ο πιο γνήσιος Ναπολιτάνος που θα γνωρίσετε, σας προτρέπω να δοκιμάσετε τις πίτσες (€9 – €13) του και ειδικά αυτή σε μαύρο ζυμάρι με το μελάνι σουπιάς και τα μύδια.

Το κρασί στη Nanninella είναι μια πονεμένη ιστορία. Οι επιλογές που υπάρχουν, όλες ιταλικές, κινούνται σε μέτρια ποιότητα.

Τα ζυμαρικά του, πάντα βρασμένα στην εντέλεια, ντύνονται με νόστιμες σάλτσες. Θα παραγγείλω τα ενισχυμένα σπαγγέτι alle vongole, με τις μικρές αχιβάδες, κολοκυθάκι και μαύρη τρούφα (€19). Η γευστικότητα που προσδίδουν τα υλικά σε συνδυασμό με τη σάλτσα σκόρδο-κρασί, σε στέλνει στο μέρος που έχεις διαλέξει να ταξιδεύεις όταν κλείνεις τα μάτια από απόλαυση. Γενικά, δύσκολα θα πέσετε έξω με τα ζυμαρικά της Nanninella. Από τις κλασικές συνταγές μέχρι τις επινοήσεις του chef, οι μακαρονάδες του είναι ασύγκριτες. Αν όμως είστε μεγάλη παρέα και έχετε διάθεση για συβαριτικές καταστάσεις, ίσως είναι ευκαιρία να μοιραστείτε μια γνήσια Bistecca alla Fiorentina (€70/kg) από τοσκανέζικη Chianina που έρχεται γύρω στο κιλό ή και λίγο βαρύτερη.

Το κρασί στη Nanninella είναι μια πονεμένη ιστορία. Οι επιλογές που υπάρχουν, όλες ιταλικές, κινούνται σε μέτρια ποιότητα, όμως δεν θα παραβλέψω το γεγονός ότι στις τελευταίες μου επισκέψεις ο Marcello έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες να εμπλουτίσει τη μικρή λίστα του με καλύτερα κρασιά. Το σέρβις πάντα ευγενικό, όχι όμως το ίδιο γρήγορο όταν το μαγαζί είναι γεμάτο, με την κουζίνα να πιάνει full capacity και πάλι να μην αρκεί για να βγάζει τις παραγγελίες στην ώρα τους. Αποφύγετε τα Παρασκευο-Σάββατα.

Γλυκό! Μην ξεχάσετε να παραγγείλετε κάποιο από τα επιδόρπια που φτιάχνει ο ίδιος ο chef. Προτείνω το Tiramisu. Αν είναι της ημέρας, είναι ικανό να στοιχειώσει τα ζαχαρένια σας όνειρα και να σας τραβήξει από τη μύτη πίσω στη Nanninella, για να το ξαναφάτε. Αν δεν είναι, να μην το παραγγείλετε. Στη Nanninella, το κλείσιμο του γεύματος είναι εξίσου τελετουργικό με κάθε άλλο στάδιο του: espresso ή (και) grappa/limoncello και… “il conto per favore!”

 

//Nanninella
Πελοποννήσου 13, Αγ. Παρασκευή
. Tηλ.210 6005622.
Τιμή: €30-35.
Γεύση: 16/20
.
Σχέση ποιότητας – τιμής: Πολύ καλή.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top