O Remy επισκέπτεται ανωνύμως τα εστιατόρια για τα οποία γράφει. Ιδού ο μυστικός αρθρογράφος με το μενού για προσωπείο, δια χεριός του εικονογράφου Vladimir Radibratovic, για το Andro.

Με μια πρόχειρη ανάκληση μπορώ να θυμηθώ τουλάχιστον 3 ανέκδοτα που σχετίζονται με το πρόβλημα αξιοπιστίας που κατατρέχει τους ψαράδες και τους κυνηγούς. Θα αποφύγω την αναπαραγωγή τους σε αυτό εδώ το κείμενο, κυρίως για να μην προσβάλλω τα χρηστά ήθη και -γιατί όχι- την αισθητική σας. Στη γαστρονομική μας πραγματικότητα τώρα, ανάλογο έργο σπίλωσης της φήμης και της αξιοπιστίας των θαλασσινών εστιατόρων έχουν αναλάβει αρκετοί συνάδελφοί τους οι οποίοι «παίζουν βρώμικα», όταν προσπαθούν να μας πείσουν είτε για την ποιότητα, είτε για την φρεσκάδα των ψαριών και των θαλασσινών τους.

Είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουμε λίγο πολύ κακοπέσει. Λίγοι πελάτες γνωρίζουν πως να ξεχωρίσουν το φρέσκο ψάρι από το πολυκαιρισμένο ή το πρώην κατεψυγμένο και ακόμα λιγότεροι μπορούν να αντιληφθούν οργανοληπτικά την προέλευση του ψαριού. Εξάλλου τα σιωπηλά αυτά όντα δε διαθέτουν ούτε pedigree, ούτε φωνή για να μας μαρτυρήσουν ότι το κρύο άγγιγμα του θανάτου τα βρήκε καθώς βόλταραν αμέριμνα στα ανοιχτά της Σενεγάλης και όχι στα καταγάλανα νερά της Παροναξίας.

Ακόμα όμως και να δεχτούμε ότι ο εστιάτορας του λεκανοπεδίου της Αττικής έχει τις προσβάσεις του σε φρέσκο ψάρι και θαλασσινό, θα πρέπει να παίξουμε τα ρέστα μας για να πετύχουμε το μάστορα που θα μπορεί και να το διαχειριστεί ανάλογα.

Μια νόστιμη αύρα πλανάται πάνω από τη σάλα με τα τουρλού έπιπλα και τους φορτωμένους τοίχους.

Στις εσχατιές της Καλλιθέας, σε μια αστική γειτονιά μακριά από τη βουή του κέντρου αλλά κοντά στη θαλασσινή αύρα του Σαρωνικού, ο μάστορας έχει όνομα και λέγεται Νίκος Μιχαήλ. Ο chef-patron του ψαροεστιατορίου Άργουρα, έχει δημιουργήσει το δικό του κόσμο που περιστρέφεται γύρω από τα δώρα της θάλασσας. Το μενού του μόνο συνηθισμένο δε μπορείς να το πεις, καθώς οι επιλογές, αν και βασίζονται στις γνωστές θαλασσινές πρώτες ύλες, δεν θυμίζουν σε τίποτα τους κοινότυπους συνδυασμούς των γεύσεων που προτείνουν τα περισσότερα ανάλογα establishments.

Η κακαβιά που σε εμάς ήρθε ως καλωσόρισμα ήταν πηχτή και γεμάτη γεύση – κάπως έτσι φαντάζομαι ότι είναι το ζουμί που πίνουν οι ψαράδες το χειμώνα για να στανιάρουν και να ζεσταθεί το κοκαλάκι τους μετά από τον παγωμένο θαλασσινό αέρα της ψαριάς. Τα ορεκτικά είναι θεσπέσια. Εδώ ο σεφ ανακατεύει τα ωμά υλικά του με μαρινάδες που τους δίνουν αρμονία και ιδιαίτερο χαρακτήρα. Το καρπάτσιο από φρέσκο λαυράκι (€10) διατηρεί τη σφριγηλότητα και τη φρεσκάδα του ψαριού χωρίς να αφαιρεί από τα αρώματά του, παρόλα τα έντονα στοιχεία της μαρινάδας. Ανάλογος είναι και ο σαργός με το περγαμόντο (€10) που λούζει το ψάρι με τη διακριτική και φρουτένια εσάνς του με τέτοιο τρόπο, που φέρνει στο μυαλό το άρωμα της Madame Butterfly όταν στολίστηκε για να υποδεχτεί το American dream της. Ο τόνος με τα αρωματικά (€12) συμπληρώνει έξοχα την τριλογία των ωμών ψαριών.

Η ταραμοσαλάτα με κόκκινη γλυκοπατάτα (€8) δεν είναι να τη σνομπάρει κανείς, καθώς έχει και προσωπικότητα και χαρακτήρα (οι ταραμοσαλάτες είναι περίεργα τρένα – αν είναι στις καλές τους μπορούν να σε τρελάνουν). Νόστιμα αν και πιο κοινότυπα σε σύλληψη τα πραγματικά ψωμωμένα μύδια (€12) με μουστάρδα και άνηθο.

Εδώ ο μάστορας έχει όνομα και λέγεται Νίκος Μιχαήλ.

Στα κυρίως ο chef διατηρεί τη φαντασία που διακρίνει τα ορεκτικά του, αλλά δε λείπουν οι αστοχίες, κυρίως στο καλαμάρι σχάρας (€16) το οποίο εμφανίζεται με μια σάλτσα με φρέσκια ντομάτα (η ντομάτα αραιώνει τη γεύση του καλαμαριού και κάνει όλο το πιάτο υδαρές) και ξύσμα λεμονιού (το ξύσμα είναι τόσο που κάνει το πιάτο να πικρίζει σε ενοχλητικό βαθμό). Το ριζότο με σουπιά και μελάνι σουπιάς (€16) από την άλλη είναι λόγος για να επιστρέψεις, καθώς δεν έχει βγει απ’ το μυαλό μου η βαθιά γευστικότητα και η άψογη εκτέλεση. Οι ψητές καραβίδες που έφτασαν καυτές στο τραπέζι μας έμοιαζαν τέλειες με την Αχίλλειο λογική. Η πτέρνα τους ήταν το όχι και τόσο σφριγηλό «ψωμί» τους, πράγμα που μπορεί να σημαίνει κάτι πέρα από το προφανές, που είναι η διάλυση των ινών. Κατά τα άλλα, πάντα ευχάριστο το κρατς-κρατς του κελύφους που σπάει.

Στα Άργουρα, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα θα βρείτε ωμά οστρακοειδή μοναδικής φρεσκάδας και μεγάλης ποικιλίας, καθώς και λιόκαυτη τσιπούρα (€12) για τα οποία έχει αποκτήσει και διατηρήσει μια φήμη το μαγαζί. Μαζί να δοκιμάσετε τη ζεστή μελιτζάνα με το καπνιστό χέλι (€13) που είναι εκ των ουκ άνευ. Το κρασί έχει τη δική του μικρή λίστα λίγων και προβλέψιμων επιλογών, που όμως είναι τόση-όση για την πλειοψηφία των επισκεπτών.

Τα Άργουρα βγάζουν μια ρουστίκ αίσθηση οικειότητας. Μια νόστιμη αύρα πλανάται πάνω από τη σάλα με τα τουρλού έπιπλα και τους φορτωμένους τοίχους. Η ανοιχτή κουζίνα, το νεαρόν της ηλικίας των πρόθυμων σερβιτόρων και ο χαμηλός ηλικιακός μέσος όρος των πελατών, συμπληρώνουν τη ζεστή, και συνάμα μεθυστικά δημιουργική άποψη του chef. Οι ιστορίες των ψαράδων και των κυνηγών δεν πιάνουν στα Άργουρα. Εδώ η μόνη ιστορία είναι αυτή που γράφει ο chef με υλικά του τη φαντασία και τη θάλασσα. Αξίζει να τη διαβάσετε.

Άργουρα
Που: Αγησιλάου 49, Καλλιθέα
Τηλ. 217 7173 200
Τιμή: €30-35
Γεύση: 16,5/20
Σχέση ποιότητας-τιμής: πολύ καλή

 

Διαβάστε ακόμα: Στιβαρή ιταλική κουζίνα με πασπάλισμα στυλ στο Nolita Athens

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top