Η γκανιάν ομάδα του Κυρ-Αρίστου, ύστερα από το «Κεμπαπτζίδικον», την «Ψιψίνα» και το «Μπακάλικο», είπε να ανοίξει ένα ακόμα εστιατόριο. Εκεί δίπλα στα άλλα, στο Π. Φάληρο, που θα «παίζει» με τα μακαρόνια. Και τι πιο κατάλληλο όνομα από το… «Ακάκιος»;

Ο Βασίλης Δημαράς βγήκε για σχολικά και κατέληξε να απολαμβάνει τα φαλάφελ, τα burger μανιταριών και τις άλλες χορτοφαγικές νοστιμιές ενός κεφάτου Ινδού σεφ.

Τραπεζάκια έξω λοιπόν, κατάλογος που μοιάζει με δαντέλα, φοβερές κρέπες, δουλεμένα κοκτέιλ, καλές τιμές. Τι άλλο θέλετε πια;

Χαιρόμαστε που πολλαπλασιάζονται τα στέκια με σούσι σε φιλικές τιμές: To "Sushirolls", η νέα ανακάλυψη στον Πειραιά πίσω από την εκκλησία του Αγ. Νικολάου, έχει και ιδιαίτερα φιλική ατμόσφαιρα.

Τα χρυσαφένια μπαλάκια από ρεβίθια γνωρίζουν πιένες στην πλατεία Βαρνάβα: Μακάρι να υπήρχαν κι άλλα μαγαζιά με την απλότητα και την αισθητική αυτού του «μπαμπά»!

Η Χρύσα ήταν ένα από τα πρώτα δημιουργικά εστιατόρια της Αθήνας και η πρώτη που “ανακάλυψε” τα Άνω Πετράλωνα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Πριν από λίγες μέρες επέστρεψε στην παλιά της γειτονιά, με ένα αγαπησιάρικο μεσογειακό μπιστρό.

Ο Βασίλης Δημαράς κατέβηκε στη Στουρνάρη για να δει το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο αλλά ευχαριστήθηκε πιάτα με €2 ως -το ακριβότερο- €4,5.

Ένα εστιατόριο που δεν νοιάζεται αποκλειστικά για το κέρδος, με πιάτα που κοστίζουν μέχρι 5 ευρώ και έμφαση στην κοινωνική μέριμνα.

Καπηλειό. Σταράτα, ντεκλαρέ, τρεχοσαλιέ, πάμφθηνα. Ούτε γκουρμεδιές ούτε ρομαντζάδες και ατμοσφαιρικά δείπνα με λάγνα κοιτάγματα. Ό,τι γουστάρει ο Γιάννης Δημητριάδης.

Κρυμμένο στα γύρω στενά της Αγίας Ειρήνης, ένα στέκι φιλικό, σχεδόν σαν σπιτικό, με φρέσκα προϊόντα κι ετοιμοπόλεμη θράκα. Μας κάθισε στο τραπέζι του ο Κώστας Κουρτίδης.

Στο downtown της Νέας Υόρκης τέτοια «φρέσκα» μαγαζιά υπάρχουν σε κάθε γωνία. Όπως αυτό που έχει γίνει η μεσημεριανή «καντίνα» μου, δίπλα στην Πλατεία Συντάγματος –και αξίζει τα 15 Ευρώ που θα πληρώσεις.