Τα καλύτερα απλά, «vintage» σουβλάκια, από την Κρήτη ως τη Θεσσαλονίκη

Xωρίς πατάτες εννοείται. Στον Κώστα στο Σύνταγμα.

Από την Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη, παραβλέποντας διαμάχες βορείων και νοτίων για το πώς να το παραγγείλω και τι υλικά να του προσθέσω, όλες οι διευθύνσεις με παραδοσιακό και τιμημένο πιτόγυρο ή τυλιχτό –όπως είναι πλέον η politically correct ονομασία του-, που μου έχουν προσφέρει στιγμές ευτυχίας από πολύ νεαρή ηλικία.

Ως προς το σουβλάκι, διακρίνομαι από έναν μικρό… ηλικιωτισμό (αγγλιστί, ageism). Θεωρώ ότι όσο πιο παλιό, τόσο πιο καλό. Είμαι δηλαδή από εκείνους που ψάχνουν σε μια γειτονιά το αρχαιότερο σουβλατζίδικο –αν το δουλεύουν άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας ακόμη καλύτερα-, για να δοκιμάσω το γνήσιο, μικρών διαστάσεων τυλιχτό της παιδικής μου ηλικίας, κομπλέ με το τζατζίκι και το κρεμμυδάκι του –τότε που δεν είχαμε κάποιον να φιλήσουμε μετά-, που έπρεπε να φας δύο και με πατάτες στο πλάι για να χορτάσεις.

Οσο πιο μικρός ο χώρος, πιο παλιομοδίτικοι οι πάγκοι και με λιγότερες επιλογές το μενού, τόσο το καλύτερο. Καταλαβαίνετε ότι οι μετέπειτα «μπουτίκ σουβλακερί» που ξεπήδησαν σε κάθε γειτονιά, ασορτί με κρυστάλλινους πολυελαίους –true story-, ήταν το χειρότερό μου. Βέβαια, υπάρχουν και κάποια καινούργια μαγαζιά, φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το Hoocut στην Αθήνα, όπου δεν σερβίρεται προκάτ σουβλάκι χωρίς ουσία και ποιότητα, αλλά ας τα αφήσουμε για άλλο αφιέρωμα.

Επίσης, θεωρώ, ότι το αγαπημένο σουβλάκι για τον καθένα έχει να κάνει και με τις μνήμες του –το αυτό ισχύει και για την πίτσα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει από κάποιον φίλο μας για το τέλειο, ανεπανάληπτο σουβλάκι που υπάρχει μόνο στη γειτονιά του και που «θα πάθεις πλάκα άμα το δοκιμάσεις», μόνο για να ανακαλύψεις αργότερα ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός; Ενα τέτοιο παράδειγμα έχω κι εγώ, ένα σουβλατζίδικο στην γειτονιά μου που πάντοτε θα μου θυμίζει τις βόλτες με τα ξαδέλφια μου οι οποίες κατέληγαν με ένα σουβλάκι στο χέρι και που τρωγόταν στο παγκάκι του προαυλίου της κοντινής εκκλησίας.

Εχω προσπαθήσει όμως να είμαι πιο αντικειμενική έκτοτε. Εξάλλου, μεγαλωμένη σε μια γειτονιά που δεν φημίζεται για τα καλά της πιτόγυρα –το πιο ξακουστό στην Γλυφάδα ήταν του περίφημου Αίνου, το οποίο όμως έκλεισε αρκετά χρόνια πριν και ούτε που θυμάμαι τη γεύση του-, έχω κάνει μια συλλογή από διάφορα ταξίδια και βόλτες σε άλλες γειτονιές. Τις παραθέτω χωρίς σειρά προτεραιότητας και προτίμησης, αλλά, όπως προείπα, με λίγη, ανώδυνη προκατάληψη.

Γύρος με αλάδωτη πίτα, μαλακό κρέας, γιαούρτι -ποτέ τζατζίκι-, και φρέσκια ντομάτα από τον κρητίκαρο Μανώλη.

Όασις, Χανιά

Έκτη δημοτικού πήγαινα όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά την Κρήτη και έφαγα το πρώτο μου σουβλάκι με γιαούρτι. Ακόμη το θυμάμαι. Επίσης θυμάμαι ότι μετά το ζητούσα κάθε μέρα. Από άποψη ηλικίας με καλύπτει καθώς χρονολογείται από το 1966, αλλά και από άποψη αυστηρών προδιαγραφών: το κατάστημα κλείνει με το που τελειώνουν τα υλικά, δηλαδή πολύ νωρίς το μεσημέρι, κατάλογος δεν υπάρχει καθώς είναι μόνο μία η επιλογή, γύρος με αλάδωτη πίτα, μαλακό κρέας, γιαούρτι -ποτέ τζατζίκι-, και φρέσκια ντομάτα και το μέγεθος είναι μικρό για να τρως περισσότερα.

//Βολουδάκηδων 4, Χανιά

Το διάσημο σουβλάκι του Κώστα.

Κώστας, Σύνταγμα

Ενας εκ των τριών με το ίδιο όνομα που συγκαταλέγονται στα καλύτερα σουβλάκια σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο συγκεκριμένος εντοπίζεται, από το 1950 στο Σύνταγμα. Εκεί τρώμε κρέας από χοιρινό μπούτι, σε αλάδωτη πίτα με γιαούρτι σακούλας –όχι τζατζίκι-, μαϊντανό και ντομάτα. Αξίζει έστω και μία φορά να δοκιμάσετε. Είναι εγγύηση.

//Πεντέλης 5, Σύνταγμα

Το μαγαζί έχει πάντα ουρά.

Κώστας, Πλατεία Αγίας Ειρήνης

Θα τον καταλάβετε από την ουρά που υπάρχει σχεδόν πάντα απ’ έξω. Χειροποίητο καλαμάκι, με κόκκινη γλυκιά ή καυτερή σάλτσα, κρεμμύδι και μαϊντανό. Καλό είναι να πάτε από νωρίς για να προλάβετε, αφού συνήθως τελειώνουν τα υλικά γρήγορα και κλείνει.

//Πλατεία Αγίας Ειρήνης

Το Ψητοπωλείο του Κώστα ξεχωρίζει στη Θεσσαλονίκη (Φωτογραφία: e-food).

Κώστας, Θεσσαλονίκη

Χειροποίητος γύρος που στήνεται κομμάτι κομμάτι καθημερινά από τον ιδιοκτήτη και μαρινάρεται για 24 ώρες, μπαίνει σε καλοψημένη πίτα μαζί με  διάφορες αλοιφές -όπως τις λένε οι βορειοελλαδίτες-, ανάλογα με τα γούστα των πελατών. Σε μια πόλη όπου σε κάθε γωνιά βρίσκει κανείς αξιοπρεπέστατη σούβλα και χορταστικά …σάντουιτς, το να ξεχωρίζεις με την ποιότητά σου, κάτι λέει!

//Εμμανουήλ Φίλη 15, Θεσσαλονίκη

Στον «Λευτέρη τον Πολίτη» ξακουστό είναι το κεμπάπ.

Λευτέρης ο Πολίτης, Ομόνοια και Σύνταγμα

Άλλο ένα αντρικό όνομα με παράδοση στα σουβλάκια. Ο συγκεκριμένος, ο Πολίτης, βρίσκεται στην Ομόνοια από το 1951, ενώ πρόσφατα, η τρίτη γενιά ιδιοκτητών επέκτεινε τις δραστηριότητες με ένα ολοκαίνουργιο  κατάστημα στο Σύνταγμα. Ξακουστό το κεμπάπ του, οπότε αυτό επιλέγουμε. Εδώ που τα λέμε, δεν έχει και τίποτε άλλο. Η λιτότητα του μενού είναι άλλη μια εγγύηση ποιότητας. Από τα πιο καλτ σουβλατζίδικα της πόλης.

// Σατωβριάνδου 20 Ομόνοια και Ρόμβης 18, Κέντρο

Kεμπάμ, χοιρινά καλαμάκια, τυλιχτά, κοτόπουλο, πατάτες. Ο Λευτέρης είναι ο κατεξοχήν χώρος των κρεατοφάγων (Φωτογραφία: e-food).

Λευτέρης, Νέα Σμύρνη

Ο έτερος Λευτέρης, κατά 2 χρόνια νεότερος καθώς ιδρύθηκε το 1953, βρίσκεται λίγο πιο νότια, αλλά διαθέτει κι αυτός μεγάλη ιστορία και φήμη. Τα εγγόνια πλέον του πρώτου ιδιοκτήτη εξακολουθούν να προτείνουν τη συνταγή του παππού: καλαμάκι από χοιρινό λαιμό, ντομάτα και κρεμμύδι. Αυτό. Χωρίς τζατζίκι, ούτε γιαούρτι –το πόσο μου αρέσουν αυτές οι γαστρονομικές αυστηρότητες δε λέγεται.

//Ειρήνης 2, Νέα Σμύρνη

Ο Πάρις είναι το παλιότερο σουβλατζίδικο του Καλαμακίου. Αλλά είναι και πολύ παραπάνω από απλό σουβλατζίδικο.

Πάρις, Άλιμος

Από το 1963 το παλιότερο σουβλατζίδικο του Καλαμακίου –πλέον Αλίμου-, που έχει πολύ νόστιμο κρέας και φοβερή, λεπτή πίτα, κάτι που με σκλαβώνει μια και απεχθάνομαι τις χοντρές ή –ακόμη χειρότερα-, εκείνες που είναι από αλεύρι καλαμποκιού. Κάτι που επίσης με σκλαβώνει, επιτρέπεται μόνο ροκ μουσική εντός του καταστήματος.

//Θουκυδίδου 38, Άλιμος

Το Zάχος Grill είναι ένα πολύβουο στέκι των νοτίων προαστίων καθ΄όλη την διάρκεια του χρόνου.

Ζάχος Grill, Βουλιαγμένη

Ελληνικό καλοκαιράκι στην Αθήνα και έχεις ξεκινήσει από νωρίς για μια βουτιά στις γνωστές παραλίες της Αττικής. Ετσι όπως είσαι, με το μαγιό το παρεό και τις παντόφλες, καταλήγεις με όλη σου την παρέα στο Ζάχο, στην πλατεία της Βουλιαγμένης για σουβλάκια. Αυτό είναι μία από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις από μικρή. Πολύβουο στέκι των νοτίων προαστίων καθ΄όλη την διάρκεια του χρόνου και των υπολοίπων Αθηναίων κατά τους θερινούς μήνες. Πολλοί το επιλέγουν για το πολύ νόστιμο –και διαιτητικό-, μπιφτέκι γαλοπούλας. Εγώ όμως το έχω στο μυαλό μου ως εξής: μια πιατέλα σκέτα καλαμάκια στο κέντρο, πατατούλες τηγανιτές, χωριάτικη, κομμένες πιτούλες και άφθονη μπιρίτσα. Οσονούπω κι έφτασε.

//Ερμού 1, Βουλιαγμένη

Το Πυρνάρι έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός παραδοσιακού συνοικιακού σουβλατζίδικου.

Πυρνάρι, Άνω Γλυφάδα

Δεν το πιάνει το μάτι σου αν και γωνιακό, σε μια πασίγνωστη οδό της Ανω Γλυφάδας, απέναντι από ένα άλλο cult στέκι, τον «Φάρο», γιατί, εκτός από μια μικρή πορτούλα που από πάνω γράφει, με γράμματα που μόλις διακρίνονται «Το Πυρνάρι» και το τηλέφωνο του καταστήματος, δεν φαίνεται εύκολα κάτι άλλο από μακριά. Παρόλα αυτά και τα τραπεζάκια του έξω τα έχει, και τον χειροποίητο γύρο του, και όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός παραδοσιακού συνοικιακού σουβλατζίδικου, πακέτο με τους ηλικιωμένους ιδιοκτήτες ακόμη στις επάλξεις. Καθαρό κρέας, λεπτή καλοψημένη πίτα, απλά και ωραία πράγματα. Λίγες επιλογές στον κατάλογο και καλές.

//Ανθέων 33, Άνω Γλυφάδα

Διαβάστε ακόμα: Σωτήρης Κοντιζάς, το «χεράτο» κεμπάπ που τιμάει στο Νέο Ηράκλειο.

TAGS :
το δικό μου σουβλάκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook