Πρώτη ματιά στο «Τhe Grand by Interni»: Funky, με ασιατικό άρωμα και επική θέα

Υπέροχα πλούσια σαλάτα από κόκκινη λόλα, καραμελωμένα πήκαν, ψητό κατσικίσιο τυρί, φέτες αχλαδιού και βινεγκρέτ σέρι.

Μην πάτε ακόμα, περιμένετε να ζεστάνει λίγο ο καιρός για να φάτε έξω, στο υπερυψωμένο τμήμα της βεράντας με την πισίνα και θέα το μνημείο Φιλιπάππου, την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, θα ανοίξει και το καλοκαιρινό μπαρ. Αστειεύομαι, η θέα από τον όγδοο όροφο είναι εξαιρετική έτσι κι αλλιώς.

Η διακόσμηση έχει χαλαρές εξωτικές νότες,  με την δικτυωτή ξύλινη ψευδοροφή, έχεις ένα κεντρικό ελλειπτικό μπαρ και περιμετρική θέα από όπου κι αν κάτσεις, χάρη στη τζαμαρία που συναντά το πάτωμα παντού. Η Συγγρού γλιστράει νωχελικά προς τη θάλασσα, αλλά η ματιά σου έχει και άλλα σημεία φυγής.

Μιλάμε για το ολοκαίνουριο εστιατόριο του Grand  Hyatt στον όγδοο όροφο του κτιρίου στην άνοδο της Συγγρού. Ένα εστιατόριο που φιλοδοξεί να χτυπήσει πρώτη θέση στις καθημερινές συνήθειες της κατηγορίας, έχοντας αρκετούς άσους στο μανίκι του. Το μοντέρνο, με αυστηρή πολυτέλεια σχεδιασμένο ξενοδοχείο, το εντυπωσιακό λόμπι με τεράστιους, αλλά λιτής κομψότητας πολυελαίους, που σε προδιαθέτει θετικά, η σαφώς πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα του ρετιρέ και απ’ ό,τι θα δούμε, η κουζίνα του.

Ανάλαφρη ατμόσφαιρα στο ρετιρέ που σε προδιαθέτει ευχάριστα.

Η  κουζίνα είναι φάνκι, μοντέρνα, με σαφώς ασιατική ματιά, αλλά  και γλυκές νύξεις για την αμερικανική  clientele των Hyatt. Το εξαιρετικό σέρβις άρχισε με πολύ καλά ψωμάκια μακράς ωρίμανσης και ανάλαφρη ταραμοσαλάτα σε εκδοχή μους.

Πρώτο ήρθε ένα beef tataki (16 ευρώ) μαριναρισμένο με σουσάμι και ροζ πιπέρι σε σάλτσα ponzu, γιαπωνέζικες χάντρες φασολιών edamame & αέρινες κλωστές από ρέβα (kohlrabi), που έλειωνε στο στόμα αφήνοντας μια βαθιά νοστιμιά διατηρώντας τις επί μέρους γεύσεις των συστατικών του ανάγλυφες. Γεύση που διαρκούσε και ζητούσε την προσοχή σου. Θα έπινα ένα Peppoli, Chianti Classico (10 ευρώ το ποτήρι), του Antinori από τον κατάλογο, μοντέρνα εκδοχή της  ποικιλίας, όπου το Sangiovese βγάζει ένα κομψό, κερασένιο ελαφρά μπαχαράτο εαυτό.

Το κεντρικό ελλειπτικό μπαρ με περιμετρική θέα από όπου κι αν κάτσεις.

Συνεχίσαμε με σεβίτσε λαυρακιού (18 ευρώ) με μάνγκο, ψητή γλυκοπατάτα και  lotus chips. Και πάλι η φίνα γεύση του λαυρακιού ήταν ξεκάθαρη, τυλιγμένη στο φρουτώδη ζωμό των υπολοίπων συστατικών. Μια δροσερή αλλαγή. Εδώ μια Φτέρη ροζέ του Τρουπή (7 ευρώ το ποτήρι) θα ήταν ό,τι πρέπει με τη δροσιστική της οξύτητα.

Στο σημείο αυτό κατεβάσαμε ταχύτητα με διπλογκαζιά και περάσαμε σε νιόκι ρικότας (14 ευρώ), με καραμελωμένο σύκο, λάδι τρούφας και πεκορίνο. Πλούσια γεμάτη γεύση, άψογα βρασμένα, ισορροπία, διάρκεια, απολαυστικά. Αν δεν είχα κρατήσει δυο γουλιές Peppoli, Θα έπινα ένα Pinot Grigio από το Colli Orientalli, μία από τις πιο πρίμιουμ περιοχές για την ποικιλία, To La Tunella, γεμάτο, πλούσιο, άλλου είδους ταίρι για το πλούσιο πιάτο, που υπάρχει στον κατάλογο.

Με τη σαλάτα δεν θα έπινα τίποτα. Υπέροχα πλούσια από κόκκινη λόλα, καραμελωμένα πήκαν, ψητό κατσικίσιο τυρί, φέτες αχλαδιού και βινεγκρέτ σέρι. Άψογο ψήσιμο στο τυρί, διατηρεί τη φρεσκάδα, τυλίγοντάς την στο κάπνισμα της φωτιάς. Ό,τι έπρεπε για την επόμενη δοκιμασία.

Στο υπερυψωμένο τμήμα της βεράντας βρίσκεται η πισίνα με θέα το μνημείο Φιλιπάππου, την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.

Γιατί δοκιμασία ήταν το τεράστιο λαυράκι με τα ψητά λαχανικά. Ψήσιμο υπεράνω κριτικής. Τραγανά καπνισμένα τα λαχανικά και το ψάρι καψαλισμένο εξωτερικά από τη δυνατή φωτιά με τη σάρκα του απίστευτα ζουμερή και ομοιόμορφα ψημένη ράιτ θρου. Επειδή ψήστης δεινός, ξέρω πως λογικά δε γίνεται με σκέτο ψήσιμο στο γκάζι, θα υπήρχε διαβάθμιση στο κρουστό της σάρκας απ’ έξω προς το κέντρο, οπότε ρώτησα και έμαθα. Τη δεύτερη φορά μου την είπαν.

Ναι, κάνουν μια πολύ καλή μαγκιά, που δεν έχει νόημα να σας την εξηγήσω, γιατί απλά δεν θα την κάνετε. Η ουσία είναι πως η σάρκα ψήνεται ομοιόμορφα, διατηρώντας όλη της την ικμάδα και ανάγλυφη τη φίνα γεύση του ψαριού. Και φυσικά, με τέτοιο ψάρι το κεφάλι ήταν εν ου παικτοίς. Θα έπινα κλασικά το βαρελάτο Νυχτέρι της Santo, που θα σήκωνε άνετα το πιάτο με τη ζόρικη ασυρτικίλα του.

Η τεράστια τζαμαρία αφήνει άπλετο το φως να γεμίζει τον χώρο.

Στα γλυκά, είχαμε ένα half-baked cookie (9 ευρώ), με τρίμματα σοκολάτας και παγωτό βανίλια, στην ουσία μια κυριλέ σοκολατόπιτα για ουρανίσκους που δεν είναι εξοικειωμένοι με πιο bitter γεύσεις. Υπέροχα μαμαδίστικο, αλλά καλοντυμένο. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Υπήρχε και ένας μπακλαβάς (έτσι ονομαζόταν, αλλά ήταν εντελώς αποδομημένος, 9 ευρώ). Υπέροχο γλυκό, αλλά αυτή η ιστορία με την αποδόμηση πρέπει να σταματήσει. Καιρός να σκεφτούν οι πράττοντες καινούργια ονόματα για τις δημιουργίες τους.

Η Συγγρού γλιστράει νωχελικά προς τη θάλασσα, αλλά η ματιά σου έχει και άλλα σημεία φυγής.

Να επιστρέψει η σαφήνεια στη γλώσσα μας. Ας αφήσουμε το μπακλαβά στην μεγαλοπρεπή ησυχία του. Αυτό ήταν υπέροχα τραγανά καραμελωμένα κομμάτια φύλλων ζαχαροπλαστικής καρφωμένα σε μια πλούσια κρέμα πραλίνας κελυφωτού φυστικιού με παγωτό μαστίχα και ροζ πιπέρι στο πλάι. Υπέροχο γλυκό. Γιατί να μην δώσεις άλλο όνομα λοιπόν; Mastic ice cream butterfly, λέω εγώ, αφού τα φύλλα έμοιαζαν με τεράστια φτερά πεταλούδας. Ή praline butterfly; Με ένα ποτήρι Late Harvest Gewürztraminer -Μαλαγουζιά του Κτήματος  Alpha, για πολύ κομψή, συγκρατημένα γλυκιά επίγευση.

Εν αναμονή της βεράντας με τη σαγηνευτική θέα…

INFO:
Grand Hyatt, Λεωφ. Ανδρέα Συγγρού 115, 214 402 1234

Διαβάστε ακόμα: Πρώτη ματιά στο Mercato, μια απίθανη ιταλική τρατορία στο Four Seasons Athens.

TAGS :
Grand Hyatt interni εστιατόρια ξενοδοχείο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook