Η τέχνη του πυγοραπίσματος: ύμνος στα φλογισμένα οπίσθια

Η ιέρεια Bettie Page κάτι παραπάνω ήξερε για την επίδραση του spanking. Κάτι σαν ερωτικό κάλεσμα.

Πυγοραπίζω δεν σημαίνει ξυλοφορτώνω. Πρόκειται μάλλον για μια πικάντικη παραλλαγή του χαδιού. Γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο εξαίσιο από τα οπίσθια που πάλλονται στην επαφή του χεριού, που λυγίζουν και μετά τουρλώνουν εκλιπαρώντας για την επόμενη ξυλιά. Το ράπισμα του γυναικείου κώλου είναι πιο ευπρόσδεκτο από τον ασπασμό του. Είναι σαν να κάνεις έρωτα παρατηρώντας συνάμα το αποτέλεσμα…

Τα οπίσθια της Μ. ήταν δύο ημισφαίρια ροδαλά κι ευλύγιστα, από σάρκα σφιχτή και τρυφερή, ροδάκινα μαστιχωτά και ζουμερά, μεριά κατεργάρικα κι απείθαρχα. Τα οπίσθια της Μ. ήταν καλέσματα στις ξυλιές, τις τσιμπιές, τις δαγκωνιές και τα φιλιά. Ήθελες να τα δείρεις, να τα γλείψεις, να τα ρουφήξεις, να τα ξυστρίσεις. Τα οπίσθια της Μ. ήταν καμωμένα από πόθους, διαβάσεις, παραλογισμούς. Όνειρα που άγγιζες, χούφτωνες, ζύγιζες. Ζωντανές φαντασιώσεις. Απολύτως βρόσιμα.

Η Μ. λάτρευε τα πυγοραπίσματά μου, ήταν μέρος των ερωτικών μας παιχνιδιών. Παιχνιδιών εξαιρετικά προσφιλών στον Θείο Μαρκήσιο. Θα διασκέδαζαν αναμφίβολα τον Μπονιουέλ στη θέα του little black dress που της άρεσε να φοράει, αλλά και της Μαργκερίτ Ντυράς, που θα αφαιρούσε την ποδιά για παιδευτικούς λόγους. Το θέμα είναι ότι το κωλαράκι της Μ. μετά από αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μεταχείριση γινόταν τόσο ροδοκόκκινο και καυτό που πάνω του μπορούσες να ψήσεις κάστανα, τσίχλες και πορτολάνους.

Όπως μας εξηγούν τα γυναικεία περιοδικά, έχει αποδειχτεί επιστημονικά πως, μετά από μια ξυλιά, τα χάδια γίνονται ακόμα πιο ευχάριστα. Ένας μικρός πόνος ενεργοποιεί το σύστημα της προσοχής και οξύνει το αισθητηριακό κοντράστ. Ήτοι, ωθεί τον εγκέφαλο να γίνει πιο δεκτικός στα σήματα που λαμβάνει και να τα ρυθμίσει συναρτήσει του περιβάλλοντος. Είναι όπως όταν περνάτε το χέρι σας από το χλιαρό στο κρύο νερό και τούμπαλιν. Θα μας φανεί πιο ζεστό από την πρώτη φορά. Το ίδιο συμβαίνει και με το δίπολο άλγος/ηδονή. Είναι η στιγμή να πιάσει τόπο το μαστίγιο που σας έκανε δώρο η φίλη σας στα γενέθλιά σας.

Υμνείτε το πυγοράπισμα. Και μάλιστα κατά τρόπο χαρωπό, όπως αρμόζει σε εποχές εξωπραγματικές, όπου οι δρόμοι έχουν ονόματα αλλά όχι ανθρώπους. Ο Μπέκετ θα συμφωνούσε πως απομένουν τα οπίσθια, αυτός ο άγνωστος. Η πρακτική του πυγοραπίσματος λειτουργεί θεραπευτικά ξορκίζοντας θυμό και φόβο.

Ως γνωστόν, καθείς παίρνει την ξυλιά που του αξίζει. Η ξυλιά στον πισινό είναι ο τρόμος των πιτσιρικάδων, αλλά η ελπίδα των γερόντων. Όταν το πυγοράπισμα σκάει μύτη σ’ ένα ζευγάρι σημαίνει πως κάτι καινούργιο χτίζεται που δεν ξέρεις όμως πού θα καταλήξει. Και παρατηρείται ένας εκδημοκρατισμός. Σύμφωνα με τα στατιστικά, το ένα τέταρτο των γυναικών το επιζητούν, στη λογική ενός soft SM παιχνιδιού.

Το οποίο είναι μια ολόκληρη τέχνη. Η τέχνη της ξυλιάς. Ζεσταίνετε εν πρώτοις το κωλομέρι, μ’ ένα ταπ-ταπ ή ένα μικρό μασαζάκι ώστε να κυκλοφορήσει πιο γρήγορα το αίμα. Έτσι, πονάει λιγότερο. Όπως κι όταν έχετε ανοιχτά τα δάχτυλα. Μπορείτε να εναλλάξετε τον τρόπο και το ρυθμό που δίνετε το μπερντάχι, πράγμα που το καθιστά πιο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό.

Εννοείται πως η συγκατάθεση είναι αυτονόητη. Μάλιστα χρειάζεται να οριστεί μια συνθηματική λέξη που θα δίνει τέλος στη συνεδρία και τη σκηνοθεσία της. Δεν πρέπει να είναι ικετευτική, γιατί τότε χάνονται τα όρια. Υπάρχουν πλήθος σεναρίων που φτιάχνονται κι από τους δύο. Η ντροπή που νιώθεις επειδή απολαμβάνεις την τιμωρία πολλαπλασιάζει την ηδονή.

Αλλά ξυλιές δεν πρέπει να δίνουμε στα πισινά παιδιών και σκυλιών. Κι αυτό, κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, λόγω έλλειψης χώρου. Μπορεί να είναι χαριτωμένα, αλλά τοσοδούλικα. Δεύτερον γιατί τα πονάτε. Και μια γυναίκα πονάει, αλλά της αρέσει απ’ ό,τι μαρτυρείται και σ’ αυτό έγκειται η διαφορά.

Βέβαια, όλα αυτά είναι προσχηματικά. Οι γυναίκες της ζωής μας δεν είναι πια παιδιά. Είναι τρυφερές και όμορφες, διαστροφικά απαλές και πεισματάρες. Είναι τόσο συναρπαστικές και λατρεμένες που πρέπει να τις ραπίσουμε. Αλλά γιατί;

Η ξυλιά στο εξαίσιο ποπουδάκι γίνεται η ευκαιρία μιας προσέγγισης, μιας επιμόρφωσης και μιας απόλαυσης. Γνώρισα την Μ. και βρεθήκαμε κάποιο διάστημα να συγκατοικούμε. Συνέβη μόνο δυο φορές. Αλλά η ανάμνηση ήταν εξαίσια και για τους δυο μας. Μου ομολόγησε πως ποτέ δεν μου συγχώρεσε το ότι δεν της έδωσα ξυλιές πιο πριν και πιο συχνά.

Είχε την παράδοξη πεποίθηση ότι ήταν ένας τρόπος να υπερβούμε τους ανταγωνισμούς μας, τους εγωισμούς μας, τα άκαιρα λόγια και τις σιωπές μας. Δηλαδή το βεβαρημένο παρελθόν μας, καμωμένο από εκείνο το κενό που στραγγαλίζει και εξαντλεί.

Ήταν εκείνες οι σπάνιες στιγμές που τα πάντα γλιστρούσαν πάνω στο σώμα, δηλαδή πάνω στα πάντα. Εκεί, ξαπλωμένη πάνω στα γόνατά μου, διασχίζοντάς τη, απογυμνώνοντάς τη από την αξιοπρέπειά που στον έρωτα δεν έχει θέση. Ήταν επείγον και αδικαιολόγητο.

Διαβάστε ακόμα: Η παράδοξη μαγεία του γυναικείου κώλου.

TAGS :
κώλος οπισθια πρωκτικό σεξ φετίχ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook