Γιάννης Σκορδάς: Το τρέξιμο ως προσευχή

Νομίζω πως το τρέξιμο είναι στην πραγματικότητα ότι κοντινότερο σε προσευχή. (φωτό: Aris Oikonomou / SOOC)

Γιατί τρέχεις, με ρωτάει η στήλη, αφού ολοκλήρωσα τον πρώτο μου μαραθώνιο, που δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κλασσικό, τον αυθεντικό, ανηφορικό μαραθώνιο της Αθήνας.

Τρέχω για μένα, να νιώσω καλά. Δανείζομαι τον στίχο και τον παραφράζω επειδή περικλείει με σαφήνεια την συντομότερη δυνατή απάντηση που θέλω να δώσω και ταυτόχρονα υπαινίσσεται μια έκκεντρη τάση φυγής. Όσο μακριά κι αν φτάσεις, όσο κι αν ανοίξεις τη διάμετρο, το κέντρο μένει σταθερό και το τρέξιμο σε βοηθάει να σκάψεις, να ανακαλύψεις το βάθος του κέντρoυ. Αλήθεια, γιατί τρέχεις;

Να φτιάξω νέες συνήθειες, να ορίσω ενσυνείδητα τι θέλω να κάνω από δω και στο εξής. Αυτό ήταν από τα πρώτα μου κίνητρα για να φτάσω από τον καναπέ στην ολοκλήρωση ενός μαραθωνίου. Αν το δεις ως κατόρθωμα σίγουρα σε ανταμείβει με μια γενναία ποσότητα ευχαρίστησης, ωστόσο η πραγματική ικανοποίηση έρχεται σταδιακά, παρατηρείς ότι μετατοπίζεσαι κάθε φορά που αντιστέκεσαι στην παλιά συνήθεια της αδράνειας. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι άμεσα ορατό, ακόμα κι αν η συσσωρευμένη κόπωση ενίοτε σε εξαντλεί.

Μόλις ολοκλήρωσα τον πρώτο μου μαραθώνιο, που δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον κλασσικό, τον αυθεντικό, ανηφορικό μαραθώνιο της Αθήνας. (φωτό: Giannis Dimitropoulos / SOOC)

Αυτή η πίστη στη μετασχηματιστική ιδιότητα του τρεξίματος έχει για μένα θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Αν και έχω ασκήσει  τις ορθόδοξες πρακτικές περισσότερο εθιμοτυπικά παρά ουσιαστικά, νομίζω πως το τρέξιμο είναι στην πραγματικότητα ότι κοντινότερο σε προσευχή.

Όπως πολλοί δρομείς παραδέχονται, το τρέξιμο είναι μια δραστηριότητα κατ’ εξοχήν πνευματική. Απαιτεί αφοσίωση και σε ένα βαθμό ταπείνωση. Σε μια εποχή με έντονο έλλειμμα πνευματικότητας, όπου οι περισσότεροι αναζητούν αφορμές ολοκλήρωσης στο εμπόριο ή στα σόσιαλ, οι δρομείς αναζητούν την έκσταση, το running high, στην υποταγή της άοκνης επανάληψης μιας απλής κίνησης, να φέρεις δηλαδή το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Για μερικές χιλιάδες φορές.

Πότε είναι η τελευταία φορά που έκανες κάτι συνεχόμενα για πέντε χιλιάδες φορές; Υπήρξε ποτέ τέτοια περίπτωση στη ζωή σου; Και αν ναι, τι κατάφερες τελικά; Σίγουρα κάτι πρωτόγνωρο για τα δεδομένα σου. Λοιπόν, αυτό κάνεις ακόμα και όταν ολοκληρώνεις ένα «πεντάρι», τον ταπεινότερο -θεωρητικά- αγώνα του δρομικού κόσμου.

Είναι λογικό ότι σε αυτή τη διαδικασία θα υπάρχει κάποιου είδους οδύνη. Όσο περισσότερο πονάει το σώμα, έρχεσαι σε μεγαλύτερη επαφή με τον σκοπό. Η επανάληψη, το απίστευτα μονότονο «ξανά και ξανά» με ένα τρόπο απομακρύνει τον εσωτερικό θόρυβο και ξεκαθαρίζει τη σκέψη.

Δεν πρόκειται για φυσιολατρικό παροξυσμό, όσο για την παρατήρηση ότι μέσω της εθελοντικής καταπόνησης εκτιμάς τα θεμελιώδη δώρα που μας κρατούν ζωντανούς. (φωτό: Giannis Dimitropoulos / SOOC)

Σε μια περίοδο που η οικονομία κινείται γύρω από την αιχμαλώτιση της προσοχής μας, καταφέρνουμε να κλείσουμε τα αυτιά μας και να συγκεντρωθούμε σε αυτό τον σκοπό, είτε είναι πέντε, δέκα, εικοσιένα, σαρανταδύο ή διακόσια χιλιόμετρα. Πέντε σήμερα, άλλα πέντε αύριο και η προπόνηση συνεχίζεται.

Χωρίς την ευλαβική προσήλωση που θυμίζει θρησκευτική λατρεία, είναι πραγματικά σπάνιο – εκτός αν κανείς διαθέτει θείο ταλέντο – να κάνει την υπέρβαση. Να αλλάξεις συνήθειες, να μετατοπιστείς, αυτό αναγνωρίζω ως υπέρβαση. Όταν παρατηρείς συνηθισμένους ανθρώπους να τρέχουν, το κάνουν επειδή είναι η ευκαιρία τους να δοκιμάσουν τα όρια τους και να τα ξεπεράσουν, χωρίς να υπάρχουν δικαιολογίες που έρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον. Είσαι εσύ, τα παπούτσια σου και ο δρόμος.

Με τα πόδια ενώνεσαι με τη φύση, με κάθε σου ανάσα -βαθιά, ξέπνοη, οποιαδήποτε- ευχαριστείς τον ουρανό. Μην παρεξηγηθώ, δεν πρόκειται για φυσιολατρικό παροξυσμό, όσο για την παρατήρηση ότι μέσω της εθελοντικής καταπόνησης εκτιμάς τα θεμελιώδη δώρα που μας κρατούν ζωντανούς, ιδιαίτερα σε μια εποχή με ένα σωρό first-world problems.

Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο από παντού, συγκινήθηκα όταν πέρασα από το Μάτι, από εκείνη τη διασταύρωση που έστελναν τους ανθρώπους στη λανθασμένη κατεύθυνση και θυμήθηκα τη θανατερή στάχτη που είχε πλακώσει τα πάντα δυο μέρες μετά την πυρκαγιά. Υπάρχουν πια πολλά νέα δέντρα, η βλάστηση ήταν φρέσκια και λαμπύριζε στον ήλιο – μόνο οι άνθρωποι συνεχίζουν να λείπουν.

Τέλος πάντων, είμαι πεπεισμένος πως το τρέξιμο είναι σαν προσευχή κι ας μην έχω μάθει να προσεύχομαι. Ίσως, πάλι αυτό να έχει βγάλει τόσες ορδές πιστών στους δρόμους.

// Ο Γιάννης Σκορδάς σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Rotterdam School of Management. Είναι οικονομολόγος και συν-συγγραφέας του βιβλίου 2049 – Οδηγίες χρήσης για το μέλλον της ανθρωπότητας (Key Books), ασχολείται με την επίδραση της τεχνολογίας στην καινοτομία, την δημιουργικότητα και την σύγχρονη οικονομική ζωή.

Διαβάστε ακόμα: Νικόδημος Νικολακέας «Το τρέξιμο δημιουργεί μια αλυσίδα θετικών επιδράσεων». 

TAGS :
μαραθώνιος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook