Εσύ πόσο λυπήθηκες για τη διπλή δολοφονία;

Λεπτομέρεια από τοιχογραφία του José Clemente Orozco. Credit: flickr.com/dolgin

Ενα ακόμα θλιβερό συμβάν ήρθε να προστεθεί στο ταραγμένο κλίμα που επικρατεί στη χώρα τον τελευταίο καιρό. Υπάρχει κανένας που δεν το περίμενε; Η κατάσταση έχει ξεφύγει και μάλιστα έχει ξεφύγει εντελώς. Τι φταίει λοιπόν; Αφού όλοι το περίμεναν, γιατί δεν μπόρεσε να γίνει κάτι για να αποφευχθεί;

Φταίει η ιδεολογική φόρτιση, που εκπονείται μάλιστα και από τα έδρανα της Βουλής; Οι τοίχοι είναι γεμάτοι συνθήματα του στιλ «Ο φασισμός δεν πεθαίνει μόνος του, τσάκισέ τον!» ή «Τότε στο Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά». Χτυπήθηκε ο φασισμός άραγε στο χθεσινό συμβάν;

Φταίει η ανομία που επικρατεί; Μια ανομία, βέβαια, που η ίδια κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να την εκθρέψει. Φορολογεί ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, την ίδια στιγμή που διορίζει τους κολλητούς της. (Αλίμονο αν περίμεναν οι γυναίκες της Ελλάδας να υπερασπιστεί τα δικαιώματά τους η Εύα Καϊλή, ας πούμε). Βέβαια, θα αναρωτηθεί κανείς  πού είναι η δικαιοσύνη; Αυτή περιμένει πότε θα υπάρξει πολιτική βούληση. Μοιάζει να αδιαφορεί για αυτόφωρα αδικήματα (όπως τόσα που καταλύουν καθημερινά στα πανεπιστήμια το θεσμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης), και αναμένει πότε θα γίνει η επόμενη ανθρωποθυσία για να παρέμβει.

Γεμίσαμε επαγγελματίες παρανόμους και τους αφήσαμε να μας εξουσιάζουν γευόμενοι λίγα από τα αγαθά της παρανομίας τους. Ξεπουληθήκαμε στους χειρότερους γκάνγκστερ για να μπούμε στο δημόσιο, για να μη πληρώσουμε Εφορία ή για να σβήσουμε κανένα πρόστιμο. Μην αναρωτιέστε γιατί μας κυβερνούν κίλερς, εμείς τους εκλέξαμε. Και όχι, δεν φταίει η δημοκρατία και το πολίτευμα, το κούφιο μας το κεφάλι φταίει και τα φασιστικά μας ένστικτα. Δύο είναι τα άκρα, διατυμπάνιζαν οι μεν, μόνο στα δεξιά υπάρχει άκρο έλεγαν οι άλλοι. Το άκρο, όμως, δυστυχώς, είναι ένα και πολύ αιχμηρό, και άμα δυναμώσει γίνεται σφαίρα, που, αντί να σκοτώνει το άλλο άκρο, στην πραγματικότητα σκοτώνει αυτόν που την έφτιαξε.

Μήπως πάλι φταίει το Μνημόνιο; Άλλωστε για ό,τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, είναι έτοιμη η απάντηση. Όχι, λοιπόν, δεν φταίει! Αυτοί που πεινάνε, αυτοί που απολύθηκαν δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν αυτόματα όπλα, ούτε κυνηγάνε χρυσαυγίτες και αναρχικούς. Ψάχνουν δουλειά σε μια οικονομία που σπαράζει από την υπερφορολόγηση και την ανέχεια. Αυτοί που πεινάνε δεν πηγαίνουν στα συσσίτια μόνο για Έλληνες, πηγαίνουν σε όλα τα συσσίτια.

Ό,τι είναι απόλυτο, ό,τι διαπραγματεύεται απόλυτα, οδηγεί μόνο στον κατήφορο. Όμως κανείς δεν πηδάει μόνος του από τον γκρεμό, πάντα θέλει να πάρει και κάποιον μαζί του. Αυτό που είναι ανάγκη να καταλάβουν όλοι οι Έλληνες είναι ότι δεν πρέπει να αφήσουν καμία συντεχνία και κανέναν ιδεολόγο της παρακμής να μας πάρει μαζί του στον αληθινό Καιάδα.

Ώρα να μετρήσουμε τη λύπη μας και, αν βρούμε ότι στεναχωρηθήκαμε περισσότερο για το θάνατο του Φύσσα ή για το πρόσφατο φονικό, να αναλογιστούμε σοβαρά ποιές είναι οι ανθρώπινες αρχές μας. Αλίμονο, βέβαια, αν χρειάζεται να φτάνουμε σε τέτοιο σημείο για να διαπιστώσουμε ότι η κομματική μας προσήλωση ή το ιδεολογικό μας κόλλημα είναι μεγαλύτερα από την ανθρωπιά μας, αλλά ευκαιρία είναι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κερδίσουμε έστω κάτι λίγο από αυτά τα γεγονότα, ώστε, αντί να υπάρξει η αποσταθεροποίηση που προαναγγέλλουν και ευελπιστούν κάποιοι, να οδηγηθούμε σε μια δημοκρατική κάθαρση, όχι της φυλής, αλλά των άκρων και των νοσηρών καταστάσεων που δηλητηριάζουν το μυαλό μας.

Καλό είναι να αρχίσουμε από την ιδεολογία. Είναι ό,τι πιο αναχρονιστικό σήμερα, και εξυπηρετεί μόνο πρωτόγονα ένστικτα ένταξης σε κοινωνικές ομάδες.

Ας μετρήσουμε τη λύπη μας – θα εκπλαγούμε από την απανθρωπιά μας.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

TAGS :
χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook