Η συναισθηματική κοιλάδα της οδού Διδότου

Σπίτι-αξιοθέατο για την πλούσια διακοσμημένη όψη του, το Μέγαρο Γ. Μαγγιώρου (1913), είναι δείγμα του αθηναϊκού εκλεκτικισμού.

Είναι, ίσως, αυτή η χωνεμένη στον αθηναϊκό χρόνο βιωμένη εμπειρία που αντανακλάται σε κάθε βήμα σε όλα εκείνα τα στενά που τέμνουν και εκβάλλουν την καρδιά της αστικής Αθήνας, σε ένα τόσο κεντρικό σημείο, όπου η αύρα του Κολωνακίου ενώνεται στον αέρα με την αύρα των Εξαρχείων.

Η γεύση της ενδιάμεσης περιοχής, της Νεάπολης, είναι αυτό που λέμε «βέρα αθηναϊκή», και γι’ αυτό όταν περπατάω στην οδό Διδότου αισθάνομαι ότι είμαι σε στέρεο έδαφος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος που να ζυγίζει τόσο άρτια την αστική και την μποέμ Αθήνα, σε ένα μεταίχμιο ελκυστικό και ρεαλιστικό.

Οι λεπτομέρειες δίνουν τον τόνο στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων “Κουκούτσι”.

Καθώς ανηφόριζα τη Σίνα τις προάλλες, με σκοπό να στρίψω αριστερά στη Διδότου, αναλογίστηκα ότι παρά τις τόσες απώλειες σε ωραία, ατμοσφαιρικά σπίτια, η περιοχή αυτή είναι γεμάτη σήματα και ερεθίσματα, γιατί ίσως έχει ακόμη τόσες κόγχες και τόσους ανθρώπους που την χαίρονται.

Σε όλο της το μήκος, η Διδότου είναι γεμάτη βιβλία, μνήμες και μία αίσθηση από το βαθύ 20ό αιώνα που έδωσε ταυτότητα στην Αθήνα. Είναι μέρος της ιεροτελεστίας οι κρυφές ματιές στον πράσινο, κρυμμένο κήπο της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής, της πιο παλιάς στην Αθήνα, όπως και η θέα προς τα αστικά διαμερίσματα σε πολυκατοικίες μιας ιδιαίτερης κομψότητας.

Το μεγάλο νεοκλασικό σπίτι στη γωνία Διδότου και Μασσαλίας, διατηρεί, παρά την προσθήκη ορόφου, τη συμμετρική αρμονία του.

Στη γωνία με τη Μασσαλίας επιβιώνει ένα νεοκλασικό αρχοντόσπιτο που πάντα με τραβούσε, γιατί ένιωθα ότι είναι ερμητικό μέσα στη μοναχικότητά του, όπως και το λευκό σπίτι, παρακάτω στη γωνία με τον πεζόδρομο της Δελφών, εκεί όπου είχε ζήσει για ένα διάστημα η Έλλη Λαμπέτη. Είδα την μπρούτζινη προτομή της έξω από το σπίτι φρεσκαρισμένη και καθαρή.

Η ατμόσφαιρα του Music Machine προκαλεί το βλέμμα, αλλά δημιουργεί ενθουσιασμό σε όσους αγαπούν τα βινύλια.

Απέναντι, στην άλλη γωνία, ένευσα στο τόσο ιδιαίτερο κτίριο που είχε σχεδιάσει στα χρόνια του ΄80 ο άδικα χαμένος και τόσο ταλαντούχος Αλέξανδρος Πατσούρης (1955-1998). Τον σκέφτομαι πάντα όταν περνάω από εκεί. Είναι τα σήματα που ανταλλάσσει κάποιος μέσα στην πόλη, καθώς περπατάει ξανά και ξανά πάνω στα ίδια βήματα. Αλλά πάντα είναι αλλιώς.

Όσο προχωράει κάποιος στη Διδότου τόσο εμβαθύνει στη βιβλιοφιλική της κουλτούρα, καθώς στη σειρά θα βρει την Εστία, το Κουκούτσι, τον Gutenberg και την Οδό Πανός. Θα δει και το ατμοσφαιρικό Music Machine με τα βινύλια στον αριθμό 16 του δρόμου, δίπλα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων «Κουκούτσι», μία από τις σχετικά νέες αφίξεις στη Διδότου. Το «Κουκούτσι», που δημιούργησε ο ποιητής Βασίλης Ζηλάκος συμπυκνώνει ένα αστικό ήθος που αναλύεται σε καλαισθησία και ουσία, ένα απόσταγμα που συντηρείται σε ένα θερμοκήπιο στοχασμού.

Στην οδό Διδότου, κοντά στη Δελφών, το βιβλιοπωλείο της “Εστίας” είναι μία όαση πολιτισμού.

Στην «Εστία», με τον αγαπητό Πολύκαρπο να μου δείχνει πάντα νέες και παλιές εκδόσεις, έχω μονίμως την αίσθηση της επιστροφής. Παρότι είναι το νέο βιβλιοπωλείο της «Εστίας», διατηρεί όλη την κληρονομιά. Αισθάνεται κάποιος τη ζεστασιά όταν βλέπει ολόγυρα τους τίτλους και τα εξώφυλλα της βασικής πνευματικής παιδείας των Ελλήνων, που μας οδηγούν σε έναν εναλλακτικό ορισμό του καλλιεργημένου ανθρώπου: πρέπει να έχεις διαβάσει τα πιο πολλά από τα βιβλία της σειράς της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Εστίας ως τα 20-25 χρόνια του, για να έχεις μία καλή βάση γλώσσας και κατανόησης της χώρας. Επάνω, στο πατάρι, ο κόσμος της κυρίας Μάνιας είναι πάντα εκεί. Τα αναμνηστικά, τα προσωπικά αντικείμενα, το γραφείο. Ένα ακόμη νεύμα για να συνεχίσεις…

Η οδός Διδότου είναι συνυφασμένη με την παρουσία των εκδόσεων της Οδού Πανός, που στον αριθμό 39 επιφυλάσσουν τις πιο αντισυμβατικές προθήκες.

Στη Διδότου θα δείτε τον πιο όμορφο και ρεαλιστικό μέσο όρο της Αθήνας. Πολυκατοικίες καλής και μεσαίας στάθμης, μεσοπολεμικά αντίστοιχα κτίρια, όπως κι ένα μικρό αριθμό σπιτιών της παλιάς αθηναϊκής μορφής, της προ του 1930. Στον αριθμό 20 είναι ονομαστό το εκλεκτικιστικό τριώροφο με τη σχεδόν θεατρική πρόσοψη, τις μορφές, τα στολίδια και την οργάνωση ενός σκηνογραφικού λεξιλογίου.

Όσο πλησίαζα στη Χαριλάου Τρικούπη, η Αθήνα μιας άλλης τραχύτητας μαζί όμως και γλυκιάς οικειότητας έπαιρνε τα πρωτεία. Πέρασα το παρκάκι των εναλλακτικών και στη γωνία της Ζωοδόχου Πηγής έστριψα αριστερά. Η μεγάλη πόλη με καλούσε και πάλι.

Από μέσα προς τα έξω, το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων “Κουκούτσι”, στη Διδότου 18, είναι σαν ένα κομμάτι ενός συνόλου σκέψης και αισθητικής.

Διαβάστε ακόμα: Mια παγανιστική εμπειρία στον Κεραμεικό.

TAGS :
Αθήνα βιβλιοπωλείο διδότου Εστία σίνα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook