Greek History X

Credit: Carlos Latuff

Η ηθική αυτουργία δεν είναι ένας όμορφος όρος προς χρησιμοποίηση στο πολιτικό παιχνίδι. Ο ηθικός αυτουργός φέρει ποινικές ευθύνες και οι προβλεπόμενες κατηγορίες είναι βαρύτατες.

Η Χρυσή Αυγή ώθησε το χέρι του δράστη να καρφωθεί στο στήθος του Παύλου Φύσσα, όχι γιατί τον σκότωσε σε μια προσχεδιασμένη πολιτική δολοφονία όπου ο εντεταλμένος εκτελεστής δεν ρισκάρει, πυροβολεί τρεις φορές σε ζωτικά όργανα και φεύγει. Αλλά διότι δημιούργησε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπου ένας που αντιβαίνει το νόμο μπορεί να βρίσκει καταφύγιο στις αγκάλες της. Ταυτόχρονα, πραγματοποιεί μαθήματα για το πώς μπορεί κανείς να γλιτώσει το αυτόφωρο με live εικόνα σε πρωινάδικα. Στoχοποιεί κοινωνικές ομάδες, όπως μετανάστες, κομμουνιστές και άλλους, και δικαιολογεί συμπεριφορές βίας απέναντί τους. Υποθάλπει τα μέλη της που καταφεύγουν συστηματικά στη βία. Τα κορυφαία στελεχη της δίνουν το αποκρουστικό παράδειγμα.

Ένα τέτοιο κόμμα βρίσκει πάτημα για να σταθεί πάνω σε ένα κλίμα ανομίας και κατάρρευσης κάθε είδους αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης της αστυνόμευσης. Αυτό το κλίμα δεν το δημιούργησε μόνο η Χρυσή Αυγή με τις εκλεκτικές συγγένειες που ανέπτυξε στα σώματα ασφαλείας, αλλά η ολιγωρία στην πάταξη τέτοιων συμπεριφορών και ο διχασμός που πάντα τροφοδοτεί τέτοια φαινόμενα. Σε αυτό φέρουν ευθύνες όλα τα κόμματα που έβαλαν στην πυρά την αστυνομία, θεώρησαν δικαίωμά τους να καταλύουν τη δημόσια τάξη, και στις διαδοχικές κυβερνήσεις τους ανέχθηκαν τέτοιες συμπεριφορές.

Ταυτόχρονα, βρήκε σημαντικά και δυστυχώς βαθιά ριζωμένα ερείσματα και μέσα στην ίδια την αστυνομία. Μια αστυνομία παλαιού τύπου που δεν εξελίχτηκε καθόλου παρά τις τρομερές αλλαγές που έγιναν στη δομή της κοινωνίας την τελευταία εικοσαετία. Για παράδειγμα, αν στις τάξεις της δεν βρίσκονταν αποκλειστικά Έλληνες, αλλά και αστυνομικοί με άλλη εθνική καταγωγή, όπως συμβαίνει στις δυτικές χώρες, θέματα όπως το μεταναστευτικό, αλλά και οι κατηγορίες εις βάρος της για τη σχέση με τη Χρυσή Αυγή θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί καλύτερα.

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα δεν έγινε απλώς από έναν Χρυσαυγίτη, έγινε από έναν ανεγκέφαλο. Θα μπορούσαμε να την παρομοιάσουμε με τις δολοφονίες μεταξύ οπαδών ομάδων σε συμπλοκές οργανωμένων συνδέσμων. Οι δολοφονίες αυτές δεν συμβαίνουν επειδή ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός λένε κάπου στην ιδρυτική τους διακήρυξη ότι πρέπει να σκοτώνεις τους αντίπαλους οπαδούς, αλλά επειδή ένας οργανωμένος σύνδεσμος προσφέρει καταφύγιο, υποθάλπει και «ντοπάρει» τους εγκληματίες αυτούς.

Η Χρυσή Αυγή είναι ο ηθικός αυτουργός αυτής της δολοφονίας διότι όπλισε έναν ανεγκέφαλο με την αυτοπεποίθηση πως φτάνοντας στα άκρα θα τον αποδεχτούν οι ομοϊδεάτες του. Θυμάστε την εξαιρετική ταινία American History X;

Και τώρα; Φτάσαμε (επιτέλους) να συζητάμε σοβαρά για τη νομιμότητα της Χρυσής Αυγής. Είναι ανάγκη όσο ποτέ να απομονωθεί αυτό το τερατούργημα από τον καθένα μας. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι τα κόμματα τα οποία δημιούργησαν τις κατάλληλες συνθήκες για να ισχυροποιηθεί μια τέτοια οργάνωση, είναι απαξιωμένα και δεν έχουν τα κοινωνικά στηρίγματα για να τη θέσουν εκτός νόμου. Μια τέτοια απόφαση πολύ φοβάμαι ότι θα γυρνούσε μπούμερανκ. Θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της συμμορίας που θέλει να «ηρωοποιηθεί» στη συνείδηση των απελπισμένων και έμπλεων μίσους οπαδών της. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι όσο υγιές κομμάτι της κοινωνίας έχει μείνει ‒πνευματικός κόσμος, επιστήμονες, άφθαρτα πολιτικά πρόσωπα, ο τελευταίος σκεπτόμενος πολίτης‒ να βγουν από το δικό τους αυγό και να αρθρώσουν λόγο ενάντια στη Χρυσή Αυγή. Σύσσωμη η κοινωνία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Ο Αλέξης Ραμπότας είναι φοιτητής Ιατρικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

TAGS :
χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook