Βενιζελικά

Αρχικά και ο Βενιζέλος πήγε να κάνει «συριζοδιαπραγμάτευση» με τους δανειστές. Αλλά, μαθαίνοντας γρήγορα, έστησε επιτελείο, ανέλυσε και ανασυνέθεσε τα δεδομένα, γέννησε PSI και «έσωσε» τη χώρα. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr PASOK)

Ο Δευτεριάτικος κυβερνητικός πανωλεθρίαμβος, που αντί για γραβάτες έβρεξε νέους κλαυσίγελους, αποκαλύπτοντας σκληρά νέα επερχόμενα δράματα για την φτωχοποιημένη κοινωνία μας, ήρθε κι έδεσε αντιστικτικά με ένα εκδοτικό γεγονός. Λες και το έκανε επίτηδες ο συγγραφέας, εκδηλώθηκε συντριπτικά η καιριότητα (τάιμινγκ) του εγχειρήματος. Ας τα δούμε με τη σειρά.

«Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος 2012-2017», Εκδόσεις Επίκεντρο.

Η προχτεσινή παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου («Μύθοι και Αλήθειες για το Δημόσιο Χρέος 2012-2017», Εκδόσεις Επίκεντρο) λειτούργησε ως αφ’ υψηλού τιμωρητικό χαστούκι στις ξεντρόπιαστες παρειές του πρωθυπουργικού «Εκτσογλανισμού» (κατά την Βενιζέλεια έκφραση στην Βουλή).

Το πόνημα προκαλεί την κοινωνία να συγκρίνει το Βενιζελικό Λεπτούργημα PSI απέναντι στην Αρχιδιαπραγματευταράδικη κυβερνητική χοντροκοπιά. Και να αναλογιστεί, πώς διάλο τους εξουσιοδότησε να καταστρέφουν οικονομία/πατρίδα, χαζογελώντας χαρούμενα για το καλό (στρογγυλοκάθισμα στη μεγάλη καρέκλα) που τους βρήκε.

Δευτερογενώς καλεί να θυμηθούμε, άλλη μια φορά, ότι αυτή η υποκριτική/θεατρινίστικη φιλολογία περί Χρέους, είναι μια δόλια απόλυτη πιπεριά, αφού όλη η σχετική δουλειά είναι τελειωμένη από τον Βενιζέλο το 2012. Για όλα αυτά, στο βιβλίο κατατίθενται αμείλικτοι αριθμοί και πολιτικά επιχειρήματα, που άλλωστε πολλοί δημοσιολογούντες (κι εμείς) προσμαρτυρούσαν χρόνια τώρα.

Είναι η Ανάπτυξη, ηλίθιε!

Και ήρθε τώρα η προσωπική εργολαβία Βενιζέλου, λοιπόν, που, υποστηρίζοντας το έργο του, αποκαλύπτει τον πολιτικά ανεπαρκή επικοινωνισμό της Κυβέρνησης Φτωχοποιού Συσσιτιάρχη Τσίπρα. Και μετά από την Βουλή, τώρα τον κάνει με τα κρεμμυδάκια και στο άρτιο βιβλίο του…

Τι ήταν η επονείδιστη κυβερνητική ανοητολογία περί χρέους; Αρχικά υποσχόταν μονομερή διαγραφή του (την οποία όσοι φαιδρά εξήγγελλαν ούτε που σκέφτηκαν πώς θα έκλεινε το θηριώδες πρωτογενές έλλειμμα χωρίς νέα δανειακή βοήθεια…). Κατόπιν επαγγελλόταν κούρεμα, τώρα εκλιπαρεί για την ήδη κανονισμένη από το Βενιζέλο παραμετρική (επιτόκια-διάρκεια-κτλ) ρύθμιση, με πρόσχημα/πρόταγμα μια τιμημένη γραβάτα. Δόλιος επικοινωνισμός ή βλακώδης εξαυταπάτη;

Αυτή η γραβάτα, που τόσο την γλέντησαν τα σόσιαλ-μήντια αυτές τις μέρες («φόρεσέ-την-την-τιμημένη» του πρότεινε ένας φίλος…), τελικά στοίχισε πανάκριβα. Δύο τζάμπα μνημόνια, πολλαπλές κακώσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος συν Κάπιταλ-Κοντρόλς, (κυριολεκτικά) έναν αιώνα υποθήκευσης του εθνικού πλούτου, απερινόητα πρωτογενή πλεονάσματα ως το 2060(;) και πλείστα όσα παραφερνάλια υλικά-τε-και-ηθικά.

Ενώ, όχι βλαχαδερά/παλαιοκουμουνιζμένα, το Χρέος γίνεται βιώσιμο με απλούστερο τρόπο, νοούμενο στη διαχείρισή του ως κλάσμα, με αριθμητή την απόλυτη τιμή του Χρέους και παρονομαστή το ΑΕΠ. Άρα, μικραίνει το κλάσμα/Χρέος, όσο μεγαλώνει το ΑΕΠ, δηλαδή, όσο υπάρχει ανάπτυξη…

Και πώς αναπτύσσονται ΟΛΕΣ οι άλλες προβληματικές χώρες (που δεν τηγανίζουν, όπως -λόγου χάριν- εμείς, μια «Επένδυση Ελληνικού»); Με γρήγορο νοικοκύρεμα που φέρνει αρχικά λίγη ύφεση και μετά με μείωση φόρων και προσέλκυση διεθνών επενδυτών σε μια κοινωνία αναπτυσσόμενη ελεύθερη/θεσμισμένη/ανοιχτή. Έτσι-και-μόνο-έτσι. Κοζί φαν τούττε (δείτε πώς η Ρουμανία πατάει γκάζι και τρώμε τη σκόνη της*). Έτσι κάνουν όλες, εκτός της «εμφυλιογενούς/χρεωγενούς» Ελλάδος, που ξύνεται στη γκλίτσα του τσομπάνη για πέμπτο μνημόνιο**…

Τρώγεται κρύα η «εκδίκηση»

Εύλογα αισθάνεται δικαιωμένος τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Αφότου οι αγανακτισμένοι υβριστές/διώκτες του (παλιότερα ψήφισαν υπέρ διώξεώς του στις κάλπες των ναζί…) έγιναν κυβέρνηση, στηρίζουν/ακολουθούν/υπηρετούν τελικά το παιδί του: το περίφημο PSI…

Τα λέμε αυτά, επειδή, (κόντρα-στο-γενικό-ρεύμα) είχαμε τότε υποστηρίξει/εξάρει την καθαρτήρια/«αυτοθυσιαστική» ανάληψη από πλευράς του της εθνικής οικονομικής ευθύνης σε δυσκολότατη ιστορική στιγμή. Αντικειμενικά, ομολογούσαν όλοι άλλωστε, πως θα καιγόταν όποιος τότε αναλάμβανε το κρίσιμο Υπουργείο…

Τότε κάποιοι φίλοι, ακόμα και μικρομεσαίοι πολιτικοί ηγέτες (που επαγγέλθηκαν «πολιτική χωρίς πολιτικούς»), τον αποκαλούσαν «τοξικό». Σήμερα όλοι τους, άλλοι απολογητικά με παρρησία, άλλοι κουτοπόνηρα/μουλωχτά, τον εκθειάζουν, καθόσον ολομόναχος, σε αποκλειστικότητα, γλεντάει/αποδομεί κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση.

Μάλιστα, δρα αποφασιστικά, όχι ως Αρχηγός κόμματος, αλλά λειτουργώντας ως (πρωτοφανές θεσμικά) θηρίο μοναχικό, πέρα και έξω από το κόμμα του. Εξυπνοφοβικά/συμπλεγματικά κάνει το ΠΑΣΟΚ όσα μπορεί (ματαίως) για να τον εξαφανίσει από το κάδρο…

Διαβάστε ακόμα: Πού έφταιξε το (όλοι)-ΠΑΣΟΚ-(είμαστε)

Αντιπολίτευση: το Πλυντήριο της Δημοκρατίας

Ίσως τώρα, μετά τα BREXIT και τους Trump, επιτέλους όλοι κατάλαβαν πόσο οι πολιτικές ελίτ είναι αγκυρωμένες στο σώμα της δημοκρατίας. Και πόσο δεν γίνεται τίποτε χωρίς αυτές, όσο κι αν κάποιες αμεσοδημοκρατικές/εθνολαϊκιστικές σειρήνες θέλουν να τις εξαφανίσουν. Άμα «λερώνονται», καθαρίζουμε θεσμικά τις ελίτ στο κλασικό πλυντήριο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την Αντιπολίτευση (όπως έχουμε ξαναγράψει για αυτή την μοναδική ποιότητα της δημοκρατίας, που όμοιά της η πολιτική φιλοσοφία δεν μπορεί να βρει αλλού).

Εφόσον οι λεκέδες των ελίτ καθαρίζουν, τις επανενεργοποιούμε, αλλιώς τις αποσύρουμε. Τόσο απλό. Ιδίως στις κρίσεις, ψάχνουμε για αξιοπρεπείς (παλιές και νεότερες) ελίτ. Χωρίς αυτές, οι χώρες παθαίνουν βαρουφακίαση (ασθένεια τύπου υπερπτερωτών πτηνών, που καταστρέφει οικονομικούς ιστούς ιδιαίτερα των εξαντλημένων κοινωνικών οργανισμών). Όποιος έχει νοσήσει από δαύτην, ξέρει πολύ καλά πόσο ανεπανόρθωτες ζημιές προκαλεί.

Εύλογα αισθάνεται δικαιωμένος τώρα ο Ευάγγελος Βενιζέλος, καθώς όσοι τον κατηγορούσαν παλιότερα, σήμερα στηρίζουν/ακολουθούν/υπηρετούν το περίφημο PSI… (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr PASOK)

Η ιδιαιτερότητα Βενιζέλου

Φάνηκε, λοιπόν, μέσα από το τσουρούφλισμα που φάγαμε βαρουφακιασθέντες, ότι, εκείνο που το 2012 αποκαλέσαμε «αυτοθυσιαστική ανάληψη ευθύνης Βενιζέλου», ήταν έργο κάποιας κλασικής παλιάς σωτήριας ελίτ… Η περίπτωσή του, βέβαια, είναι λίγο οριακή, διότι «μισο-ξεπλύθηκε» εν πλω, όπως θα δείξουμε ακολούθως.

Γιατί, ουσιωδώς, αυτός (αν και μη πρωθυπουργεύσας παλιότερα, εν τούτοις υπηρετήσας υψηλά/κομβικά αξιώματα), σαν να αναγνώρισε κάποιο αναλογούν μερδικό ευθύνης για την κρίση. Και την ανέλαβε ολομεσίς στην καταιγίδα του πελάγου, για να «ξεπλύνει» αυτός το «λερωμένο» πολιτικό σύστημα, ως αίρων τις αμαρτίες ολωνών. Και κατέστη «αυτοθυσιαστικότερο» το διάβημα, στο βαθμό που άλλοι πρωθυπουργεύσαντες έκαναν τον γερμανό είτε ως λουφάζοντες μούγκα ραφηνάτη είτε ως ανεμόμυλοι ασχέτως φλυαρούντες. Να-τα-λέμε-κι-αυτά.

Μάλιστα, για να τα λέμε όλα, αρχικά ο Βενιζέλος το πήγε λίγο «κολοκοτρωνέικα»-συριζοδιαπραγμάτευση-τύπου και στούκαρε σε συμπαγές φράγμα δανειστών. Αλλά, μαθαίνοντας γρήγορα, όταν σκληρά/επιτιμητικά του υπέδειξε η Τρόικα να το πάρει αλλιώς, αμέσως στρώθηκε στη μελέτη. Έστησε επιτελείο, ανέλυσε και ανασυνέθεσε τα δεδομένα, γέννησε PSI και «έσωσε» τη χώρα, όπως τώρα του αναγνωρίζουν και πολιτικοί αντίπαλοι (Άδωνις Γεωργιάδης: «τιμώ τον κ. Βενιζέλο … χωρίς αυτό το κρίσιμο PSI η Ελλάδα θα είχε καταστραφεί!»). Όπως δε προαναφέραμε, ολοκλήρωσε τώρα και τον κύκλο της προσωπικής του «κάθαρσης» στο «Πλυντήριο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, την Αντιπολίτευση».

Ήδη από το 2013 θυμόμαστε τον Βενιζέλο να μιλάει πρώτος για «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης», που έκτοτε όλοι πιπιλάνε αορίστως. Όμως, ούτε αυτός το έχει εξειδικεύσει, πέντε χρόνια τώρα. Κάτι σαν να σιγοψήνεται στο μυαλό του. Εάν είναι μόνο «κομματικού»/εκλογικού χαρακτήρα, ευλόγως δεν θα φτουρήσει: είναι πολύ απαιτητική η τρέχουσα ανασφαλής εκκολαπτόμενη ιστορική περίοδος. Εφόσον αποβεί φρέσκια ιδεολογικοπολιτική σύνθεση, ίσως μακροημερεύσει σημαδιακά.

* Το θαύμα της Ρουμανίας μας κουνάει μαντήλι

** «Πώς να αποφύγουμε το πέμπτο μνημόνιο», Αριστείδης Χατζής

Αντι-ισλαμοφοβικό παραλειπόμενο

Το ξαναλέμε. Θέλουμε απολύτως ελεύθερη την ισλαμοφοβική γκρίνια, ώστε και εμείς ελεύθερα να την εξουδετερώνουμε. Το ζήτημα δεν είναι ισλαμοφοβικά να γκρινιάζουμε/κλαιγόμαστε, λοιπόν, ότι τάχα η too dead to die Δύση πλέον έχει ήδη πεθάνει, ανεξαρτήτως του αν αντιδράσει ή όχι απέναντι στον ισλαμοφασισμό. Δεν μισούν μόνο τα δυτικά παιδάκια οι ανωμαλάρες, εξ ίσου σκοτώνουν και μουσουλμανάκια. Μην τρομοκρατούμε τζάμπα τον κόσμο.

Αντιμετωπίζει, λοιπόν, η Δύση (όπως ΚΑΙ η Ανατολή) μια ασύμμετρη απειλή καταδιεσπαρμένη σε άπειρες μικροεστίες. Και φτάσαμε ως εδώ εξ αιτίας μιας χαζής κορρεκτίλας, που άφηνε τα πράγματα ανεξέλεγκτα να ξεφεύγουν, χωρίς η πρωτοπόρα δυτικοφιλελεύθερη δημοκρατία να προφυλάσσεται δια του Κράτους Δικαίου, το οποίο, όταν ενεργοποιηθεί, θα λύσει σταδιακά τα προβλήματα αυτά.

Φτάνει να απελευθερωθεί από την κορρεκτίλα και να κάνει τη δουλειά του, τότε μια χαρά πολυπολιτιστική θα μπορεί να είναι η δυτική κοινωνία. Αρκεί να ξεκαθαριστεί ότι στην επικράτειά της δεν νοούνται κλειτοριδεκτομές, σαρίες και λοιπές μπιπ, που διασπούν την ενότητα της ανοικτής κοινωνίας. Τόσο απλό, στην αρχή κάπως δυσκολούτσικα διαχειρίσιμο. Προσώρας, άλλοι φόβοι ας μας απασχολούν στον πλανήτη γη.

Διαβάστε ακόμα: Τι είναι ο Ισότιμος Φιλελευθερισμός; Ας κατανοήσουμε την φιλοσοφία του Μακρόν

TAGS :
βιβλίο Ευάγγελος Βενιζέλος κυβέρνηση χρέος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook