Έχει δικαίωμα η οργανωμένη πολιτεία να πέφτει από τα σύννεφα; 
Το κράτος δεν είναι ασφαλιστική εταιρεία για τους έχοντες 
Οι νησιώτες έχουν χίλια δίκια στο προσφυγικό. Και όμως, κάνουν λάθος (!) 
Σύμπλευση: οι ήρωες των ακριτικών νησιών με τα φουσκωτά 
Από το χαβαλέ στον ολοκληρωτισμό 
Δεν είναι οι ΜΚΟ το πρόβλημα. Αρκεί να δούμε πώς λειτουργούν οι καλές, εδώ και στο εξωτερικό. Στη φωτογραφία, νέοι του Asante, της οργάνωσης στην οποία συμμετέχουν από κοινού μετανάστες πολίτες, Έλληνες και Αφρο-έλληνες νέοι.
Η εμπειρία μου με ΜΚΟ ήταν από την πλευρά αυτού που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, δημοτικό για την ακρίβεια, και όχι από την μεριά της προσφοράς. Με αυτή τη γνώση γράφω τα παρακάτω.
Το θέμα των ΜΚΟ και η φασαρία που γίνεται αυτές τις μέρες υποκρύπτει ένα ζήτημα μοντέλου διακυβέρνησης –μια διαφωνία που χρονίζει μεταξύ αυτών που πιστεύουν ότι το κράτος και ξέρει, και πρέπει, και μπορεί να τα κάνει όλα, και όσων υποστηρίζουν πως υπάρχει χώρος και λόγος για delegation· για την ανάθεση δράσεων και αρμοδιοτήτων σε εξειδικευμένες ομάδες της κοινωνίας.
Το φαινόμενο της διαφθοράς που αποκαλύφθηκε (στον βαθμό που ισχύει) δεν είναι θέμα ΜΚΟ ή μη, αλλά αφορά την ελληνική κοινωνία, όπως η διαφθορά στους γιατρούς, στους εργολάβους, στους εθνικούς προμηθευτές και λοιπά: κάποιοι κάνουν καλά τη δουλειά τους, και άλλοι δουλεύουν, ή καλύτερα συνωμοτούν, με μέρος του πολιτικού προσωπικού και των δημοσίων υπαλλήλων με στόχο την υπεξαίρεση πόρων για έργο που δεν υπάρχει, ή δεν χρειάζεται, ή δεν κοστίζει όσο το τιμολογούν.
Για μια ακόμα φορά η συζήτηση που γίνεται είναι εκτός θέματος, και παραμένει ζωντανή όσο κι αν τα κίνητρα όσων κράζουν κατά των ΜΚΟ είναι εμφανή και ιδεοληπτικά. Είναι δε, ιδιαίτερα θλιβερό όταν κράζουν οι ίδιοι που απαιτούσαν να διοριστούν καθηγητές πανεπιστημίου χειραγωγώντας πολιτικές επαφές και επιρροή που κέρδισαν μέσα από δημοτικά μικρόφωνα με σκανδαλώδεις απολαβές, και δεν βρίσκεται ένας «δημοσιογράφος» να τους πει να βγάλουν το σκασμό. Οι «προστάτες» ενός υδροκέφαλου κράτους, αυτού που επιδοτούσε και διόριζε εκείνους και τα παιδιά τους.
Για να τελειώνουμε, το κράτος δεν ξέρει, δεν μπορεί, και δεν πρέπει να τα κάνει όλα και μάλιστα σε πολλαπλάσιο κόστος. Το κράτος είναι φύσει συντηρητικό –αυτή είναι η δουλειά του: «κρατάει μπόσικα», βάζει κανόνες και πλαίσια λειτουργίας και εποπτείας μέσα στα οποία οι πολίτες πρέπει να μπορούν να λειτουργήσουν και να αναπτύξουν τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές τους με όρους ευελιξίας. Όχι τόσο οικονομικής ευελιξίας, όσο εξέλιξης παράλληλα με την κοινωνία και τις ανάγκες της, όπως και την ανάπτυξη όπου υπάρχει ιδιαίτερο γνωστικό αντικείμενο –εμπειρικά ή ακαδημαϊκά.
Όταν το κράτος έρχεται σαν ανταγωνιστής στη δράση των πολιτών και της κοινωνίας δημιουργεί εμπόδια και δρα ενάντια στο σκοπό ύπαρξής του –αυτού της αρωγής. Η στήριξη και η προστασία μετατρέπεται σε στραγγαλισμό, και το κράτος σε δυνάστη μιας παρωχημένης σοβιετίας που μοιράζει το χρήμα σε κομματικά στελέχη και παρατρεχάμενους χωρίς κανένα αποτέλεσμα, αφού ο σκοπός δεν είναι ποτέ αυτός που διακηρύσσεται, αλλά το κέρδος με όρους μαφίας.
Και ναι, μερικές φορές αυτοί οι τύποι στήνουν και ΜΚΟ με τους ημετέρους τους, αλλά δεν φταίει το μοντέλο των ΜΚΟ για αυτό –δεν είναι οι ΜΚΟ το πρόβλημα. Αρκεί να δούμε πώς λειτουργούν οι καλές, εδώ και στο εξωτερικό.
[ Δείτε την παρουσίαση Citizen Action and local government που έγινε τον Φεβρουάριο του 2013, κατόπιν παραιτήσεώς μου από τη θέση του αντιπροέδρου του ΟΠΑΝΔΑ, στην ευρωπαϊκή ημερίδα ec4la της Ελιξ για την τοπική δράση Ευρωπαίων πολιτών.]
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
