Από το χαβαλέ στον ολοκληρωτισμό

Αντίδοτο στο φασισμό δεν είναι ο χαβαλές και η τσάμπα επανάσταση αλλά μονάχα η παιδεία, ο διαρκής σεβασμός στους θεσμούς και το ισχυρό κράτος δικαίου. (Φωτογραφία: Aris Oikonomou / SOOC)

Μας αρέσει να πιστεύουμε ότι όλοι οι άνθρωποι λαχταράνε κατά βάθος μόνο ένα πράγμα, να είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια για τα πιο ανήσυχα πνεύματα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αναχθεί στο σύνολο.

Ο πολύς κόσμος με τα προβλήματα και τις ανασφάλειες του αναζητά κηδεμόνες και επιθυμεί ενδόμυχα να τον καθοδηγούν κι ας μην το παραδέχεται. Όταν μάλιστα τα πράγματα ζορίζουν και ο μέσος πολίτης νιώθει μπερδεμένος, θυμωμένος ή και φοβισμένος, τότε εύκολα παραχωρεί μέρος των ελευθεριών του για να νιώσει ασφαλής και χειροκροτά αυτόν που θα του υποδείξει κάποιον άλλο ως υπαίτιο για τα δεινά του.

Υπ´ αυτήν την έννοια, η ανομία που γενικεύεται σε καθεστώς οικονομικής κρίσης είναι εκκολαπτήριο ολοκληρωτισμού. Για κάθε σπασμένο ελεγκτικό μηχάνημα εισιτηρίων στο μετρό, κάποια «κορόιδα» που πληρώνουν ονειρεύονται ατσάλινες μπάρες. Για κάθε μολότοφ που σκάει ατιμωρητί, άλλοι εισηγούνται να πυροβολήσει η αστυνομία στο ψαχνό.

Ποτέ δεν υπήρχε σοβαρό Κράτος Δικαίου στη χώρα μας και πάντα οι δικτυωμένοι απέφευγαν το νόμο. Όμως, τα τελευταία χρόνια η εργαλειοποίηση των αγανακτισμένων από το κυβερνών κόμμα, το κλείσιμο του ματιού στους μπαχαλάκηδες, η ελαστικότητα απέναντι στους ποινικούς κ.ο.κ. είναι βούτυρο στο ψωμί όσων έχουν απώτερο στόχο τον περιορισμό των ελευθεριών μας.

Με λίγα λόγια, η κακώς εννοούμενη, περιφρονητική προς τους θεσμούς της οργανωμένης Πολιτείας, ελευθεροφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη διαφήμιση για την ακροδεξιά. Όπως ο αυταρχισμός άλλων εποχών δημιούργησε δικαιολογημένα ένα βαθύ αριστερό ρεύμα στην κοινωνία μας, έτσι ο σημερινός χαβαλές δίνει θάρρος στους εθνικιστές και σπρώχνει τους φιλήσυχους «νοικοκυραίους» που λέγαμε κάποτε στην αγκαλιά ακροδεξιών φιδιών.

Οι παλιότεροι θα θυμούνται πως, όταν αυτοσχέδιες «πολιτοφυλακές» έπαιρναν το νόμο στα χέρια τους και τραμπούκιζαν μειονότητες ή δημόσιες εκδηλώσεις, βαπτίζονταν από τους πάτρωνες τους και από τα αντίστοιχα ΜΜΕ ως «αγανακτισμένοι πολίτες». Είναι τυχαίο ότι οι «αγανακτησμένοι» τις πλατείας Συντάγματος, στους οποίους επένδυσε το κυβερνών κόμμα και των οποίων τα αφτιά εξακολουθεί να χαϊδεύει, είχαν το ίδιο όνομα; Το ένα άκρο δεν ήταν ποτέ το αντίθετο του άλλου άκρου. Διαμετρικά απ’εναντι στα άκρα βρίσκεται μοναχά το νηφάλιο κέντρο.

Ο μηδενισμός γεννά φασισμό. Αντίδοτο στο φασισμό δεν είναι ο χαβαλές και η τσάμπα επανάσταση, αλλά μονάχα η παιδεία, ο διαρκής σεβασμός στους θεσμούς και το ισχυρό Κράτος Δικαίου.

Διαβάστε ακόμα: Ο φασισμός δεν είναι frozen yogurt, δεν είναι μαϊντανός

TAGS :
ακροδεξιά κράτος Σύριζα Φασισμός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook