Σακελλαροπούλου – Πολάκης: Δικαιοσύνη ταλαίπωρη, αλλά και ελπιδοφόρα

Δεξιά: ο Υφυπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης Αριστερά: η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) Αικατερίνη Σακελλαροπούλου. (Φωτό: Μενέλαος Μυρίλλας / SOOC).

Ενώ η επικαιρότητα επιμένει να μας ταΐζει με όσα περιττώνει ο ψεκαζμένος κυβερνητικός κυνισμός, πότε-πότε μας εκπλήσσει και με κατ’ εξαίρεσιν ευχάριστα διαμαντάκια. Εν προκειμένω, υπερβαίνουμε την πεζή επικαιρότητα της χαριτωμένης αλλαγής Κοτζιά-Τσίπρα στην Εξωτερική Πολιτική και εστιάζουμε στα δύο αντιφατικά περί την Δικαιοσύνη νέα στοιχεία, που επιμελώς κάναμε πως δεν πήραμε χαμπάρι.

Από την μια ο… Πολά βαρύς Υφυπουργός Υγείας, που όταν ανοίγει ο στόμας του αντιλαλούν οι φυλακές, τρία μέτρα κάτω από την γη. Και από την άλλη η αξιοσέβαστη κυρία που ανέλαβε την (πρώτη γυναικεία) Προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ). Ας δούμε γιατί αυτή η διπλή φωτογραφία ενσωματώνει τα πάθη και τις ελπίδες του τόπου μας.

Η Δικαιοσύνη κατ’ εξοχήν ορθολογική

Γράφαμε στο προηγούμενο (“Όταν το προνεωτερικό τυραννεί το θεσμικό“) ότι για να πετύχουμε το εύθεσμο μιας πολιτείας πρέπει να διασφαλίσουμε μια θεσμική αρχιτεκτονική απολύτως ορθολογική. Επίσης ότι βάλλεται αυτό το εύθεσμο, όταν οι Ελίτ (ως σκελετός της θεσμικότητας) αδυνατίζουν, αλλά και όταν κλονίζεται η ορθολογικότητα του συστήματος, είτε από εγγενείς προνεωτερικού τύπου αδυναμίες είτε από λαϊκιστικού τύπου ανορθολογικές νεοπλασίες.

Ο Θεσμός της Δικαιοσύνης είναι ευλόγως το αποκορύφωμα της εκδήλωσης Ορθού Λόγου στην δημόσια σφαίρα: δεν αναζητεί το «εφικτό» που ψάχνει η πολιτική στο εκτελεστικό/νομοθετικό πεδίο, απλώς το ερμηνεύει και το εφαρμόζει σε ένα αυστηρά ορθολογικό πλαίσιο. Και αυτό σημαίνει διάκριση ανεξάρτητων εξουσιών, όπως και αποφυγή ποικίλων διανοητικών λοιμώξεων, που μεταστρέφουν το δίκαιο προς ανορθολογικά πεδία.

Πέρασε πολλά ο Ανθρώπινος Πολιτισμός, για να κατακτήσει δια πυρός και σιδήρου το σημερινό Κράτος Δικαίου. Στις κανονικές χώρες, φερ’ ειπείν, είναι αδιανόητο να αγνοεί κάποιος ότι η Φιλελεύθερη Δημοκρατία (ΦΔ) δεν επιτρέπει σε καμία εξουσία (Νομοθετική-Εκτελεστική-Δικαστική) να χώνει τη μούρη της στις δουλειές της άλλης, θεωρώντας κάτι τέτοιο ασύγγνωστη εκτροπή. Εμείς, βέβαια, δεν το έχουμε αυτονόητο, ως Κοινωνία και ως Ελίτ.

Δικαιοσύνη των παθών

Έχει και η Δικαιοσύνη μας τα θεματάκια της και όχι μόνο τα προφανή (κατά την Κρίση υπέκυψε στα ψεκαζμένα θέλγητρα του αντιμνημονιακού λαϊκισμού). Ήδη, νωρίτερα, υπέθαλπε κάποιο ανορθολογικό σαράκι στον κόρφο της. Όταν, φερ’ ειπείν, ψοφοδεώς αντίκρυζε τα Δεκεμβριανά (2008) και απέφευγε να τα αντιμετωπίσει αυτεπάγγελτα/τολμηρά/σθεναρά. Λες και ντρεπόταν την πολιτική ηγεσία που κοιμόταν όρθια, μοιραία κι άβουλη (Πακισμός-Κωστακισμός-Σκέψη-Γιώργου-Τράγκα) μπροστά στην καταστροφή του Αθηναϊκού Κέντρου…

Επίσης, πολύ πριν ακόμα αναλάβει η λαμπρή ηγέτις του Αρείου Πάγου (ξέρετε, που απέστειλε πολιτικολόγες αντιμνημονιακές επιστολές στους Ευρωπαίους ομολόγους της, προκαλώντας διεθνή μειδιάματα και εθνικό σαματά), ήδη η Δικαιοσύνη μας είχε κενά. Αν, δηλαδή,  στην πρόσφατη ψεκαζμένη διολίσθησή της, του ονείδους και του άγους, ξέπλενε Σώρρα* και κατεδίωκε Γεωργίου/ΕΛΣΤΑΤ, παλιότερα είχε στο σώμα της στελέχη  που ψοφοδεώς ψιλοαρνούνταν να τα βάλουν με την κλιμακούμενη ανομία.

Δεν άνθησε τυχαίως ο Τραμπουβίκωνας, ούτε προσεγγίσαμε εξαίφνης την σημερινή μπαχαλοκρατία. Πετύχαμε σιγά-σιγά και ψιλοανεκτικά τον ασφυκτικό Εξαχρειωτικό Εξαρχειωτισμό και τον παρεπόμενο κλιμακούμενο Εκσομαλισμό. Ίσως ο μηχανισμός αυτής της ανομικής καταβύθισης δεν είναι εμφανής, αλλά σίγουρα αξίζει να ανασκαλευθεί. Εμείς, πάντως, προ πενταετίας, ήδη είχαμε διερωτηθεί («Της Δικαιοσύνης απεργία νοητή»), έχοντας προ εξαετίας («Η ηθική και η αισθητική της απεργίας») θέσει τις βάσεις αυτής της διερώτησης: από-πού-κι-ως-πού-η-παράνομη-κατάληψη-λέγεται-«νόμιμη-απεργία»-οέο; Στα δύο αυτά κείμενα βρείτε ευθύνες της επίσης τότε ψοφοδεούς Δικαιοσύνης.

Ώσπου φτάσαμε στο μεγαλείο της έσχατης Αντιμνημονιακής φάσης, οπότε η Δικαιοσύνη έπιασε τον ουρανό. Η τότε ηγέτις (σήμερα πλέον πρωθυπουργική ηγερία) τσακώθηκε με όλο τον σοβαρό νομικό κόσμο (θα μείνει στα χρονικά η κόντρα της με τον αείμνηστο Σταύρο Τσακυράκη), ώσπου άρχισε να κρύβεται προφυλαγμένη από τους μηχανισμούς της, για να διασωθεί από τον διασυρμό. Διαβάστε την περιγραφή της κλιμακωτής αυτής Ύβρεως στα κάτωθι επίκαιρα τότε τέσσερα κείμενα**.

Φυσικά, δεν ξεχνάμε και άλλον Δικαστικό Ηγέτη, δημοσίως δηλώσαντα «αφουγκραζόμαστε την κοινωνία» (αντί «‘αφουγκραζόμαστε’ αποκλειστικά τον Νόμο»). Να-τα-λέμε-κι-αυτά, αφού πράγματι πολλές φωλιές των Ελίτ ευρέθηκαν λερωμένες στην διάρκεια της Κρίσης. Θυμηθήκαμε, εν παρόδω, και μία άσχετη αποστροφή: «Αυτός είναι θεοσεβούμενος δικαστής». Όμως, είναι οι νομοσεβούμενοι δικαστές που μας λείπουν. Γιατί η θεοσέβεια μπορεί π.χ. να αδικήσει ένα νομοταγή άθεο πολίτη, τον οποίο σίγουρα η νομοσέβεια θα δικαιώσει. Διανοηθείτε και τα ανάλογα της Τεχεράνης…

Πάλι Σπολλάτη του Πολάκη

Βέβαια, ανάλογες αυτονόητες σχετικές ευθύνες έχουν και οι πολιτικές Ελίτ. Οι προχτεσινές ορθοπεταλιές του κ. Πολάκη δεν συνιστούν απλώς την αντίσταση σε αυτό που φοβάται ως «κουλτούρα». Ούτε την «μπρουτάλ» βαρβατίλα, που προστατευτικά («μήπως-έχει-παρεξηγηθεί-ο-κ.-Πολάκης;») υπενόησε ο Κωστακιστής κ. Παπαγγελόπουλος, αλλά το απεχθές πρόσωπο των ψεκαζμένων Ελίτ που περιγράφαμε στο προηγούμενο.

Συνιστούν τον καλό αγωγό «εκτσογλανισμένου» εκφασισμού, στο χαζό πνεύμα που εννοεί ότι άλλο είναι η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία (που κάποτε θα πάρουμε φυσικά και με ολίγη βία). Θα του έλεγε κανείς «Πάλιν τον καύκον (της εξουσιαστικής ξελιγωμάρας) έπιες, πάλιν τον νουν απώλεσας, κυρ-Πολάκη!». Γιατί και ο ίδιος παραδέχτηκε ότι αυτό που εισηγείται «είναι κάτι επικίνδυνο, αλλά έτσι είναι», προφανώς ως αναγκαίο κακό για να «πάρουμε» (με την σωστή/μπολσεβίκικη/καλή την έννοια) την εξουσία…

Ασφαλώς κάποιος ευγενής/αυτονόητος αντίλογος εγείρεται εδώ: μα κάποιοι ψηφίζουν Πολάκη, ως ντάρλινγκ της κουμουνιζμένης κοινωνίας. Σωστά, δεν ξεχνάμε ότι έχουμε τις Ελίτ που μας αξίζουν. Ψεκαζμένοι εμείς, ψεκαζμένους προωθούμε. Οπότε, τα ανωτέρω ερωτήματα στρέφονται μόνο προς όσους δυσφορούν για την περιγραφόμενη κατάπτωση. «Μεγαλύτερη ενοχή, η ανοχή μας», αποτυπώνει ο απλός στίχος του Γιώργου Δουατζή και θυμίζει ότι όσο η κοινωνία ανέχεται την ανωμαλία, τόσο και -ευλόγως- ανωμαλία ανορθολογική θα απολαμβάνουμε.

Δικαιοσύνη της ελπίδας

Ώσπου, ιδού, λοιπόν, που ΤΟ Σύστημα κάνει και ‘λαθάκια’. Αυτοί που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, εκδήλωσαν αμέσως ευαρέσκεια επί τη αναγγελία του ονόματος της νέας Προέδρου Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Εξήραν την γνωστική της επάρκεια, την ευρυμάθεια και το ήθος της, που εγγυώνται καλή λειτουργία του Θεσμού. Ας υποτεθεί  ότι το ΣτΕ αποτελεί κάποια οιονεί αμυντική σφραγίδα της Δικαιοσύνης, όμως, μια προοδευτική/εκσυγχρονιστική/αισιόδοξη πινελιά την αφήνει η επιλογή αυτή: ως ποιοτικό άλμα, που μπορεί να φέρει ποσοτική συσσώρευση.

Όπως συχνά έχουμε περιγράψει, σπάνια φθάνουν στην κορυφή όλων των εξουσιών ‘εκσυγχρονιστικές’ προσωπικότητες, σαν από ‘λαθάκι’. Τότε δημιουργείται και απομένει κάποιο έργο σημαντικό, για να έχουν κάτι να πολεμάνε οι κατόπιν επερχόμενοι ομόλογοί τους επικρατείς μαστροχαλαστές-λαϊκιστές.

Ασφαλώς και από την ανωτέρω περιγραφή των δύο προσώπων δεν διεγείρουμε συνειρμούς τύπου «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», αλλά, όσο να ‘ναι, ένα θεματάκι τίθεται σχετικά με την αντίστιξη ποιότητας-γνώσης-ήθους από την μία και παραλογισμού-αθεσμικότητας-βαρβαρότητας από την άλλη. Για να μην το πάμε παραπέρα, στους συμβολισμούς που διακρίνουν τους συνήθεις δύο χωριστούς Λογισμότυπους/Κόσμους: τον Μειονοτικό-Οδύσσειο και τον Πλειονοτικό-(Κυρίαρχο)-Καραγκιόζειο. Κάθε φορά, όπως τώρα καλή ώρα, που ο πρώτος επικρατεί, είναι που έρχεται η τόσο πολύτιμη ελπίδα της αναγεννητικής σοβαρότητας. Θερμά συγχαρητήρια και καλή τύχη, κυρία Σακελλαροπούλου!

*Η απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης η οποία εν πολλοίς δικαιώνει τον κ. Σώρρα και την περιουσία των 600 δισ.
**«Η Δικαιοσύνη απέναντι στην εκδίκηση της γυφτιάς».

//Σχετικά άρθρα περί Ελληνικής Δικαιοσύνης:

«Γάτα με πέταλα και Αντιμνημονιακή Δικαιοσύνη».
«Κράτος Δικαίου, ‘Αριστερά’, Βία, Κότες».
«First we take Δικαιοσύνη, then we take Ενημέρωση».

Διαβάστε ακόμα: Ζαΐρ Μπολσονάρο, Το πολιτικό παράδοξο της Βραζιλίας.

TAGS :
αποψη Νεολογισμοί Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook