Κριτική του ορθού φαλλού: Η ευρωπαϊκή σεξουαλικότητα του Στρος-Καν

Για χάρη του Στρος-Καν, μεταξύ του 2009 και του 2011, είχαν οργανωθεί περισσότερες από 15 βραδιές ερωτικών συνευρέσεων στην Ευρώπη και την Ουάσινγκτον, στις οποίες συμμετείχαν (πολύ) περισσότερες από μία ιερόδουλες, κάθε φορά.

Η Τζέιντ είναι μία από τις ιερόδουλες που καταθέτουν στη δίκη του Ντομινίκ Στρος-Καν, όπου ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ είναι κατηγορούμενος για συνέργεια σε δίκτυο μαστροπείας στη Λιλ. Ξεκίνησε να δουλεύει ως πόρνη μετά το διαζύγιό της και ενώ διαπίστωσε κάποια στιγμή ότι το ψυγείο της ήταν άδειο και κινδύνευε να χάσει την επιμέλεια των παιδιών της. Το αφεντικό της το γνώρισε μέσα από μια αγγελία. Δεχόταν τους πελάτες της σε ένα υπόγειο, ενώ το μωρό της κοιμόταν σε διπλανό δωμάτιο. Σκόπευε να το κάνει προσωρινά, μέχρι να βρει μια κανονική δουλειά.

Ο Ρενέ Κουαφέρ, ο μπον βιβέρ επικεφαλής δημοσίων σχέσεων του ξενοδοχείου Carlton της Λιλ –και επίσης, κατηγορούμενος στη δίκη- της πρόσφερε την εναλλακτική ιδιότητα της συνοδού πολυτελείας σ’ ένα δίκτυο με καθωσπρέπει πελάτες. Αυτοί θα γευμάτιζαν, θα έπιναν τη σαμπάνια τους και οι κοπέλες σαν κι αυτή θα ήταν το «επιδόρπιο». Το δίκτυο αναφερόταν σ’ εκείνες ως «τα ντοσιέ».

Ο Ντομινίκ Στρος-Καν, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν ήταν ένας τυχαίος πελάτης που κάποια στιγμή έκανε χρήση των υπηρεσιών του δικτύου. Για χάρη του, μεταξύ του 2009 και του 2011, είχαν οργανωθεί περισσότερες από 15 βραδιές ερωτικών συνευρέσεων στην Ευρώπη και την Ουάσινγκτον, στις οποίες συμμετείχαν (πολύ) περισσότερες από μία ιερόδουλες, κάθε φορά. Οι άνθρωποι που ήταν επιφορτισμένοι με τη μεταφορά των «ντοσιέ» ήταν επιχειρηματίες, διευθυντές ξενοδοχείων, ένας αστυνομικός διευθυντής, ένα μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος και ακόμη ένας απίθανος τύπος που έκανε λεύκανση δοντιών, προκειμένου να εμφανιστεί στο δικαστήριο, και ακούει στο παρατσούκλι «Ντοντό, ο νταβατζής».

Η περιβόητη καμαριέρα, η οποία στέρησε στον Στρος-Καν τη θέση του στο ΔΝΤ και την πολιτική του καριέρα στη Γαλλία.

Το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο ίδιος ο Στρος-Καν ονομάζεται «proxénétisme» (μαστροπεία) και παρότι η ελληνική καταγωγή της λέξης φέρνει μονάχα χαριτωμένους συνειρμούς στο νου, η νομική της ερμηνεία στη Γαλλία περιλαμβάνει το σύνολο των πράξεων και ενεργειών που σκοπό έχουν την οργάνωση, υποβοήθηση και ενθάρρυνση της πορνείας. Ο ίδιος ομολόγησε θαρρετά ότι συμμετείχε σε «soirées libertines» (ελευθεριάζουσες βραδιές), όπως τις ονόμασε, αλλά δεν γνώριζε ότι οι κοπέλες ήταν ιερόδουλες. ‘Η, όπως το έθεσε ο συνήγορός του, «σας προκαλώ να μου πείτε τη διαφορά ανάμεσα σε μια γυμνή ιερόδουλη και μια γυμνή κυρία του καλού κόσμου».

Η ένσταση αυτή δεν είναι μονάχα μια σοφή υπερασπιστική γραμμή (οι κοπέλες κατέθεσαν ότι δεν έλαβαν ποτέ χρήματα από τον ίδιο, παρά μόνον κάποια «ζευγάρια ακριβές γόβες»), αλλά και μια «πολιτική» απάντηση στη στοχοποίηση, κατά τον ίδιο, των σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων του.

Η δίωξη ασκήθηκε λίγο καιρό μετά από την περιβόητη υπόθεση με την καμαριέρα, η οποία στέρησε στον Στρος-Καν τη θέση του στο ΔΝΤ και την πολιτική του καριέρα στη Γαλλία. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, μπορεί ίσως και να εξηγηθεί η μνημειώδης απάθεια που επέδειξε όταν, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της δίκης, ακούστηκαν μαρτυρίες για «βίαιη σεξουαλική συμπεριφορά», «εμμονή με το σοδομισμό», «προσταγές για καθήλωση της μίας κοπέλας από κάποια άλλη, κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης». Η υπεράσπιση αρκέστηκε να ενίσταται μόνο για παραβίαση του απορρήτου της ιδιωτικής ζωής του κατηγορουμένου.

Διαβάστε ακόμα: Ερωτευμένος με το πορνό.

Το μοτίβο της διάθεσης για «υποταγή» στο πρότυπο του εύρωστου και άτρωτου αρσενικού είναι που καθιστά προβληματική την όποια απόπειρα εκλογίκευσης της σεξουαλικής συμπεριφοράς του Στρος-Καν.

Η υπόθεση Στρος-Καν, λοιπόν, φέρνει βίαια στην επιφάνεια τη συζήτηση περί σεξουαλικών συμπεριφορών, υπέρβαση των ταμπού κι ενός παρωχημένου λαϊκισμού, από τη μία. Από την άλλη, το ζήτημα ενός κοινωνικά νομιμοποημένου σεξισμού, ο οποίος καλύπτεται πίσω από το κυνήγι του οργασμού. Ο πάντα δημοφιλής στη Γαλλία DSK (όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι συμπατριώτες του) θυμίζει εμμέσως, με κάθε ευκαιρία, την πλεκτάνη που ισχυρίζεται ότι του έστησαν στις ΗΠΑ, βαφτίζοντας «απόπειρα βιασμού» το επιθετικό φλερτ ή, ακόμα χειρότερα, την ανταπόκριση στο επιτηδευμένο φλερτ μιας γυναίκας, το οποίο μόνο σκοπό είχε να τον ταπεινώσει ως πολιτικό άνδρα.

Θα μπορούσε επίσης, κάποια από αυτές τις ημέρες, να προσκομίσει στο δικαστήριο ένα αντίτυπο των «50 αποχρώσεων του γκρι», του βιβλίου που έκαναν ευπώλητο οι λευκές μεσοαστές με τη βαρετή σεξουαλική ζωή, και να δηλώσει ως άλλος Φλομπέρ, «ο Κρίστιαν Γκρέι είμαι εγώ»! Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα απολάμβανε τη δημόσια συμπαράσταση, τουλάχιστον μιας γυναίκας του «καλού κόσμου», της Κατρίν Μιγιέ, της Γαλλίδας ιστορικού τέχνης, η οποία μία δεκαετία νωρίτερα είχε ταρακουνήσει την υψηλή κοινωνία του Παρισιού, γράφοντας σε αυτοβιογραφικό πρώτο ενικό τις οργιαστικές σεξουαλικές της εμπειρίες.

Για κάποιους στη Γαλλία, αυτό το αφήγημα που επικαλείται σιωπηρά –προς το παρόν- ο DSK είναι, εν τοις πράγμασι, τμήμα μιας προοδευτικής ατζέντας που βάζει τα πράγματα στη θέση τους: ένας ικανότατος πολιτικός χωρίς τα απωθημένα του νερόβραστου Ολάντ, θα μπορούσε να είναι ο ισχυρός ηγέτης της χώρας, ο οποίος, αν δεν στιγματιζόταν για την ελευθεριάζουσα σεξουαλική ζωή του, ενδεχομένως θα έθετε σε εφαρμογή μια ατζέντα τερματισμού της λιτότητας, αντιτιθέμενος σθεναρά στη Μέρκελ, τον Σόιμπλε και όποιον άλλο ενοχικό προτεστάντη βρισκόταν στο δρόμο του. Κάτι σαν προβολή δηλαδή, της ωμής αρρενωπότητας πάνω στο κόνσεπτ της ηγεσίας.

Αυτό ακριβώς το μοτίβο της διάθεσης για «υποταγή» στο πρότυπο του εύρωστου και άτρωτου αρσενικού είναι που καθιστά προβληματική την όποια απόπειρα εκλογίκευσης της σεξουαλικής συμπεριφοράς του Στρος-Καν. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστος για τις αντοχές και την ενεργητικότητά του, αλλά η επιδεικτική άρνησή του να δει τις γυναίκες ως αυτόνομες προσωπικότητες με τις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες είναι απλώς μια εκδήλωση συναισθηματικής αναπηρίας. Στις σύγχρονες δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες, αυτή η συμπεριφορά είναι αρκετά διαδεδομένη και δεν είναι τίποτα άλλο από συγκαλυμμένος σεξισμός, δηλαδή απόρριψη των σεξιστικών συμπεριφορών για τις ντυμένες γυναίκες και «απελευθέρωση» των εξουσιαστικών ενστίκτων απέναντι στις γυμνές γυναίκες, οι οποίες παύουν να έχουν την οποιαδήποτε ιδιότητα.

Φυσικά, η υστερία της πολιτικής ορθότητας δεν μπορεί να επιβληθεί ως νόμος πάνω στα σεξουαλικά ένστικτα, και ευτυχώς! Το παιχνίδι των ρόλων ανάμεσα σε ένα ζευγάρι ή ανάμεσα σε έναν 66χρονο(!) άνδρα και 8 γυναίκες (όπως μεταφέρθηκε στο δικαστήριο) μπορεί να είναι μια θαυμάσια εμπειρία, αρκεί να είναι εξίσου ικανοποιητική και για τους 9! Έτσι κι αλλιώς, το πιο ανθεκτικό ταμπού στις δυτικές κοινωνίες παραμένει η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, χωρίς προστάτες και αφεντικά, όταν το ψυγείο είναι άδειο…

Διαβάστε ακόμα: Αιχμάλωτοι του σεξ

TAGS :
Strauss-Kahn γαλλία καμαριέρα κατηγορουμενος μαστροπεία Πολιτική

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook