Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Αυτές είναι οι 21 μικρές χαρές της ζωής!»

Μια γουλιά ούζο μετά από μια μπουκιά λιαστό χταπόδι, ψημένο στα κάρβουνα.

To 1979, λίγο πριν αποφοιτήσω από το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το “Manhattan”, η πρώτη ασπρόμαυρη ταινία του Woody Allen, που άλλαζε λίγο το ύφος των μέχρι τότε χιουμοριστικών αφηγήσεών του, εισάγοντας ένα ρομαντικό στοιχείο. Έβγαζε όμως παράλληλα και κάτι επικό, κάτι θελκτικό, ειδικά με τον τρόπο που έδειχνε τη Ν. Υόρκη στην εισαγωγή, συνοδεία της μαγικής Rhapsody in Blue του Gershwin.

Εκείνη η ταινία με άγγιξε όσο καμία άλλη. Αποδείχτηκε δε καταλυτική για το μέλλον μου καθώς εκείνη την εποχή αποφάσισα να κάνω μεταπτυχιακό στη Ν. Υόρκη, ονειρευόμενος να ζήσω την ατμόσφαιρα της ταινίας, την ατμόσφαιρα της πόλης. Λίγο αργότερα, κατέληξα σ’ ένα πανεπιστήμιο που, σαν να ήθελε να μου θυμίζει την αφίσα της ταινίας, ήταν συμπτωματικά κολλητά στη γέφυρα του Μπρούκλιν.

Έτσι, στα 22 μου, βρέθηκα να ζω στη Ν. Υόρκη. Εννοείται ότι η πρώτη μου «κοσμική» έξοδος, λίγες βδομάδες αφότου έφτασα, ήταν στο Michael’s Pub, όπου κάθε Δευτέρα ο Woody Allen έπαιζε κλαρίνο, απ’ όπου και το πρώτο αυτόγραφο που πήρα στη ζωή μου.

Τα δύο χρόνια που έζησα εκεί βίωσα σχεδόν όλα όσα περιγράφει ο Allen στις ταινίες του και πέρασα απ’ όλα τα στέκια του· απ’ το Elaine’s, στη 2η Λεωφόρο, ως ένα μπαράκι στη Spring Street, στο SoΗo, όπου γυρίστηκε μια σκηνή από το Annie Hall.

Εκείνα τα χρόνια, αγάπησα μεταξύ άλλων τη τζαζ, τον Sinatra, τη φιλελεύθερη σκέψη, την επιχειρηματική στρατηγική, το μαγείρεμα, το γράψιμο, την ιταλική κουζίνα, την ευθύτητα στις κουβέντες, το stand-up comedy, την όπερα… Για να γίνω, εν πολλοίς, αυτός που είμαι σήμερα. Με αφορμή εκείνο το “Manhattan”.

Αλλά αυτό που με επηρέασε βαθύτερα ήταν η καταλυτική σκηνή προς το τέλος της ταινίας όταν ο Allen, ξαπλωμένος στον καναπέ, ξεκινά να ηχογραφεί στο κασετοφωνάκι του μια ιδέα για μια ιστορία και καταλήγει στο να φιλοσοφεί μερικά απλά πράγματα που έδιναν χαρά στην απαισιόδοξη, κατά τα άλλα, αντιμετώπιση της ζωή του.

Ένας μικρός καταρράκτης στο δάσος.

Και καθώς τα αφηγείται συνειδητοποιεί πως ο έρωτάς του για την 17χρονη Tracy (Mariel Hemingway), την οποία είχε χωρίσει πριν από λίγο καιρό ως νέα και ανώριμη, ήταν ένα απ’ αυτά. Λέει λοιπόν εκεί, σε ελεύθερη μετάφραση:

«Υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει. Όπως ο Groucho Marx, o Willy Mays [παίκτης του μπέισμπολ], το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας του Διός [41^η του Mozart], η ηχογράφηση του Potatohead Blues με τον Louis Armstrong, οι σουηδικές ταινίες φυσικά, η  Αισθηματική Αγωγή του Flaubert, ο Marlon Brando, ο Frank Sinatra, αυτά τα απίθανα μήλα και αχλάδια του Cézanne, τα καβούρια στου Sam Wo, το χαμόγελο της Tracy…» Και τρέχει να ξαναβρεί την Tracy.

Η μεγαλύτερη ανακάλυψή μου λοιπόν στο “Manhattan” ήταν η απλή αυτή σκέψη: ότι υπάρχουν μικρά πράγματα, μικρές στιγμές που αποκτούν υπερβάλλον νόημα στη δική μου ζωή. Πράγματα και στιγμές που αξίζει να ψάχνω και να εκτιμώ για να γεμίζω χαρά. Δεν εννοώ τα μεγάλα μικρά πράγματα, όπως είναι το γέλιο των παιδιών σου, το χάδι της μάνας, η οικογενειακή γιορτή, οι φίλοι, το τρυφερό φιλί της/του συντρόφου, η αγκαλιά, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, η στιγμή μιας μεγάλης καταξίωσης… Διότι αυτά είναι τα προφανή, τα εντελώς ανθρώπινα και σχεδόν κοινά σε όλους μας, οι «καταλύτες» χαράς και νοήματος στη ζωή.

Έτσι, από τότε βρήκα ως ενδιαφέρουσα πρόκληση το να «γυρίζουμε την κάμερα» ο καθένας προς τον εαυτό του και να καταγράφουμε τις «άλλες» στιγμές μας. Τις απλές, αλλά πολύ ιδιαίτερες, που έχουν τη δύναμη να δώσουν αξία στην καθημερινή ζωή, χαρίζοντάς μας χαρά, ευτυχία και πλήρωση, αρκεί μόνο να τις εκτιμήσουμε όπως τους αξίζει.

Τα νοικοκυρεμένα σοκάκια της Σίφνου και ο παφλασμός των κυμάτων.

Διότι αυτά τα μικρά μάλλον λένε συνολικά περισσότερα για μας απ’ ό,τι τα μεγάλα, που, νομοτελειακά, μοιάζουν με εκείνα όλων των άλλων ακριβώς επειδή είναι απολύτως ανθρώπινα.

Αυτή η «άσκηση» αξίζει, όχι τόσο για να μοιραστούμε τις ιδιαίτερες αυτές στιγμές μας, όπως αναγκαστικά θα κάνω εγώ δημόσια για να δώσω έναυσμα προς έμπνευση, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι ίδιοι τι μπορεί να έχει νόημα για μας. Και για να στεκόμαστε σ’ αυτές τις στιγμές και να τις «ρουφάμε» ως πολύτιμες, αντί να τις προσπερνάμε με κυνισμό ή αλαζονεία, ψάχνοντας ανέφικτες ηδονές.

Να λοιπόν 21(*) ιδιαίτερες στιγμές που έχω συνειδητοποιήσει πως με γεμίζουν χαρά:

1. Το να διαβάζω στίχους απ’ το Δοξαστικόν του Άξιον Εστί (ένα ποίημα που καταγράφει πλήθος μικρών φορτισμένων στιγμών) σε κυκλαδίτικη βεράντα.

2. Να με νανουρίζει το ερωτικό τραγούδι των βατραχιών από μια κοντινή λίμνη.

3. Ένας ανοιχτός χάρτης και, μαζί με τη Σόφη, να σχεδιάζουμε το επόμενο road-trip.

4. Να μαγειρεύω για φίλους το αγαπημένο τους φαγητό.

5. Το I’ve Got You Under My Skin του Sinatra και τα ντουέτα του Tony Bennett, κάτω απ’ τ’ αστέρια, μ’ ένα καλβαντός στο χέρι.

6. Ένα σμάρι ξένοιαστων παιδιών που παίζουν στην πλατεία μετά τη δύση του ήλιου.

7. Το κρυστάλλινο νερό μιας ορεινής πηγής, ζώντας το και με τις πέντε αισθήσεις.

8. Τα φρεσκοασβεστωμένα, νοικοκυρεμένα σοκάκια της Σίφνου.

Η απόλαυση του γάργαρου νερού.

9. Ο πρώτος καφές της ημέρας με αχνιστό κουλούρι και με την «καλοκαιρινή μπόρα» του 3ου μέρους του «Καλοκαιριού» από τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi για να σε ξυπνά.

10. Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού, του φρεσκοκαβουρντισμένου καφέ και, πάνω απ’ όλα, τα γεμιστά που ψήνονται στο φούρνο και μοσχοβολάει το σπίτι.

11. Το δέος στη θέα της Νίκης της Σαμοθράκης» που παγώνει τον χρόνο.

12. Ο Μπιθικώτσης στο Της Αγάπης Αίματα.

13. To ώριμο βατόμουρο που κόβεις απ’ τον θάμνο και τρως επιτόπου.

14. Η φθινοπωρινή μπόρα στο δάσος και η μυρωδιά της βρεγμένης γης να ανταγωνίζεται τον καπνό των τζακιών του χωριού.

«Ας κάνουμε ησυχία να ακούσουμε τη σιωπή στι κορυφές των Αγράφων», είπε η Ηβη.

15. Τα αλλεπάλληλα γυρίσματα της φωνής του Di Stefano στο E Lucevan Le Stelle.

16. Ο «ήχος της σιωπής» σε μια βουνοκορφή της Πίνδου που κάποια στιγμή σπάει από χαρούμενα βελάσματα και κουδούνια.

17. Ένα δροσερό ντους με πολλή πίεση κατακαλόκαιρα.

18. Ένα ασανσέρ που έχει κρατήσει τη μυρωδιά απ’ το άρωμα μιας φαντασιακής, άγνωστης γυναίκας και βάζει τη φαντασία να οργιάζει.

19. Μια γουλιά ούζο μετά από μια μπουκιά λιαστό χταπόδι, ψημένο στα κάρβουνα.

20. Το Casta Diva με την Κάλλας στη διαπασών πάνω σε ένα σκαρί που λικνίζεται νωχελικά στον ίδιο ρυθμό, διασχίζοντας τα κύματα του Αιγαίου.

21. Ένα ανοιγμένο αρχείο Word [«μια λευκή κόλλα χαρτί» θα έγραφα κάποτε] όπου έχεις μόλις γράψει ένα ιντριγκαδόρικο, εμπνευσμένο τίτλο που εκβιάζει το μέσα σου να εκφραστεί.

Ένα δειλινό στο Μεσολόγγι χαζεύοντας τους ψαράδες.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, σας προτρέπω να μη σταθείτε στις ενδεικτικές, δικές μου αυτές μικρές, πολύτιμες στιγμές –αυτές που κατάφερα να θυμηθώ από τις χιλιάδες που έχω εκτιμήσει– αλλά απλώς να εμπνευστείτε απ’ αυτές.

Αν και σεις αναλογιστείτε –και καταγράψετε, έστω νοητικά– πόσα σχετικά απλά και ιδιαίτερα πράγματα σας γεμίζουν πραγματικά χαρά, θα έχετε κάνει ένα μικρό βήμα προς την αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Και, κυρίως, θα μπείτε στη λογική να μεγαλώσετε αυτή τη λίστα, εκτιμώντας τα τόσα πολύτιμα διαμάντια που βρίσκονται μισοκρυμμένα μπροστά σας. Θα σας χρειαστούν, αν μη τι άλλο, για ν’ αντλείτε αισιοδοξία κάποιες άλλες στιγμές, που δεν είναι εύκολες.

(*) Γιατί 21; Γιατί κερδίζει στο Μπλακ Τζακ J και σας δίνει κίνητρο να βρείτε τουλάχιστον τόσες δικές σας. Αν με άφηναν, 100 και βάλε θα ‘χα γράψει.

Διαβάστε ακόμα: «Σούσι στη Σχοινούσα; Μπα, προτιμώ κοκορέτσι στη Βιέννη!»

TAGS :
ντιζεστιφ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook