Ελευθερία ή τάπερ;

Mε το φούτερ του πανεπιστημίου μου και body language “ανοιχτός στις προκλήσεις της ζωής” .

«Παστίτσιο να πάρεις»

Καθηγήτρια Αγγλικών, πριν από κάποια χρόνια και εν μέσω κρίσης, πάει να κάνει ιδιαίτερο σε μαθητή της: Καθώς περνά έξω απ’ τη κουζίνα του σπιτιού να πει ένα γεια στη μαμά, βλέπει τον χώρο να έχει μετατραπεί σε μια μικρή βιοτεχνία παραγωγής φαγητών που μπαίνουν σε διαφορετικά τάπερ. Μουσακάδες, παστίτσια, γιουβέτσια, κοκκινιστά και λεμονάτα κοτόπουλα, γεμιστά κολοκυθάκια, μπιφτεκάκια… Όλη η κλασική ελληνική κουζίνα σε οργασμό μαγειρικής και επεξεργασίας· θαρρείς και το σπίτι έγινε εργαστήριο ντελίβερι.

Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:

– Μα τι συνέβη; Κάνετε πάρτι;
– Να, η μεγάλη κόρη έχει φύγει για να σπουδάσει στην Αγγλία ένα μήνα τώρα κι έμεινε από φαγητό.
– Τι εννοείτε «έμεινε από φαγητό»; Τα σουπερμάρκετ στην Αγγλία έχουν τα ίδια τρόφιμα με μας, όλα όσα χρειάζονται για να κάνεις κάθε φαγητό, πού είναι το πρόβλημα;
– Α, μα στην Αγγλία δεν είναι καλό το φαγητό, δεν είναι καλές οι τομάτες, δεν ξέρουμε τι κιμά έχουν… Δεν μπορεί το παιδί να φάει αγγλικό φαγητό, άπαπα…
– Και δηλαδή τι θα κάνετε;
– Ε, μια φορά το μήνα θα της φτιάχνουμε τα γεύματα και θα πεταγόμαστε να της τα πηγαίνουμε κατεψυγμένα για να έχει να τρώει.

Nεανικά ελεύθερα κάμπινγκ με τους φίλους: ασφαλώς φροντίζαμε μόνοι μας τους εαυτούς μας, χωρίς… ταπεράκια.

Δυστυχώς, γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι η ιστορία είναι 100% αληθινή. Μάλιστα, έμαθα εκείνη την εποχή ότι υπήρχε υπηρεσία, προσβάσιμη μέσω Facebook, που μια φορά την εβδομάδα συγκέντρωνε κατεψυγμένα γεύματα από Ελληνίδες μαμάδες και τα μετέφερε στα πανεπιστήμια του Λονδίνου για να φάνε τα παιδάκια τους γνήσιο ελληνικό μαμαδίστικο φαγητό.

Πραγματικά, δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ όταν άκουσα αυτή την ιστορία. Να εξομολογηθώ εδώ πως η πρώτη σαρκαστική σκέψη που πέρασε απ’ το διεστραμμένο μυαλό μου ήταν ο Εθνικός Ύμνος. Ένα ποίημα που εξυμνεί τη θυσία για την κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της ατομικής μας ελευθερίας. Μια αξία που οδηγεί στον αυτοπροσδιορισμό και την συνεπαγόμενη απελευθέρωση ανθρώπων από τα πάσης φύσεως δεσμά τους. Σκέφτηκα πως πρόγονοί μας έχυσαν αίμα για να ορίζουμε μόνοι μας την τύχη μας, να κατακτούμε το μέλλον που εμείς επιθυμούμε.

Και να εδώ που, σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπου για να επιβιώσεις και να προκόψεις, οφείλεις να νιώθεις πολίτης του κόσμου, βλέπουμε παιδιά να εγκλωβίζονται στον απόλυτο ευρωπαϊκό επαρχιωτισμό εξαιτίας της περισσής, κακώς εννοούμενης φροντίδα της Ελληνίδας μάνας. Και να συναινούν και να βολεύονται. Τραγικό κι αυτό!

Για ψάρεμα με σκάφος στον Ατλαντικό, στο Montauk, που βρίσκεται μετά τα Hamptons του Long Islang, όταν ήμουν φοιτητής στη Νέα Υόρκη, ζώντας την εμπειρία της χώρας στο 100%.

Μιλάμε για παιδιά, στη φάση διεθνών σπουδών, που μόλις έφτασαν στο στάδιο να φύγουν επιτέλους απ’ το σπίτι τους και να γνωρίσουν τον κόσμο, να βρουν συντρόφους και ενδιαφέροντα, να αντιληφθούν τη λογική άλλων πολιτισμών, να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να δοκιμαστούν σ’ αυτά. Να ανοίξουν τα μάτια τους, να κάνουν κάποιες τρέλες και, στην πορεία, να αποκτήσουν χαρακτήρα και προσωπικότητα.

Και αυτά τα παιδιά, εκεί που ξεκινάνε το άλμα προς το μέλλον τους, τον ατομικό τους αυτοπροσδιορισμό, καταδικάζονται στη ζεστή συναισθηματική βολή των κατεψυγμένων τάπερ της μανούλας τους. Να μη δοκιμάσουν να μαγειρέψουν κάτι μόνα τους, μπας και ανακαλύψουν την ελευθερία που συνεπάγεται η ικανότητα να τρέφεις τον εαυτό σου. Να μη δοκιμάσουν –προς Θεού!– ινδικά, κινέζικα, μεξικάνικα, ιταλικά φαγητά, να μη δοκιμάσουν fish ‘n’ chips, να μη δοκιμάσουν και καμιά αηδία για να καταλάβουν τα όριά τους.

Θέλουμε να μείνουν προστατευμένα από την έκθεση στις εμπειρίες του πραγματικού κόσμου, εθισμένα στην αντιγραφή στις εξετάσεις και εξοικειωμένα με το λάδωμα για να πάρουμε το κάθε δίπλωμα. Δέσμια της οικογενειακής θαλπωρής και ασφάλειας που δεν επιτρέπει την περιπέτεια στο άγνωστο και τη σύναψη ουσιαστικών δεσμών με ξένους. Απολύτως αιχμάλωτα των σχέσεων εξάρτησης που η ελληνική οικογένεια ονομάζει δεσμούς αγάπης και φροντίδας.

Όταν πήγαινα με φίλους (και φίλες…) για ψαροντούφεκο στα πιο απομονωμένα μέρη: Το άλας της ζωής!

Πιστεύω πως ο ρόλος μας ως γονείς απέναντι στα παιδιά μας είναι μόνο να τα προετοιμάζουμε για τον απογαλακτισμό, να τα προικίζουμε με δεξιότητες ψυχικές και πνευματικές για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο μόνα τους. Να τα ωθούμε στην έκθεση και στη δοκιμή νέων εμπειριών και νέων ευκαιριών που θα τα πλουτίσουν. Και μάλιστα σ’ έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο, που αν δεν τριφτείς μαζί του με την πρώτη ευκαιρία, αν δεν καταλάβεις τη διαφορετικότητα της κάθε κουλτούρας και τον τρόπο να συγχρωτιστείς μαζί της στο μέλλον, είσαι χαμένος μέσα στον ασφαλή επαρχιωτισμό σου.

Είναι τουλάχιστον ανήθικο, στο όνομα μιας δήθεν φροντίδας, να δένουμε τα παιδιά μας με μια αλυσίδα από πολλά, βαριά τάπερ στης οποίας το τέλος καθόμαστε εμείς και οι ανασφάλειες μας, το σπιτάκι μας, το χωριουδάκι μας. Είναι καταστροφικό να χειραγωγούμε την εξέλιξή τους για να νιώθουμε εμείς ασφαλείς, χρήσιμοι και, κυρίως, «εντελώς απαραίτητοι».

Αφήστε τα ενήλικα παιδιά ελεύθερα να προσπαθήσουν, να δοκιμάσουν, να παιδευτούν, να αποτύχουν και, γιατί όχι; να ωριμάσουν και να βρουν το νόημα που θα τα κινητοποιήσει. Να μαγειρέψουν μόνα τους «το δικό τους σπιτικό φαγητό» και να «τους λείψουμε». Κι αν χρειαστεί μια συμβουλή κάποια στιγμή, ας είστε κάπου εκεί κοντά, χαλαρά. Μ’ ένα παστίτσιο πάντα σε ετοιμότητα, βέβαια!

Διαβάστε ακόμα: Σου έκατσε μια στραβή; Απόλαυσέ το!

TAGS :
ντιζεστιφ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook