Όταν ο Άλι συνάντησε τον Φόρμαν

Οι δύο πυγμάχοι έτοιμοι να γράψουν ιστορία. Άλι: «Έτρεχες πίσω μου από παιδί…». Φόρμαν: «Έπαιξες το παιχνίδι σου. Τώρα ξεκινάμε». (Φωτό από τον χρήστη του Twitter Sporting News)

Ο Τζορτζ θα το έκανε. Ο Τζορτζ σίγουρα θα τον χτυπούσε στην κοιλιά. Τι επικείμενη μάχη! Η προειδοποίηση των πέντε λεπτών μόλις δόθηκε και πέρασε αστραπιαία. Κοντά στο καμαρίνι υπήρχε ένα μπάνιο και εκεί πήγε ο Αλί* μαζί με τον μάνατζέρ του, το γιο τού Ιλάιτζα Μοχάμεντ, τον Χέρμπερτ Μοχάμεντ, ένα στρογγυλοπρόσωπο άντρα με καλοσυνάτη όψη, που τα χαρακτηριστικά του απέπνεαν απόλυτη ηρεμία – ο Χέρμπερτ Μοχάμεντ έδινε την εντύπωση πως κανείς δεν θα κατάφερνε να τον εκμεταλλευτεί εύκολα.

Τώρα φορούσε ένα λευκό ιερατικό ένδυμα που ξεκινούσε από τους ώμους και κατέληγε στους αστραγάλους του, ενδυμασία ανάλογη με το λειτούργημα του μουσουλμάνου ιερέα, εφόσον άλλωστε πήγαν στο διπλανό δωμάτιο για να προσευχηθούν και ακούγονταν οι φωνές τους να απαγγέλουν στίχους από το Κοράνι – τα αραβικά αυτά λόγια προέρχονταν αναμφίβολα από το Κοράνι. Στο μεγάλο δωμάτιο, απουσία του Αλί, όλοι αντάλλαζαν ματιές σιωπηλοί.

Ο Φέρντι Πατσέκο επέστρεψε από το καμαρίνι του Φόρμαν. «Όλα εντάξει», δήλωσε. «Ξεκινάμε». Σε λίγο ο Αλί βγήκε από το μπάνιο μαζί με το γιο τού Ιλάιτζα Μοχάμεντ. Ενώ εκείνος σκιαμαχούσε, ο μάνατζέρ του συνέχισε να προσεύχεται.

«Πώς πάνε τα πράγματα με τον Φόρμαν;» ρώτησε κάποιος τον Πατσέκο και εκείνος ανασήκωσε τους ώμους. «Ο Φόρμαν δεν μιλάει», είπε. «Τον έχουν σκεπασμένο με πετσέτες».

Κι έφτασε από το στάδιο η προσταγή: «Ο Αλί στο ρινγκ, ο Αλί στο ρινγκ».

Γεμάτος επισημότητα, ο Μπουντίνι έδωσε στον Αλί τη λευκή αφρικανική ρόμπα που είχε επιλέξει. Και όλοι στο καμαρίνι ξεκίνησαν, περίπου είκοσι άτομα άρχισαν να σπρώχνονται και να στριμώχνονται ανάμεσα σε μια διμοιρία στρατιωτών που στεκόταν έξω από την πόρτα κι ύστερα, βιαστικά, συνοδεία άλλων στρατιωτών, να σπεύδει στους διαδρόμους με τα τσιμεντένια τούβλα και τους ξεχασμένους αντίλαλους πυροβολισμών και θανάτου.

«Προσευχόμουν, με πάσα ειλικρίνεια, να μη σκοτώσει τον Αλί ο Φόρμαν. Ένιωθα πραγματικά πως αυτό ήταν μια πιθανότητα», παραδέχτηκε ο Άρτσι Μουρ, ένας από τους προπονητές του Τζορτζ Φόρμαν. (Φωτό από τον χρήστη του Twitter Claudio Marchisio)

Βγήκαν στον καθαρό αέρα, στη σουρεαλιστική λάμψη και την πράσινη αύρα του γρασιδιού του σταδίου υπό το φως των προβολέων, και τότε μια συγκρατημένη επευφημία ξέσπασε στη θέα του Αλί, αλλά βέβαια το πλήθος περίμενε ήδη μια ολόκληρη άδεια ώρα, δίχως να βλέπει ημιτελικούς, μονάχα ένα άδειο ρινγκ, ενώ νωρίτερα πέρασαν κι άλλες ώρες με χορούς κι ύστερα κι άλλους χορούς, κι ύστερα τοπικούς χορούς, μια μακρόσυρτη ροή των λεπτών από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τέσσερις. […]

Η ατμόσφαιρα είχε φορτωθεί λίγο από το βάρος της επερχόμενης βροχής. Η νύχτα ήταν πιεστική και η ζέστη υπερβολική για τέτοια ώρα, ογδόντα βαθμοί Φαρενάιτ και κάτι. Ωστόσο, οι σκέψεις για τον επερχόμενο αγώνα έκαναν τον Νόρμαν να κρυώνει. Καθόταν πλάι στον Πλίμπτον, στη δεύτερη σειρά από το ρινγκ, μια θέση που άξιζε να ταξιδέψεις χιλιάδες μίλια για να την αποκτήσεις (παρότι, υπολογίζοντας δύο ταξίδια αλέ ρετούρ, μπορεί τελικά η απόσταση να ήταν είκοσι πέντε χιλιάδες μίλια – γερό τζετ λαγκ για την ψυχή).

Μπροστά τους υπήρχε μια σειρά από ρεπόρτερ της τηλεόρασης και φωτογράφους που έγερναν πάνω στην περιμετρική προεξοχή του ρινγκ· μέσα στο ρινγκ ο Αλί έλεγχε τα παπούτσια του πάνω στη ρητίνη και χάριζε στιγμιότυπα του συρτού του βαδίσματος στο ανυπόμονο κοινό, στριφογυρίζοντας πού και πού για να ρίξει μια ποικιλόμορφη δωδεκάδα γροθιές στον αέρα και μέσα σε λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα –μέχρι να πεις κύμινο– πάνε κι οι δώδεκα γροθιές. Ουρλιαχτά του πλήθους συνόδευαν τη δίνη των γαντιών.

Βρισκόταν ολομόναχος στο ρινγκ, ο Διεκδικητής στη διάθεση του Πρωταθλητή, ο Πρίγκιπας σε αναμονή του Μνηστήρα και, σε αντίθεση με άλλους πυγμάχους που σε αυτά τα ατέλειωτα λεπτά πριν από την εμφάνιση του κάτοχου του τίτλου μαραζώνουν, ο Αλί έμοιαζε να αντλεί βασιλική ικανοποίηση από την αδιαφιλονίκητη κατοχή του στο χώρο.

Έδειχνε άφοβος και σχεδόν ευτυχής, λες και η πειθαρχία των δύο χιλιάδων νυχτών που πέρασε δίχως τον τίτλο του που του αφαιρέθηκε χωρίς να έχει χάσει ποτέ αγώνα –μια απογοήτευση για έναν πυγμάχο ανάλογη σε αντίκτυπο με το να γράφεις τον Αποχαιρετισμό στα όπλα και να μην εκδίδεται– αποτελούσε μια βιβλική επταετή δοκιμασία από την οποία βγήκε με άθικτο το ζωτικό μέρος της υπόληψης, του ταλέντου και του πόθου του για μεγαλείο και τη στιγμή εκείνη εξέπεμπε ολόκληρος φως. Έδειχνε απόλυτα έτοιμος να αντιμετωπίσει τον πιο δυνατό, τον πιο απειλητικό άντρα που είχε εμφανιστεί στο χώρο των βαρέων βαρών εδώ και χρόνια, ίσως τον χειρότερο όλων…[…]

Διαβάστε ακόμα: Δέκα στιγμές που θα μας θυμίζουν για πάντα τον Μοχάμεντ Άλι

Ο Φόρμαν βρισκόταν ακόμα στο καμαρίνι του. Αργότερα ο Πλίμπτον έμαθε μια λεπτομέρεια από τον παλιό του φίλο, τον Άρτσι Μουρ. «Προτού βγει στο ρινγκ, ο Φόρμαν έδινε πάντα τα χέρια με το πυγμαχικό του τραστ –τον Ντικ Σάντλερ, τον Σάντι Σάντλερ και τον Άρτσι– σε ένα είδος τελετουργικής προσευχής που εφάρμοζαν (σε κάθε αγώνα) από τότε που ο Φόρμαν έγινε πρωταθλητής της Τζαμάικα», έγραφε ο Πλίμπτον. «Τώρα ένωσαν ξανά τα χέρια στο Ζαΐρ και ο Άρτσι Μουρ, με το κεφάλι σκυφτό, βρέθηκε να σκέφτεται ότι θα έπρεπε να προσευχηθεί για την ασφάλεια του Μοχάμεντ Αλί. Ιδού τι παραδέχτηκε ο ίδιος: «Προσευχόμουν, με πάσα ειλικρίνεια, να μη σκοτώσει τον Αλί ο Φόρμαν. Ένιωθα πραγματικά πως αυτό ήταν μια πιθανότητα» Το ίδιο και αρκετοί άλλοι.

Ο Φόρμαν έφτασε στο ρινγκ. Φορούσε κόκκινο βελούδινο σορτ με λευκή ρίγα και μπλε ζωνάρι. Τα χρώματα της αμερικανικής σημαίας περιέβαλλαν το σώμα του και τα παπούτσια του ήταν λευκά. Έδειχνε σοβαρός, ίσως και συνεσταλμένος, σαν αγοράκι που, όπως είπε ο Άρτσι, «ειλικρινά δεν γνωρίζει τη δύναμή του». Τα γράμματα ΤΦ ξεχώριζαν με ένα ανάγλυφο λευκό ύφασμα από το κόκκινο βελούδο του σορτ του. ΤΦ – Τρομερό Φαβορί.

Ο διαιτητής, ο Ζακ Κλέιτον, μαύρος και αξιοσέβαστος στο χώρο του, περίμενε. Ο Τζορτζ είχε το χρόνο να πάει στη γωνία του, να σύρει το βήμα, να ανοίξει πηγαδάκι με το τραστ του, να τρίψει τις σόλες του στη ρητίνη κι ύστερα οι δυο πυγμάχοι θα έρχονταν αντιμέτωποι στο μέσον του ρινγκ για οδηγίες.

Οι δύο πυγμάχοι αντιμέτωποι στο μέσον του ρινγκ για οδηγίες. Η ώρα να προκαλέσει ο ένας στον άλλο το φόβο, με βλέμματα απειλητικά σαν το θάνατο, βαριά σαν τον ήχο της ταφόπλακας που σκεπάζει τον τάφο. (Φωτό από το Radikal)

Έφτασε η ώρα να προκαλέσει ο ένας στον άλλο το φόβο. Ο Λίστον το έκανε με όλους τους αντιπάλους του, ώσπου συνάντησε τον Αλί, ο οποίος, Κάσιους Κλέι ακόμα στην ηλικία των είκοσι δύο, του ανταπέδωσε το άγριο βλέμμα με όλη την ένταση του προορισμένου για πολλά θάρρους του. Ο Φόρμαν, με τη σειρά του, το είχε κάνει στον Φρέιζιερ κι έπειτα στον Νόρτον. Ένα έντονο βλέμμα, απειλητικό σαν το θάνατο, βαρύ σαν τον ήχο της ταφόπλακας που σκεπάζει τον τάφο.

Τώρα ο Αλί είπε στον Φόρμαν (όπως πληροφορήθηκαν όλοι αργότερα): «Άκουγες για μένα από μικρός. Έτρεχες πίσω μου από παιδί. Τώρα πρέπει να με αντιμετωπίσεις, εμένα, το δάσκαλό σου!» – λέξεις που οι δημοσιογράφοι τότε δεν κατάφεραν να τις ακούσουν, όμως τα χείλη του Αλί σάλευαν, το κεφάλι του απείχε δώδεκα ίντσες από του Φόρμαν, το βλέμμα καρφωμένο πάνω του. Ο Φόρμαν ανοιγόκλεισε τα μάτια, ο Φόρμαν έδειξε έκπληκτος, λες και εντυπωσιάστηκε λιγάκι παραπάνω από όσο περίμενε. Άγγιξε το γάντι τού Αλί με μια κίνηση σαν να έλεγε: «Έπαιξες το παιχνίδι σου. Τώρα ξεκινάμε».

Οι πυγμάχοι επέστρεψαν στις γωνίες τους. Ο Αλί ίσιωσε τα χέρια, έκλεισε τα μάτια και προσευχήθηκε. Ο Φόρμαν του γύρισε την πλάτη. Στα τρία δευτερόλεπτα πριν από την έναρξη του αγώνα άρπαξε τα σχοινιά της γωνίας του και έγειρε προς τα έξω έτσι ώστε ο Αλί να βλέπει τα μεγάλα δυνατά του οπίσθια. Έμεινε σε αυτήν τη στάση τόση ώρα που φάνηκε σαν χλευασμός, σαν να του έλεγε: «Σου χαρίζω τις κλανιές μου». Στην ίδια στάση βρισκόταν ακόμα όταν χτύπησε το καμπανάκι.

Το καμπανάκι! Μέσα από έναν παρατεταμένο βουβό στεναγμό συλλογικής απελευθέρωσης, ο Αλί ξεχύθηκε στο ρινγκ.[…]

*Σ.τ.Μ.: «Η αραβική προφορά του ονόματος είναι Άλι, εδώ ωστόσο ακολουθούμε την προφορά που ισχύει στην Αμερική, χώρα καταγωγής του πυγμάχου, αλλά και του συγγραφέα».

//Απόσπασμα από το αριστουργηματικό βιβλίο του Νόρμαν Μέιλερ «Ο αγώνας» (και το κεφάλαιο με τίτλο «Επίθεση με το δεξί», σελ. 184), εκδ. Καστανιώτη, 2006. Μτφ.: Ιλάειρα Διονυσοπούλου.

Δείτε τον όγδοο γύρο του αγώνα και το νοκ άουτ που έγραψε ιστορία.

Διαβάστε ακόμα: Στην παλιά Τανγκανίκα –και οι άνθρωποι που δεν έπρεπε να είναι εκεί

TAGS :
George Foreman Muhammad Ali βιβλίο μποξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook