Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Ασφαλώς, η μάνα (ή μαμά) δεν ήταν πάντα αψεγάδιαστη. Κάπου το αλάτι της έπεφτε πολύ, κάποτε η σάλτσα έκοβε απροσδόκητα, κάπου το ψητό ‘‘έπιανε’’, αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο ουρανίσκος –αλάνθαστο όργανο μνήμης– όλα τα εξωραΐζει όταν με ακρίβεια ανακαλεί τη θαλπωρή της περασμένης ευτυχίας». (Illustration by Ojima Abalaka/Vox).
Η φράση αυτή παραλλάσσεται κατά περίπτωση (και ανάλογα με την ένταση της εντύπωσης), όμως η μάνα δεν απουσιάζει ποτέ από την παραλλαγμένη εκδοχή· απλώς, συμπληρώνεται, ενίοτε, από την παρουσία της γιαγιάς («Σαν της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου!»), ενώ απουσιάζει εντελώς ο μπαμπάς (εκτός, φυσικά, αν είναι με ρούμι).
Αναρωτιέμαι: τι κοινό μπορεί να βρίσκει αυτός που προβαίνει σε παρόμοια δήλωση, ανάμεσα σ’ ένα πιάτο μεγάλου chef και στην ταπεινή (και σίγουρα πρωτόγονη) τέχνη της γεννήτορος;
Πέραν αυτού, σκέφτομαι πως οι περισσότεροι εξομολογούμενοι φίλοι μου πέρασαν την παιδοσύνη τους, στην οποία αναφέρονται, τη δεκαετία του ’50, τότε που η μεταπολεμική και μετεμφυλιακή Ελλάδα, μόνο ταπεινά και εν ανεπαρκεία υλικά μπορούσε να καταθέσει στο καθημερινό (ή, έστω, κυριακάτικο) τραπέζι της.
Υπάρχει εντούτοις μια εξήγηση: οι μεγάλοι chefs επιλέγουν σχολαστικά την καλύτερη και φρεσκότερη πρώτη ύλη, και την ποικίλλουν με αγνά και αυθεντικά συμπληρώματα, κάτι που για τη μάνα –σε πρωτόγονους καιρούς– ήταν απαράβατος κανόνας.
Σήμερα, στην Ελλάδα, εξοικειωμένοι με τη νοθεία τής απόλαυσης και τους βαρύγδουπους τρόπους παρασκευής, είναι φυσικό να αναπολούμε μια εποχή αθωότητας και αυθεντικής συγκίνησης.
«Οι μεγάλοι chefs επιλέγουν σχολαστικά την καλύτερη και φρεσκότερη πρώτη ύλη, και την ποικίλλουν με αγνά και αυθεντικά συμπληρώματα, κάτι που για τη μάνα –σε πρωτόγονους καιρούς– ήταν απαράβατος κανόνας». (Jade Gates, «Final Touch»).
Κυρίως, όμως –ο Proust το ’χει πρώτος αποδείξει–, η γεύση είναι λιγότερο ενεστώσα αίσθηση (η στιγμή που το πιρούνι μπαίνει στο στόμα) και περισσότερο προσχηματική επιστροφή σ’ ένα ευτυχισμένο παρελθόν.
Συλλογική μνήμη (εποχές) και ατομική αναδρομή (περιστατικά) ξυπνούν μέσα από έναν αγνό, καλοχυλωμένο πουρέ, από το γνήσιο άρωμα του μέσκουλου, την ιεροτελεστική λειτουργία του καλύτερου ελαιόλαδου σ’ ένα εύοσμο μπαρμπούνι.
Ασφαλώς, η μάνα (ή μαμά) δεν ήταν πάντα αψεγάδιαστη. Κάπου το αλάτι τής έπεφτε πολύ, κάποτε η σάλτσα έκοβε απροσδόκητα, κάπου το ψητό «έπιανε», αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο ουρανίσκος –αλάνθαστο όργανο μνήμης– όλα τα εξωραΐζει όταν με ακρίβεια ανακαλεί τη θαλπωρή της περασμένης ευτυχίας.
Άσωτοι υιοί ξαναγυρίζουμε όλοι στην παρηγορητική εστία, και ο μόσχος, αείποτε σιτευτός, μας επαναφέρει ακόμα και δυσμάσητος στα παιδικά μας χρόνια.
Εν προκειμένω, πολλά οφείλουμε στους μεγάλους chefs, μια και κάθε φορά που δημιουργούν αυθεντικά και παράγουν χαρακτηριστικές γεύσεις, αποδεικνύονται πραγματικά «μάνες»!
// Από το βιβλίο του Απίκιου (Γιάννη Ευσταθιάδη) «Εγχειρίδιο γαστρογνωμίας», εκδ. Καστανιώτη, 2000.
Διαβάστε ακόμα: Άντονυ Μπουρνταίν – «Έτσι δοκίμασα παιδί το πρώτο μου στρείδι και κέρδισα την αιωνιότητα».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
