Παρασκευή βράδυ, ο βάζελος έπαιζε στο ΟΑΚΑ μπάσκετ. Εγώ ταλαντεύομαι. Να μπω να δω τον αγώνα και να στήσω τις κολλητές που με περιμένουν ή όχι; Σκέφτηκα τη μουρμουρά που θα ακολουθήσει, όποτε χωρίς πολλά-πολλά έβαλα τη μούρη κάτω, για να μη βλέπω το πλήθος με τα πράσινα κασκόλ, και συνέχισα για το Golden Hall. Ανέβηκα στο τελευταίο όροφο.
Είχαμε κανονίσει να δοκιμάσουμε τα καινούργια πιάτα του «Wagamama». Ήξερα ότι θα αργήσουν, γι’ αυτό διάλεξα τραπέζι κοντά σε οθόνη όπου έδειχνε τον αγώνα, στο βάθος, δίπλα στην τζαμαρία. Μισή ώρα μετά, οι κολλητές, στολισμένες και κεφάτες, έφτασαν με τη δικαιολογία στο στόμα: «Είχαν βγει τα τρακτέρ στο δρόμο και είχε κίνηση» μου λένε και, προτού προλάβω να πω οτιδήποτε, έρχεται η ερώτηση «ακόμα δεν έχεις παραγγείλει;»
Βολευτήκαμε στο τραπέζι και πήραμε τους καταλόγους ανά χείρας –πάει ο αγώνας- και το ρίξαμε στη μελέτη. Από την τελευταία φορά που είχαμε έρθει -βλέπεις η μια εκ των δύο κολλητών είναι φαν του Wagamama από τότε που το είχε γνωρίσει στο Λονδίνο, οπότε ερχόμαστε συχνά- έχουν αλλάξει αρκετά. Ο ευγενέστατος σερβιτόρος μάς εξήγησε τα καινούργια πιάτα και εμείς, χωρίς να χάνουμε χρόνο, ξεκινήσαμε να παραγγέλνουμε.
Ψωμάκια στον ατμό -που πριν δεν τα είχαν-, ένα με μοσχάρι σε όμορφη κορεατική σάλτσα μπάρμπεκιου και καραμελωμένο κρεμμύδι και ένα δεύτερο με χοιρινό και μήλο σε panko. Μαζί τους, ζητήσαμε τα gyoza γεμιστά με κοτόπουλο, αλλά και τα «παιχνιδιάρικα» παναρισμένα καλαμάρια με την ξιδάτη σάλτσα.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, περάσαμε στα omakase, δηλαδή στις εμπνεύσεις του σεφ, όπως μεταφράζεται στα ελληνικά, και είναι η νέα κατηγορία πιάτων: Yakitori duck φιλέτο πάπιας ψιλοκομμένο μαζί με άσπρο ρύζι και λεπτές πιτούλες που τις γεμίζεις με το μείγμα αυτό, αλλά και με λαχανικά. Beef massaman curry μοσχαράκι που έπαιζε με τη ηδύτητα της γλυκοπατάτας και της μελιτζάνας, καθώς και με το καυτερό των chilles και τη δροσιά του κόλιανδρου. Απαλό φιλέτο τόνου στο γκριλ σερβιρισμένο με κινόα, kale, κόκκινες πιπεριές, φασόλια edamame και κρεμμύδι.
Ανάμεσα στις μπουκιές και το κουβεντολόι με τις κολλητές, ρώταγα για την εξέλιξη του αγώνα. «Νίκησε», μου είπε κάποια στιγμή ο σερβιτόρος που τον είχα ζαλίσει όλο το βράδυ. Καιρός για πυροτεχνήματα λοιπόν και ζήτησα ένα από τα αγαπημένα μου πιάτα: Firecracker. Κοτόπουλο σε κόκκινη καυτερή σάλτσα, αυτή που κάνει το στόμα σου να μουδιάζει αλλά σου αρέσει, μαζί με μπόλικο ρύζι για να σβήνει την κάψα. Δάκρυσα, όχι από συγκίνηση, αλλά από τη δύναμη των πιπεριών και των chilles, αλλά δεν έλεγα να πάρω το πιρούνι από το πιάτο.
Μέχρι που ήρθαν το cheesecake λευκής σοκολάτας με τζίντζερ, για να με κάνει να ξεχάσω όλα τα υπόλοιπα και να βάλει ένα ωραίο τέλος στη βραδιά. Τελικά, δικαιώθηκα με την επιλογή μου να μην πάω στον αγώνα. Τη μουρμούρα τη γλίτωσα, αφού έφυγαν ευχαριστημένες, ασχέτως αν μετά πέρασαν μια ώρα κοιτώντας τις βιτρίνες των κλειστών μαγαζιών.
//«Wagamama», Λεωφόρος Κηφισίας 37Α & Σπ. Λούη, Golden Hall, Μαρούσι, τηλ. 2106836843-4.
Υπολογίστε γύρω στα €20-25 το άτομο.
Διαβάστε ακόμα: Τα πολύ νόστιμα μυστήρια του Oozora The house.