Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων

«Αχ, καημένο ξύλινο αλογάκι./ Ο αναβάτης σου ήταν ένα παιδί». (Andrei Zadorine, «The Horse of Marino Marini»).

Έλενα Πολυγένη, «Το παιχνίδι»

Μικρό αλογάκι με τα ξύλινα μάτια
Δεν μπορείς να βρεις την αγάπη σου
Κι η καρδιά μέσα σου χτυπάει
Χτυπάει.

Αχ, καημένο ξύλινο αλογάκι.
Ο αναβάτης σου ήταν ένα παιδί.
Οι κούκλες στο δωμάτιο
Μιλούσαν μόνο για τα
Φορέματα
Και τα μαλλιά τους.
Κανείς μεγάλος δε σ’ έπαιρνε
Στα σοβαρά.
Όλοι γελούσαν με το αυτιστικό σου
Κούνημα
Πίσω-μπρος, πίσω-μπρος
Πήγαινε η ζωή σου.

Γελούσαν, αλλά εσύ ήξερες
Την αλήθεια.

Τα βλέφαρά τους ανοιγοκλείνουν
Οι σκιές τους πηγαινοέρχονται
Τα παράθυρα υποφέρουν
Οι στάχτες εκπλήσσονται
Οι στάχτες εκπλήσσονται.

Παραπονεμένο αλογάκι
Η φωτιά μέσα σου
Θα τους κάψει όλους.

(Από τη συλλογή «Η χώρα των παράδοξων πραγμάτων», εκδ. Κεντρί, 2014).

* Οι ποιητές ανθολογούνται κατά ηλικιακή σειρά.

Διαβάστε ακόμα: Οι ποιήτριες για τις παιδικές τους κούκλες.

1 2 3 4 5

TAGS :
ποιήματα Ποίηση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook