Φτάνει με τα άσχημα αυτοκίνητα

Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι ένας κλάδος που επενδύει δισεκατομμύρια σε έρευνες καταναλωτών, σχεδιασμό και εξέλιξη είναι ικανός να κατασκευάζει τόσο άγαρμπα αυτοκίνητα σαν το Honda HR-V (photo Honda).

Δεν βρίσκεις άκρη με τα γούστα, είναι αλήθεια. “De gustibus non est disputandum”, έλεγαν κάποτε οι Ρωμαίοι, “a chacun son goût”, λένε οι Γάλλοι, “to each his own” οι Βρετανοί, “Geschmacksache” οι Γερμανοί, «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα» εμείς.

Με αφορμή λοιπόν το εικονιζόμενο αυτό κομψοτέχνημα, επόμενο, υβριδικό Honda HR-V (όπου HR-V σημαίνει “Hi-rider Revolutionary Vehicle” κατά τη Honda) που αναμένεται πριν το τέλος της χρονιάς, αναρωτιέμαι αν είδαμε ό,τι είδαμε από όμορφα αυτοκίνητα κι αυτό ήταν.

Διότι η αυτοκινητική ασχήμια, συνέπεια παλαιότερα άγνοιας, ανικανότητας, κατασκευαστικών αναγκών, ίσως και αδιαφορίας, έχει φτάσει σήμερα να θεωρείται απόρροια δημιουργικότητας. Φαίνεται δηλαδή πως η ομορφιά πλέον, όχι μόνον αγνοείται υποσυνείδητα, αλλά και απορρίπτεται συνειδητά.

Ό,τι δε και να λέμε, ό,τι και να γράφουμε, όσο και να προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε –στα σημεία φυσικά– το ένα από το άλλο, η τυποποίηση [αν αυτή είναι η σωστή λέξη] επί το ασχημότερο των καινούργιων αυτοκινήτων είναι προφανής, ανηλεής και αναπόφευκτη. Και το τελευταίο πιθανότατα βήμα πριν από την αυτόνομη οδήγηση, και δη την ηλεκτροκίνητη.

Ο Harley J. Earl, σχεδιαστής κάποτε της GM και πατέρας του όρου “styling” (και της μνημειώδους ατάκας “and if you disagree, stand up so we can all get a look at the son of a bitch”, φυσικά) θεωρούσε πως αποστολή του σχεδιαστή είναι να προσφέρει στον καταναλωτή ένα όσο το δυνατόν πιο αποδεκτό και πιο εύπεπτο οπτικά αποτέλεσμα για τα λεφτά του.

Τι πιο λογικό; Κι όμως, οι σημερινοί σχεδιαστές κάνουν ακριβώς το αντίθετο: ζητούν μεν τα λεφτά μας, θέτοντας δε υπερβολικές οπτικές απαιτήσεις. Γιατί;

Οι Γάλλοι έχουν μια ιδιαίτερη φράση για οτιδήποτε είναι τόσο αλλόκοτο, τόσο αδέξιο, τόσο άσχημο που τελικά καταλήγει χαριτωμένο: “joli laide”. Τέτοια «όμορφα άσχημα» αυτοκίνητα ήταν τα Renault 4CV, Dauphine και 4L, το Citroën Ami [εντάξει, όχι το Ami, το Ami ήταν άσχημα άσχημο] και το Citroën 2CV, βέβαια.

Το Ντεσεβό όμως έβγαινε όταν η Νεκρή Θάλασσα ήταν απλώς άρρωστη και όταν ο κόσμος ήθελε απλώς να αυτοκινείται φτηνά, ενώ η θέα ορισμένων από τα αυτοκίνητα που παρουσιάζονται τελευταία αρκεί για να καταστρέψει giga ολόκληρα, όχι μόνον οπτικής, αλλά και διανοητικής και συναισθηματικής ικανότητας.

Δυσκολεύομαι δε να δεχτώ ότι ένας κλάδος που επενδύει δισεκατομμύρια σε έρευνες καταναλωτών, σχεδιασμό και εξέλιξη είναι ικανός να κατασκευάζει τόσο άκομψα, τόσο άγαρμπα αυτοκίνητα. Θα πρέπει να το κάνουν επίτηδες, ποιος ξέρει γιατί; και να περιμένουν να τα συνηθίσουμε, δεν μπορεί.

Διότι δεν μιλάμε εδώ για απλώς αδιάφορα, προβλέψιμα, βαρετά μοντέλα που σχεδιάστηκαν από επιτροπές, αυτοκίνητα των οποίων την ύπαρξη ξεχνάς δευτερόλεπτα αφού τα αντικρίσεις. Μιλάμε για τετράτροχα «κριθαράκια», για αυτοκινητική επιπεφυκίτιδα.

Μιλάμε για αυτοκινούμενα ανέκδοτα που, είσαι σίγουρος, πως αν κάποιος αποκτήσει ποτέ ένα απ’ αυτά θα είναι επειδή θα το έχει κερδίσει σε τηλεπαιχνίδι.

Μιλάμε για αυτοκίνητα που είτε ρυπαίνουν τη μέρα σου με την οπτική τους θρασύτητα, είτε αψηφούν κάθε λογική εξήγηση.

Μιλάμε για αυτοκίνητα που απαιτούν να τα προσέξεις. Όπως προσέχεις και τους ιούς, μέρες που ‘ναι, υποθέτω.

Μου είναι δε αδιανόητο το ότι, με δεδομένο μάλιστα πως ένα μοντέλο θέλει τέσσερα-πέντε χρόνια για να μπει στην παραγωγή –ενώ πριν μπει περνάει και από χίλια δυο στάδια έγκρισης– δεν βρίσκεται έστω και ένας σε κάποιο meeting να σηκώσει το χέρι και να πει: “Ρε σεις, τι πάμε να κάνουμε;»

Ο Serge Gainsbourg, πιθανότατα κρίνοντας εξ ιδίων, έλεγε πως η ομορφιά δεν έχει καμία τύχη απέναντι στην ασχήμια. Διότι η ασχήμια διαρκεί περισσότερο. Ας προετοιμαστούμε λοιπόν για ακόμη πιο άσχημα αυτοκίνητα. Αν είναι δε και ηλεκτρικά, βράσ’ τα…

Διαβάστε ακόμα: 111 χρόνια «Fiat tipo S76» – το Τέρας του Τορίνο.

TAGS :
αυτοκίνητο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook