Μην πυροβολείτε τα καμάκια

Οι χυδαιότητες δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του καμακιού, η οποία είναι πρώτ’ απ’ όλα μια απότιση φόρου τιμής στις ίδιες τις γυναίκες. (Φωτογραφία: Charles H. Traub)

To καμάκι, ένα σπορ που γεννήθηκε το 17ο αι., έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της δεκαετίας του ’50, αλλά οι πανουργίες και τα τεχνάσματά του μετράνε χιλιετίες, από τον Οβίδιο ως τους Pick-up artists. Ωστόσο, ενδέχεται προσεχώς να απαγορευτεί, τουλάχιστον στη Γαλλία, έχοντας πέσει θύμα του «αγώνα κατά των ανισοτήτων», έννοια αρκετά συγκεχυμένη. Το αστείο είναι ότι απαγόρευση είναι βέβαιο πως θα περάσει απαρατήρητη, καθότι πλέον άχρηστη και απηρχαιωμένη, εξαιτίας της τεχνολογίας.

Εξάλλου, ας αφήσουμε τις υποκρισίες κι ας παραδεχτούμε πως κι η γυναίκα σήμερα καμακώνει. Η σημερινή γυναίκα την πέφτει με το βλέμμα της, τα ψεύτικά της ματοτσίνορα που ανοιγοκλείνει κατά ριπάς, τα ψιθυριστά της λόγια, τα SMS της, τα ψηλοτάκουνά της και τα στρινγκ σε κοινή θέα. Επιλέγει τα θύματά της και χαλάει καρδιές χωρίς οίκτο. Αλλά πάντως δεν περνάει τη μέρα της καμακώνοντας από δω κι από κει. Το πραγματικό καμάκι παραμένει μια ανδρική κυνηγετική τέχνη.

Η τέχνη αυτή θεωρείται σήμερα τελείως σκανδαλώδης για τις μοντέρνες απόψεις μας που μπερδεύουν διαφορές των φύλων και ανισότητες. Στο όνομα της ομοιότητας και του αγώνα κατά των ανισοτήτων, πρέπει να πάρουμε μια γομολάστιχα και να σβήσουμε όλες τις διαφορές: άρα ο άνδρας δεν θα μπορεί πλέον να την «πέφτει». Εξάλλου, κάθε καμάκι δεν είναι και μία σεξουαλική παρενόχληση; Οι γυναίκες θέλουν, ισχυρίζονται κάποιοι, να περπατάνε ήσυχα στο δρόμο χωρίς να τις «παρενοχλούν». Όλα είναι παρενόχληση εξάλλου. Κάθε άντρας είναι ένας εν δυνάμει βιαστής. Κάθε γυναίκα είναι θύμα σεξουαλικής επίθεσης κάθε πενήντα λεπτά ή κάθε πέντε λεπτά ή κάθε πέντε δευτερόλεπτα, ανάλογα με τις προτιμήσεις εκείνου που το γράφει. Καλέστε το 166.

Είναι πολλές οι γυναίκες, είτε με σορτσάκι είτε με φουτεράκι, υπερβολικά μακιγιαρισμένες ή αγουροξυπνημένες, 14σάρικα ή 50άρες, που έχουν σκυλοβαρεθεί να τους κορνάρουν στο δρόμο, να τους πετάνε κομπλιμέντα αμβιβόλου ποιότητας, να τους ρίχνουν βλέμματα όλο υπονοούμενα, να τους λένε καθαρές προστυχιές ή να τους πιάνουν στα ίσα τα οπίσθια άνδρες κάθε ηλικίας και κάθε κοινωνικής τάξης. Αυτό, όμως, διαφέρει από το απλό καμάκι από τη στιγμή που ένα από τα δύο μέρη είναι σαφές στην άρνησή του ή δεν εκδηλώνει κάποιο ενδιαφέρον. Γιατί αυτές οι καταστάσεις μπορεί να θεωρηθούν τρόποι που περιορίζουν τη χρήση των δημόσιων χώρων από τις γυναίκες.

Εννοείται πως όλες αυτές οι χυδαιότητες δεν έχουν καμία σχέση με την τέχνη του καμακιού, η οποία είναι πρώτ’ απ’ όλα μια απότιση φόρου τιμής στις ίδιες τις γυναίκες. Ασφαλώς, εκείνες θέλουν στην πραγματικότητα να νιώσουν ποθητές μέσα απ’ το βλέμμα των ανδρών, σε αντίθεση μ’ αυτά που τσαμπουνάνε οι Γάλλοι Υπουργοί Ισότητας ή Εσωτερικών, οι οποίοι μάλιστα θέλουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις να πέφτουν πρόστιμα. Αλλά δεν θέλουν να το ομολογήσουν δημόσια, διότι τότε θα τις κατατάξουν στο στρατόπεδο των εχθρών της προόδου, θα τις κατηγορήσουν ότι έχουν πέσει θύματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης, ότι λατρεύουν την ανδρική χείρα που τις καταπιέζει.

Ξαναλέω, όμως, ότι η έννοια της παρενόχλησης είναι πολύ ασαφής, οπότε υπάρχει σοβαρός ο κίνδυνος να μπερδέψεις την άκακη φιλοφρόνηση, που σε κάνει ακόμα και να γελάσεις, με την έλλειψη σεβασμού και τη χυδαιολογία, σε σημείο ν’ απαγορέψεις κάθε διάλογο στο δρόμο.

Ελάχιστη σημασία έχουν αυτές οι συγχύσεις μεταξύ ομορφιάς μιας τέχνης και βιαιότητας των ψυχοπαθών που προσβάλλουν τις γυναίκες. Ανελέητα, μαζί με το νερό του μπάνιου πετάμε και το μωρό. Στο όνομα του αγώνα κατά της παρενόχλησης, στο όνομα της συντριβής της ανδρικής κυριαρχίας, η τέχνη του καμακιού ίσως απαγορευθεί και διωχθεί από τις πόλεις, όπως η πανούκλα ή η χολέρα κάποτε.

Σήμερα, τα καμάκια είναι στο «Tinder», που τα πληροφορεί για τις διαθέσιμες «φιλενάδες» σε μια ακτίνα δύο χιλιομέτρων. Οι παλιές εποχές εξαφανίστηκαν μπροστά στην τεχνολογία. (Φωτογραφία: Helmut Newton)

Όπως και νά ‘χει, το καμάκι στο δρόμο, όπως το χαρτόδετο βιβλίο, είναι τεχνολογίες του παρελθόντος, ενδεχομένως ξεπερασμένες. Σήμερα, τα καμάκια είναι στο «Tinder», που τα πληροφορεί για τις διαθέσιμες «φιλενάδες» σε μια ακτίνα δύο χιλιομέτρων. Πατάνε «Μ’ αρέσει» σε μια φωτογραφία. Μισή ώρα αργότερα κι αφού το σεξ έχει τελειώσει, οι εραστές ξαναβάζουν τα ρούχα τους στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Τέρμα η φάση του εντοπισμού. Τέρμα η προσέγγιση. Τέρμα η δυνατότητα κάποιας ατάκας της προκοπής. Game is over.

Η επιτυχία στο σκοράρισμα στο καμάκι, όπως και στο ποδόσφαιρο, παραμορφώνει την πραγματικότητα που η στατιστική της πιστεύει ότι περιγράφει και συμμετέχει στην καταστροφή και των δύο αθλημάτων. Αν μετράμε τα τέρματα στο γήπεδο ή τα κορίτσια στο κρεβάτι μας, εστιάζουμε σε κάτι επουσιώδες, μας διαφεύγει το σπουδαιότερο, η επιδίωξη της ομορφιάς του παιχνιδιού και της κομψότητας της χειρονομίας.

Η εμμονή της αποτελεσματικότητας δεν μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία, αφού το σημαντικό δεν είναι ούτε να κερδίσεις ούτε να παίξεις: αυτό που έχει σημασία είναι η ομορφιά της σαγήνης. Δεν πρέπει να τη δολοφονήσουμε.

Διαβάστε ακόμα: Και νέες σεξουαλικές πρακτικές για το 2017

TAGS :
απειλή γαλλία καμάκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook