Έτος 2014. Ένα κορίτσι καθισμένο στο γραφείο του, στο μικρό ισόγειο διαμέρισμά του στα Εξάρχεια, ξυπόλητο, έπινε κρασί, σημείωνε διάφορες σκέψεις και άκουγε μουσική από το Youtube στο λάπτοπ του. Σπούδαζε Νομικά, αρθρογραφούσε αφιλοκερδώς σε σάιτ και εφημερίδες φρι πρες, τραγουδούσε σε μικρά ταβερνάκια και... Περισσότερα
Το ηδονοθηρικό στυλ του Κωστή Μπέζου
Ιερατική φιγούρα. Πλασμένη θαρρείς από το χώμα, τα βουνά και τη βλάστηση της Κρήτης. Θα μπορούσε να είχε ξεπηδήσει από κάποιον πίνακα του Ελ Γκρέκο. Ευθυτενής, με προτεταμένα μήλα, πρόσωπο όλο γωνίες, ρουφηγμένα μάγουλα, βλέμμα ευθύ και ενίοτε τραχύ. Το επέβαλαν και οι ρόλοι του,... Περισσότερα
To ιερατικό στυλ του Μάνου Κατράκη (1908-1984)
Eύπλαστες γεωμετρίες, μελωδικά χρώματα, καμπυλώσεις του ελληνικού τοπίου, γραμμικές τροχιές που αποπνέουν τρυφεράδα. Τα απρόσωπα σώματα που μέσα στην αφαιρετικότητά τους αναδεικνύουν το κάλλος, το θάλπος και τη βουή των συναισθημάτων τους. Οι πίνακες του Γιάννη Μόραλη σε τραβούν κοντά τους. Ακόμη και οι μεγάλες... Περισσότερα
Το ευγενές στυλ του Γιάννη Μόραλη (1916-2009)
«Κατσαρός λέγομαι. Επίθετο παραληφθέν από ετών. Ποιητής στο επάγγελμα, στίχων». Αν το επώνυμο είναι μια μοίρα, τότε αυτή του Μιχάλη Κατσαρού ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι… ίσια. Λογοπαίγνιο για να περνάει η ώρα; Μα, η ώρα ποτέ δεν περνάει πραγματικά και ο εν λόγω... Περισσότερα
Το παράδοξο στυλ του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998)
Να ήταν η παράπλευρη απώλεια σε έναν επιχειρηματικό πόλεμο που μαινόταν με τον πατέρα του στον κέντρο της προσοχής; Να ήταν η γνωστή «κατάρα» που ακολούθησε τον οικογενειακό οίκο; Μήπως, τελικά, να ήταν μια άτυχη στιγμή από εκείνες που κόβουν ακαριαία το νήμα της ζωής;... Περισσότερα
Το αρμόζον στυλ του Αλέξανδρου Ωνάση (1948-1973)
Πάνω κάτω τη Φωκίωνος Νέγρη. Κάποτε, εκεί στα αθώα 80’s και τα αφιονισμένα 90’s, ο συγκεκριμένος δρόμος μπορούσε να κονταροχτυπηθεί άνετα με την βιοποικιλότητα και το κυτταρικό σθένος του Κολωνακίου. Υπήρχε ζωή, σφρίγος, έκπληξη, αστικός χρωματισμός. Υπήρχαν σταθερά σημεία συνάντησης που δίχως αυτά καμία περιοχή... Περισσότερα
Το cult ύφος του Νίκου «Paezano» Χατζηκώστα (1946-2022)
Μπορεί πολλοί να παραξενεύτηκαν όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη ομιλία του στο Κογκρέσο αναφέρθηκε στα πολλά κοινά σημεία που μπορεί να βρει κανείς ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα. Πέραν των κεντρικών γεγονότων που λίγο πολύ είναι γνωστά, υπάρχουν κι άλλες συσχετίσεις, λιγότερο γνωστές,... Περισσότερα
To αναγεννησιακό στυλ του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη (1805-1880)
Στα βάθη του χρόνου, στη σκόνη των ημερών, στις πίσω σελίδες της ιστορίας. Ορισμένοι άνθρωποι, όσο κι αν υπήρξαν πρωτοπόροι, όσο και αν η μάνητα του πνεύματός του πύρωνε τους ίδιους και όσους τους γνώρισαν, έχουν μια άγρια μοίρα να τους περιμένει στο τέλος του... Περισσότερα
Το παράφορο στυλ του Περικλή Γιαννόπουλου (1869-1910)
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά μπορούμε να πιστοποιήσουμε πως η απουσία του είναι εκκωφαντική. Άνθρωπος σπάνιας ευαισθησίας, μειλίχιος, σχεδόν στωϊκός (καίτοι αναρχικός στην τέχνη του), όπου μέσα του κυκλοφορούσαν οι λέξεις ανεμπόδιστα. Ο Μάνος Ελευθερίου υπήρξε το αντηχείο μιας ολόκληρης χώρας,... Περισσότερα
Το κουλ, ποιητικό στυλ του Μάνου Ελευθερίου (1938-2018)
Ευλογητός ο Άλεκ Ισηγόνης, ο οποίος δημιούργησε το επαναστατικό αυτοκινητάκι που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Mini». Μερικά εκατομμύρια μοντέλα αργότερα, εξακολουθεί να είναι το ίδιο αγαπησιάρικο. Ίσως γιατί υπήρξε το πρώτο κόμπακτ που ήταν ταυτόχρονα γερό και προσεγμένο, λειτουργικό και ρομαντικό, κλασάτο αλλά... Περισσότερα
Ο θρυλικός Άλεκ Ισηγόνης, μπαμπάς του εθιστικού «Mini» (1906-1988)
Ενας θρύλος δεν πεθαίνει ποτέ ακόμη και αν βγαίνει από το στόμα του η ύστατη ανάσα. Πέθανε -ουσιαστικά- ο Καζαντζίδης; Πέθανε ο Στράτος Διονυσίου. Πώς, λοιπόν, θα πεθάνει ο Τόλης Βοσκόπουλος; Ακόμη κι αν σήμερα (19 Ιουλίου) η είδηση του θανάτου του (σε ηλικία 81... Περισσότερα
Το πριγκιπολαϊκό στυλ του Τόλη Βοσκόπουλου (1940-2021)
Σαν σήμερα, 28 Ιουνίου 1985, φεύγει από τη ζωή ο αγαπημένος «Λαμπρούκος» του ελληνικού σινεμά. Έπασχε από διαβήτη. Τα τελευταία χρόνια, μετά από δύο εγκεφαλικά, είχε αποσυρθεί από το θέατρο. Ζούσε στο σπίτι με τη γυναίκα του Φιλιώ. Σε κατάθλιψη. Δεν μιλούσε, έγραφε και κρατούσε... Περισσότερα
To αρχοντικό στυλ του Λάμπρου Κωνσταντάρα (1913-1985)
Κάποιοι μπορεί νά ‘πεσαν για πρώτη φορά πάνω στο όνομά του μέσα από τις σελίδες του «My Family and other Animals» (Η οικογένειά μου και άλλα ζώα) του Βρετανού φυσιοδίφη και θερμού φιλέλληνα Gerald Durell, μια μαγική περιγραφή της παιδικής του ηλικίας στην Κέρκυρα. Ήταν... Περισσότερα
Το οικουμενικό στυλ του Θεόδωρου Στεφανίδη (1896-1983)
Εισηγητής «καινών δαιμονίων» στην ελληνική ζωγραφική. Λιτός και αυστηρός στις γραμμές του, αλλά με έντονη πλαστικότητα και μουσικότητα. Κοσμοπολίτης, αλλά και με ζέση για την αναζήτηση της ελληνικότητας. Ακραιφνής βενιζελικός και στη συνέχεια κοντινός του Μεταξά. Βυζαντινός και συνάμα αρχαιοπρεπής. Ο Κωνσταντίνος Παρθένης που γεννήθηκε... Περισσότερα
Το ανανεωτικό στυλ του Κωνσταντίνου Παρθένη (1878-1967)
Βλέμμα εντατικό και συνάμα ήρεμο, σαν δάσκαλος ζεν που δεν διστάζει να περπατήσει στη φωτιά. Παχύ μούσι που δεν αποχωρίστηκε ποτέ. Κάποτε παιδί της λουλουδιών, της γλυκιάς επανάστασης που έφεραν οι Aphrodite’s Child στην ελληνική ροκ σκηνή. Με την απαραίτητη ένδυση των ’70’s που του... Περισσότερα
Το παγκόσμιο στυλ του Βαγγέλη Παπαθανασίου
Τούτος ο δαιμόνιος κύριος από την Αρκαδία, ήταν ίσως ο μοναδικός Έλλην εξερευνητής της εποχής του. Πνεύμα ανήσυχο που αισθανόταν τα σύνορα ως σκλαβιά και με θαυμαστή επιμονή, ο Ποταγός πραγματοποίησε δύο μεγάλα εξερευνητικά ταξίδια στην Κεντρική Ασία (από το Ιράν ως τη Μογγολία) και... Περισσότερα
Το ριψοκίνδυνο στύλ του Παναγιώτη Ποταγού (1838-1904)
εννήθηκε ως Ιωάννης Φωκάς, αλλά και ως Απόστολος Βαλεριανός (από το χωριό της καταγωγής του, το Βαλεριάνο της Κεφαλονιάς), ωστόσο παγκοσμίως έγινε γνωστός με το ισπανικό του όνομα: Χουάν ντε Φούκα. Χουάν, ο παράτολμος έλληνας θαλασσοπόρος που ανακάλυψε τα στενά του Βανκούβερ και το πέρασμα... Περισσότερα
Το ταξιδιάρικο στυλ του κεφαλονίτη Juan de Fuca ή Iωάννη Φωκά (1530-1602)
Τον περιγράφει ο ζωγράφος Γιώργος Μανουσάκης: «Ήταν ψηλός, αδύνατος και μελαχρινός, αγριωπή αλλά αγαθή όψη…. Περιφέρετο ντυμένος με ένα παλιό σκούρο κουστούμι, με μια εφθαρμένη καμπαρτίνα και φόραγε πάντα γραβάτα μαύρη πλεκτή. Ζούσε μόνος του… Είχε πάντα μαζί του μια τσάντα με πινέζες. Μέσα εκεί... Περισσότερα
To μυστικιστικό ύφος του Τζούλιο Καΐμη (1897-1982)
Η πρώτη εικόνα: η σπαρακτική φωνή του στο «Ηθοποιός σημαίνει φως» του Μάνου Χατζιδάκι που γράφτηκε το 1962 για τις ανάγκες της μουσικής παράστασης «Οδός Ονείρων» που ανέβηκε στο Θέατρο Μετροπόλιταν. Η δεύτερη εικόνα: το λυγμικό «Σ’ αγαπώ» προς την απούσα Έλλη Λαμπέτη στην «Κάλπικη... Περισσότερα
To φλεγματικό στυλ του Δημήτρη Χορν (1921-1998)
Ας φανταστούμε τη σκηνή: είμαστε στο έτος 1776. Ο Ιωάννης Βαρβάκης βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη έχοντας γλιτώσει παρά τρίχα από τους Οθωμανούς που τον είχαν επικηρύξει στην Κωνσταντινούπολη (αφού πρώτα του κατάσχεσαν ό,τι είχε και δεν είχε) και βρίσκεται στον προθάλαμο των ιδιαιτέρων διαμερισμάτων της... Περισσότερα
Το αποφασιστικό στυλ του Ιωάννη Βαρβάκη (1745-1825)
Button to top