Ο δρόμος για τον μαραθώνιο του Τόκιο είναι στρωμένος με χρυσά φύλλα και λευκά χιόνια

Όλες οι εποχές είναι πανέμορφες στη Σουηδία όπου ζει η Μελίνα αλλά το φθινόπωρο είναι σίγουρα το πλέον πολύχρωμο. Να τι αντικρίζει σε μια καθημερινή της εξόρμηση.

Προχθές γυρίζοντας στο σπίτι, άνοιξα την πόρτα και σκόνταψα σε ένα φουσκωμένο φάκελο. Τον περίμενα. Μερικές ημέρες νωρίτερα είχα πάρει ένα email που με ενημέρωνε ότι είχε αποσταλεί. Έχω λάβει αρκετούς τέτοιους φακέλους στο παρελθόν και το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο. Η συνειδητοποίηση ότι σύντομα έρχεται η ώρα που οι προσπάθειες μηνών, θα καρποφορήσουν… ελπίζω. Η συμμετοχή μου σε έναν ακόμα μαραθώνιο θα γίνει πραγματικότητα πολύ σύντομα.

Τον τελευταίο χρόνο έμεινα συνειδητά εκτός διοργανώσεων μεγάλων αποστάσεων. Δεν είχα καταφέρει να πετύχω τον στόχο μου σε αρκετούς αγώνες, κάτι το οποίο επιδρούσε αρνητικά στην γενικότερη ψυχοσύνθεση μου. Αποφάσισα για τους επόμενους 6 μήνες (που τελικά έγιναν 1 χρόνος!) να επικεντρώσω την προσοχή μου στο τρέξιμο και να ανακαλύψω και πάλι τον έρωτα μου για αυτό αντί να κυνηγάω ρολόγια και προπονήσεις. Έβγαινα για τρέξιμο όποτε ήθελα για όσο ήθελα. Θυμήθηκα την ικανοποίηση που μου παίρνω κάθε φορά που γυρίζω στο σπίτι, όσο καλή ή δύσκολη είναι η προπόνηση.

Το περασμένο Αύγουστο μπήκα στην κλήρωση για έναν από τους πιο πολυπόθητους μαραθώνιους του κόσμου. Με πιθανότητα 8% (περισσότερες από 320.000 αιτήσεις για 25.000 θέσεις), τον Σεπτέμβριο ενημερώθηκα ότι κληρώθηκα στο μαραθώνιο του Τόκιο! Περιέργως δεν είχα ποτέ την αμφιβολία ότι δεν θα κερδίσω θέση στη κλήρωση.

Άρχισαν σιγά σιγά οι προπονήσεις και οι δυσκολίες που έπονται αυτών. Στη Στοκχόλμη πέρα από το κρύο τους χειμερινούς μήνες, από το Νοέμβριο-Φεβρουάριο, η ημέρα διαρκεί λίγες ώρες και ο ήλιος (όταν βγαίνει) είναι πολύ αδύναμος και χαμηλά στον ορίζοντα. Οι θερμοκρασίες φέτος κυμάνθηκαν μέχρι στιγμής από 0 έως -17 βαθμούς, με κάποιες λίγες ημέρες στους 2-3 βαθμούς. Δεν χιόνισε πολύ φέτος αλλά λόγω κρύου, τις λίγες φορές που χιόνισε έπιασε στρώμα πάγου παντού το οποίο δεν έλεγε να λιώσει για πολλές ημέρες. Οι στίβοι, που είναι πάντα ανοιχτοί και δωρεάν για το κοινό, το χειμώνα μετατρέπονται σε γήπεδα χόκεϊ ή πίστες για σκι. Οι συνθήκες προπόνησης είναι αντίξοες και πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολες.

Τα Σάββατα είναι αφιερωμένα στα long runs όπου τρέχω στην πόλη, στα πάρκα, πάνω στο πάγο με συμβατικά παπούτσια (δεν με βολεύουν τα παπούτσια με καρφιά). Έχω μάθει τα σημεία που έχει πάγο στις διάφορες διαδρομές και προσπαθώ να τα αποφύγω.

Διαλειμματικές κάνω στον ποδηλατόδρομο δίπλα από τη θάλασσα, γιατί είναι ο πρώτος που καθαρίζει ο δήμος. Σε κάποια σημεία είναι πολύ σκοτεινός και δεν βλέπω καλά ενώ κάποιες φορές σε άλλα σημεία πρέπει να πηδάω πάνω από κομμάτια πάγου και να προσέχω να μην γλιστρήσω και τραυματιστώ. Καμιά φορά έπεφτα και σε λακκούβες με παγωμένα νερά και ήλπιζα, αν αυτό συμβεί, να είναι προς το τέλος της προπόνησης για να μην παγώνουν τα πόδια μου για πολύ ώρα. Τις περισσότερες προπονήσεις τις κάνω μόνη μου με συχνή εξαίρεση τα Σάββατα που συνήθως έχω παρέα. Ο κακός καιρός δεν αποτελεί σχεδόν πότε δικαιολογία για να μην βγω έξω και κι ας έχω γυρίσει με κατακόκκινα μάτια από το χιόνι που έπεφτε πυκνό και έμπαινε στα μάτια μου ή με τα χέρια μου να μην μπορούν να πιάσουν τα κλειδιά να ανοίξω την πόρτα και για πολλή ώρα μετά, γιατί είχαν παγώσει.

Διαβάστε ακόμα: Ο Γιώργος Μυζάλης ξεκινάει ένα ταξίδι, με «τερματισμό» τη συμμετοχή του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης στις 17 Απριλίου

Με αυτές τις συνθήκες ετοιμάζομαι σε μερικές εβδομάδες να στηθώ και πάλι στη γραμμή της εκκίνησης. Ο χειρότερος εχθρός μου όμως είναι ο εαυτός μου. Όσο πιο κοντά στο στόχο φτάνω, τόσο μεγαλώνουν και οι αμφιβολίες μου για το αποτέλεσμα. Σκέφτομαι τις προπονήσεις που δεν πήγαιναν όσο καλά περίμενα, αυτές που έχασα, αν έχω αρκετά χιλιόμετρα, πως θα επηρεάσει το ταξίδι μου τον αγώνα, τα προβλήματα της δουλειάς, το ύπνο που χάνω συχνά τώρα τελευταία, τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής, οτιδήποτε. Ξεθάβω ότι βίωμα, ανασφάλεια, αμφιβολία μπορεί να έχω, ψάχνω όλους τους πιθανούς λόγους που και αυτή η προσπάθεια μου δεν θα πετύχει. Γίνονται όλα ένα τεράστιο κουβάρι στο μυαλό μου που παλεύω να ξεμπλέξω. Έχω πάρα πολύ κακή ψυχολογία αγώνα, η οποία εντείνεται όσο πλησιάζω στο αγώνα και κορυφώνεται την ημέρα του αγώνα.

Αυτή τη φορά θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ στην προσπάθεια που έχω κάνει για να φτάσω εδώ. Να σκέφτομαι τη δύναμη που έχω βρει για να βγω στους -17 να τρέξω χωρίς να σταματάω πουθενά για να μην παγώσω. Την προσήλωση στο στόχο. Τη χαρά που νιώθω όταν καταφέρνω να ολοκληρώσω μια προπόνηση, έστω λειψή. Να μην στενοχωριέμαι με αυτούς που με άνεση μου πετάνε «είσαι βαρετή, όλο προπονείσαι» και να ακούω με συγκίνηση αυτούς που λένε «σε θαυμάζω, είσαι παράδειγμα προς μίμηση». Τους φίλους που με έχουν πετύχει στο δρόμο ημέρες που αισθανόμουν ότι σέρνω τα πόδια μου, οι οποίοι θαύμασαν το γεγονός ότι έτρεχα και πόσο θα ήθελαν να μπορούν και οι ίδιοι να το κάνουν αυτό. Έχω υπάρξει και εγώ στο παρελθόν θεατής που δεν πίστευα ποτέ ότι θα τρέξω με τέτοιες συνθήκες.

Δεν αποτελεί δικαιολογία για οποιαδήποτε προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία αλλά δεν είναι και κάτι που πρέπει να ξεχνώ. Σίγουρα μπορώ και καλύτερα, αλλά οποιαδήποτε προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη έχει την αξία της. Σε αυτούς που μου λένε ότι δεν μπορούν να τρέξουν πάνω από 1 χιλιόμετρο, τους λέω, δεν πειράζει, βγες για τόσο. Στην φίλη μου με τα παραπάνω κιλά της γέννας που θέλει να τα χάσει. Στην άλλη φίλη που έχει να κοιμηθεί τα τελευταία 3 χρόνια από τότε που γέννησε. Στον φίλο με την πλατυποδία και τα γόνατα που τρίβονται μεταξύ τους. Ξέρω ότι είναι πολύ πιο δύσκολο για αυτούς. Αλλά το 1 γίνεται εύκολα 2, 5 ή 10. Και η ικανοποίηση που θα πάρουν στο τέλος είναι απέραντη. Ποτέ κανείς δεν μετάνιωσε που βγήκε να τρέξει.

Όσο γράφω τα παραπάνω ξεκίνησε να χιονίζει και αύριο έχω διαλειμματική. It is what it is!

Διαβάστε ακόμα: «Μάθε το σώμα σου και τρέξε με την καρδιά σου!»

TAGS :
διασκέδαση μαραθώνιος Μελίνα Γαλεάδη σουηδία Στοκχόλμη Τόκιο τρέξιμο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook