Όταν ο Κίμων Φραγκάκης μοιράστηκε γευστικές αναμνήσεις με τον mr. Cucina Caruso 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Αυτές είναι οι 21 μικρές χαρές της ζωής!» 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Το μυστικό του μπον βιβέρ δεν είναι στην τσέπη, αλλά στη σκέψη!» 
«Σούσι στη Σχοινούσα; Μπα, προτιμώ κοκορέτσι στη Βιέννη!» 
Ελευθερία ή τάπερ; 
Περιπέτεια με ένα καταμαράν στην Κω το 1987.
Η αναποδιά
Όταν, πιτσιρικάς, έφευγα για κάποια εκδρομή, η μάνα μου είχε πάντα την έγνοια «να μη μας συμβεί καμιά αναποδιά». Λες και οι αναποδιές είχαν δικιά τους ατζέντα, θέληση και ύποπτους στόχους και έψαχναν αθώα κι άβγαλτα παιδιά, όσο αυτά σφυρίζανε αδιάφορα, προκειμένου να επέμβουν δολίως για να τους χαλάσουν την ηρεμία. Λες και τις αναποδιές δεν τις προκαλούσαμε, εμείς οι ίδιοι, να συμβούν με τις ενθουσιώδεις πράξεις ή τις παραλείψεις μας.
Όμως, το πλέον ενδιαφέρον που συνέβη όσο εγώ, ως ανήσυχος νέος, προκαλούσα την τύχη μου μαζί με τους φίλους μου σε πολλαπλά επίπεδα περιπέτειας, ήταν πως οι ελάχιστες φορές, που κάνοντας κάτι ωραίο, χωρίς να συμβεί καμία απολύτως αναποδιά έχουν περιέργως διαγραφεί απ’ τη μνήμη μου.
Όσες νεανικές φάσεις θυμάμαι είναι όλες άρρηκτα συνδεδεμένες με κάποια μικρή ή μεγάλη αναποδιά. Με την πραγματική περιπέτεια δηλαδή, όταν προκαλέσαμε την τύχη μας και αυτή μας είπε «άσε, ρε φιλαράκο, μη το παίζεις πολύ μάγκας», και μας προσγείωσε απότομα με μαλακό βέβαια χαστουκάκι. Αλλά χαστουκάκι!
Αναποδιά με το Land Rover που είχε κολλήσει στο ποτάμι.
Διότι πώς αλλιώς θα θυμόμουν ότι έκανα ψαροντούφεκο στον κάβο του Μεγανησίου, με τον φίλο μου τον Μάνο στα 18 μας, αν δεν μας παρατούσε ο ψαράς που έπρεπε να έρθει να μας πάρει το απόγευμα, με αποτέλεσμα να περάσουμε τη νύχτα σκαρφαλωμένοι σε βράχια και τουρτουρίζοντας μέσα στις στολές μας;
Και πώς θα θυμόμουν ότι, κάνοντας enduro, βρέθηκα, μετά από πτώση, ξεβράκωτος με το παντελόνι στα γόνατα να «κάνω μπάνιο» σε ρυάκι, μέσα στο καταχείμωνο κάπου στην Πελοπόννησο; Ή τότε, που άλλαξε ο καιρός στην Ιθάκη όπου κάναμε κάμπινγκ σε μια παραλία, και έπρεπε να δραπετεύσουμε με το φουσκωτό χωρίς τα πράγματά μας για το Φισκάρδο, διανυκτερεύοντας στη προβλήτα, με τα καβουράκια να μας γαργαλάνε τις πατούσες τη νύχτα του δεκαπενταύγουστου, αφού δε βρήκαμε δωμάτιο πουθενά;
Αναποδιά με το σκασμένο λάστιχο μιας Enduro. Eκεί πίσω στα 80’s.
Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι όλες οι ενδιαφέρουσες ιστορίες που έχω από τη ζωή μου, όλες οι σπαρταριστές αφηγήσεις από τις αναμνήσεις μου που κάνω σε τραπέζια με φίλους, έχουν μέσα τους το αποδιοπομπαίο, κατά τη μάνα μου, στοιχείο της αναποδιάς. Δεν έχω ούτε μία ενδιαφέρουσα ιστορία απ’ τη ζωή μου όπου όλα να πήγαν κατ’ ευχή, που όλα να ήταν τέλεια, ειδυλλιακά και παραμυθένια. Κάτι που με φέρνει στο βασικό ερώτημα: γιατί να συμβαίνει αυτό;
Οδηγώντας μια Enduro -Honda XR, το 1985.
Προφανώς, βιώνοντας μια εμπειρία με την κρυφή νεανική ευχή να έχει στοιχεία περιπέτειας, γαργαλάμε τη τύχη μας κι έτσι το ενδεχόμενο της αναποδιάς παραμονεύει σε κάθε πτυχή της – είναι αυτό που λέμε κομψά, «τα θέλει ο κώλος σου». Επιπλέον, η ένταση του να έχεις βιώσει μια αναποδιά χαράσσεται στη μνήμη με εξίσου έντονο τρόπο προκειμένου –υποθέτω– να σε προστατεύσει στο μέλλον από το να αντιμετωπίσεις αντίστοιχο κίνδυνο, δημιουργώντας παράλληλα και τη βάση για μια όμορφη μελλοντική αφήγηση.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως, όταν αντιμετωπίσεις μια αναποδιά, νιώθεις ότι κέρδισες σε εμπειρία, ότι εξερεύνησες τα όριά σου, ότι ρούφηξες τη ζωή στο μεγαλύτερο επίπεδο έντασης. Αντί δηλαδή να λειτουργήσεις συντηρητικά και να προστατεύσεις την ηρεμία σου, μη εκτιθέμενος σε πάσης φύσεως κινδύνους, όπως ήθελε η μάνα μου. Που σημαίνει βέβαια ότι, ναι, μπορεί να ζήσεις ασφαλής, αλλά δεν θα ζήσεις έντονα, αξέχαστα!
Και φτάνει το σήμερα που νιώθεις πως χάρηκες τη ζωή σου χάρη στο θάρρος σου. Και είσαι πλέον “σοφός”, φιλοσοφημένος και μεστός εμπειριών ώστε να μπορείς να διηγείσαι τις περιπέτειές σου γλαφυρά και περήφανα μεταξύ τυριού και αχλαδιού, μια και τότε την έβγαλες “καθαρή”. Αλλά σχεδόν χωρίς να το καταλάβεις, ταυτόχρονα έχεις γίνει και μεσήληξ γονιός, όπως ήταν τότε η μαμά σου. Και τώρα έχεις εσύ να αντιμετωπίσεις τα παιδιά σου στη φάση “θέλω να γνωρίσω τον κόσμο και τη ζωή”.
Και ενώ απ’ το μυαλό σου περνάνε σαν σλάιντ σόου οι μνήμες με τις αξέχαστες δικές σου φάσεις, κοντοστέκεσαι και για πρώτη φορά δειλιάζεις, αδυνατώντας να ψελλίσεις στα παιδιά σου το απαύγασμα της εμπειρίας σου που λογικά συνοψίζεται στο “προκαλέστε και καμιά αναποδιά, για να χαράξετε αξέχαστες μνήμες”.
Η πρώτη Harley του Δημήτρη Παπαζυμούρη μαζί με την κόρη του, Δανάη.
Διότι, μεταξύ μας, για κάτι τέτοιο έπρεπε να τα έχεις προετοιμάσει και κυρίως να είχες προετοιμαστεί, όσο διηγούσουν περήφανος τις όμορφες εμπειρίες σου… Αυτό κι αν είναι αναποδιά!
Διαβάστε ακόμα: Εγκώμιο της ατέλειας.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
