Όταν ο Κίμων Φραγκάκης μοιράστηκε γευστικές αναμνήσεις με τον mr. Cucina Caruso 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Αυτές είναι οι 21 μικρές χαρές της ζωής!» 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Το μυστικό του μπον βιβέρ δεν είναι στην τσέπη, αλλά στη σκέψη!» 
«Σούσι στη Σχοινούσα; Μπα, προτιμώ κοκορέτσι στη Βιέννη!» 
Ελευθερία ή τάπερ; 
Scarlett Johansoon ή Tilda Swinton; Γιατί πρέπει να τις συγκρίνουμε και σε ποια βάση;
Η μανία της σύγκρισης
Ποιο είναι το καλύτερό σας φαγητό; Το πιο αγαπημένο σας εστιατόριο; Ο καλύτερός σας φίλος; Το πιο όμορφο νησί; Σε ποιες διακοπές περάσατε καλύτερα; Ποια ήταν η πιο καλή ερωτική σας σύντροφος; Αγαπάτε πιο πολύ τον πατέρα σας ή τη μητέρα σας; Και σε ποιο απ’ τα παιδιά σας έχετε, στ’ αλήθεια μεγαλύτερη αδυναμία; Αλήθεια, τώρα;
Όλα αυτά μας φαίνονται λογικά και νορμάλ ίσως επειδή τα έχουμε ακούσει στον κύκλο μας, τα έχουμε βιώσει και έχουμε σταθεί με αμήχανο χαμόγελο, προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη μέσα στη σαστιμάρα μας. Αλλά για μένα, εκεί που το πράγμα χάνεται με τις συγκρίσεις είναι σε κάτι φάσεις που ενώ εσύ ζεις ήρεμα μια στιγμή, κάποιος πρέπει να σε βάλει σε φάση να την αξιολογήσεις σε σχέση με άλλες· να πρέπει να βγάλεις ένα συμπέρασμα για το πόσο ακριβώς καλή είναι η συγκεκριμένη στιγμή.
Με αποτέλεσμα, να ξενερώνεις 99 στις 100 φορές! Γιατί καμία στιγμή δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στις ωραιοποιημένες σου αναμνήσεις, σ’ αυτές που βρίσκονται τόσο μακριά στο χρόνο ώστε να μη θυμάσαι πια τις ατέλειες τους, ενώ ταυτόχρονα τόσα χρόνια τις έχεις αναπαράγει μέσα σου με αποτέλεσμα να τις θεοποιήσεις.
Ζούμε σε μια εποχή που όλο το σύγχρονο μοντέλο διαδικτυακής παρουσίας κάθε φύσεως προϊόντων και υπηρεσιών στηρίζεται πλέον σε συστήματα αξιολόγησης απ’ το κοινό. Η συγκρισιμότητα που δημιουργεί η αξιολόγηση κινείται αχαλίνωτη ανάμεσα σε αξίες, εμπειρίες και οντότητες και αποτελεί τεράστιο όπλο στον σύγχρονο κόσμο, το κριτήριο κλειδί της επιτυχίας των likes, του ranking και της ψευδαίσθησης μιας έγκυρης σύστασης.
Αλλά εγώ αναρωτιέμαι, όντας σαφώς οπαδός της έννοιας «αξιολόγηση», αν όντως όλα τα πράγματα είναι προς σύγκριση. Έχει νόημα να αξιολογούμε τα πάντα; Έχει νόημα να αξιολογούμε συναισθήματα; Έχει νόημα να αξιολογούμε και να συγκρίνουμε εμπειρίες; Ανθρώπους; Και ως που;
Γιατί η αξιολόγηση επί παντός του επιστητού αναπόφευκτα δημιουργεί ένα βάρος. Δημιουργεί κάτι που κερδίζει και κάτι που χάνει, κάτι που είναι καλύτερο και κάτι που είναι χειρότερο. Αλλά η ζωή δεν είναι πάντα έτσι.
Ποιο είναι το καλύτερό μου φαγητό, ρε μπάρμπα; Σήμερα, που είμαι σε διάθεση παιχνιδιάρικη, θα ‘θελα ταρτάρ, αύριο τα γεμιστά της γιαγιάς μου, μεθαύριο αυγά με πατάτες και την άλλη μέρα μια καρμπονάρα του ονείρου. Πιάσε και μια γκουρμεδιά για την επόμενη. Δεν έχω καλύτερο, είναι όλα υπέροχα για τη στιγμή που τα έχω ταιριάξει, μη με πιέζετε να βγάλω καλύτερο.
Μη με πιέζετε, λοιπόν, να βγάλω νικητές και ηττημένους από πράγματα που απολαμβάνω. Μη με βάζετε στη λογική, όταν βγαίνω να διασκεδάσω, να πρέπει να έχω τη μεζούρα της ικανοποίησης μαζί μου και να αξιολογώ την εμπειρία πριν καν προλάβω να τη βιώσω.
Δεν καταλαβαίνω ούτε τους φίλους μου που, κάθε φορά που πάμε σ’ ένα μαγαζί να φάμε ή σ’ ένα ξενοδοχείο να μείνουμε, επιλέγουν να ζουν κάθε φάση της εμπειρίας με το «ικανοποιόμετρο» σε φάση λειτουργίας, καταλήγοντας να αξιολογούν κάθε πιάτο, κάθε σημείο, κάθε τι σε ζωντανή μετάδοση. Σαν να υπάρχει δηλαδή μια υποχρέωση, μια αγωνία να βγει ένα συμπέρασμα από μια στιγμή χαλαρής διασκέδασης.
Έχω καταλήξει στο ότι, για τις περισσότερες εμπειρίες, και ειδικά γι αυτές που βιώνω για να διασκεδάσω, δεν θέλω να σκέφτομαι πόσο ακριβώς μ’ αρέσουν γιατί τελικά θα μ’ αρέσουν λιγότερο! Θέλω να μπω και να απολαύσω την αλήθεια της κάθε στιγμής χωρίς το βάρος της συγκριτικής τοποθέτησής της ανάμεσα σε άλλες αντίστοιχες.
Μη με ρωτάτε, λοιπόν! Αφήστε με να περάσω εντελώς στο ντούκου τις όποιες ατέλειες που πλέον κάνω πως δεν βλέπω. Τι ακριβώς θα κερδίσω αν τις σχολιάσω, εφόσον τότε, αναπόφευκτα, θα με ξενερώσουν; Αφήστε με στην απλή χαρά του ότι βιώνω κάτι νέο, χωρίς γκρίνια, μιας και δεν είναι όλα τέλεια. Και ποτέ δε θα ‘ναι! Grow up! Κάντε τον μαλάκα για λίγο. Για το καλό σας το λέω!
Όσο λοιπόν κι αν εκτιμώ την έννοια της αξιολόγησης ως καταλύτη προόδου, τόσο πλέον αρνούμαι να την εντάξω στην καθημερινή μου απόλαυση. Αρνούμαι να σχολιάζω και να αξιολογώ εστιατόρια, ταξίδια, φίλους, συναισθήματα, πράγματα που μου δίνουν χαρά. Αρνούμαι να συγκρίνω και να κρίνω κάτι αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο.
Οι στιγμές στη ζωή μου γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμες για να τις βάζω σε μια διαδικασία σύγκρισης με το ιδεατό. Κι όταν τα πράγματα βγαίνουν όμορφα το γιορτάζω χωρίς να χαθώ στο «ναι μεν, αλλά». Απλώς, βαυκαλίζομαι πως ζω το ιδεατό χωρίς να το πολυσκέφτομαι και είμαι ευτυχής.
Αυτό δεν ήταν το νόημα της συγκριτικής αξιολόγησης έτσι κι αλλιώς; Να βγάλει νικητή;
Ε, έβγαλε, παιδιά. Και αυτός είμαι εγώ και η ψυχική μου ισορροπία! Και αυτή είναι η απολύτως καλυτερότερη συμβουλή που έχω να σας δώσω για να απελευθερωθείτε απ’ τη δουλεία των υπερθετικών προσδιορισμών.
Διαβάστε ακόμα: Σου πήγαν όλα στραβά; Enjoy!
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
