Πόσοι κλαίνε για το «μαύρο» στο Mega;

Το κανάλι που έγινε συνώνυμο της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα και όρισε την αγορά της, κλείνει οριστικά. Φωτό: Nikos Libertas / SOOC.

Υπάρχουν συνθήκες, καταστάσεις, πράγματα που πάνε με την εποχή τους. Αυτά, όμως, που τραβούν την προσοχή μας είναι από μόνα τους μια εποχή, μια περίοδος, και θέτουν το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθούν όλοι οι υπόλοιποι.

Αυτή ήταν και η υφή του Mega Channel. Το κανάλι που αν και δεν εξέπεμψε πρώτο, έγινε συνώνυμο της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα και όρισε την αγορά της, κλείνει οριστικά. Προσωπικά λυπάμαι βαθιά για το «μαύρο» στο Mega. Τόσο για τους ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, όσο και για το ότι όταν κλείνει ένα Μέσο, είναι πλήγμα στην πολυφωνία και τη Δημοκρατία. Ακόμα πιο λυπηρό όμως είναι το γεγονός, πως σύμφωνα με την ΕΣΗΕΑ, το «μαύρο» στο Mega θα βρει πολλούς εργαζόμενους απλήρωτους, παρά το γεγονός ότι η δική τους προσπάθεια έφερε στην κορυφή και κράτησε εκεί επί σειρά ετών το κανάλι της Μεσογείων-ειδικά των τελευταίων και πιο δύσκολων, προσφέροντας στους μετόχους του πρόσθετη αξία.

Το γιατί έπεσε «μαύρο» στο Mega δεν μπορώ να το εξετάσω. Με ενδιαφέρει, όμως, το εξής παράδοξο: Πως ενώ διαμόρφωσε μέρος της ελληνικής κουλτούρας και αισθητικής των τελευταίων 30 ετών, σχεδόν όλοι έχουν να πουν έναν κακό λόγο για το «Μεγάλο Κανάλι»; Διότι, κακά τα ψέματα: Δύσκολα θα βρεις άνθρωπο να σου πει ότι λυπήθηκε για το «μαύρο» στο Mega.

Σύμφωνα με την ΕΣΗΕΑ, το «μαύρο» στο Mega θα βρει πολλούς εργαζόμενους απλήρωτους, παρά το γεγονός ότι η δική τους προσπάθεια έφερε στην κορυφή το κανάλι της Μεσογείων.

Σχιζοφρένεια; Φθόνος; Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα; Σε μια πρώτη, επιδερμική ανάγνωση, ναι στα παραπάνω. Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε. Είναι, όμως, ένα φαινόμενο που χρήζει περαιτέρω εξήγησης: Πως είναι δυνατόν το με διαφορά δημοφιλέστερο κανάλι να συγκεντρώνει ταυτοχρόνως πάνω του τα πυρά του γιατρού, του δικηγόρου, του οδοκαθαριστή και του μανάβη;

Αφήνοντας, λίγο τα γεγονότα να τρέξουν και να οξειδώσουν την επιφάνεια των πραγμάτων, γίνεται αντιληπτό ότι το Mega είχε δημιουργήσει έναν μεγάλο, μεν, αλλά πολύ συγκεκριμένο, δε, κύκλο «φίλων», μεταξύ του τηλεοπτικού κοινού. Και «έκλεισε» στη συνείδησή τους, πριν το «μαύρο», για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή θεωρούν ότι τους «πρόδωσε». Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά:

Στον τομέα της ψυχαγωγίας, το Mega ήταν πάντα ένα κλικ πιο μπροστά από τον ανταγωνισμό. Το ίδιο ίσχυε και για τον δημοσιογραφικό τομέα. Εντάξει, δεν επρόκειτο για το BBC, αλλά τα ρεπορτάζ του Mega ήταν τουλάχιστον σοβαρά, ευπρεπή και δεν ήταν ποτέ ντυμένα με δραματική μουσική. Στα «σούπερ» – ο τίτλος που τρέχει στην οθόνη όταν παίζει ένα ρεπορτάζ – δεν έβλεπες ατάκες τύπου «μάνα ρέιβερ». Και φυσικά όταν πλάκωνε καύσωνας, τα πλάνα ήταν από την Αθήνα να βράζει, όχι από μπραζίλιαν μαγιό στη Μύκονο.

Σύνδεση όμως με το κοινό σου, δεν φτιάχνεις με το «Παρά Πέντε», το «50-50» και τους «Απαράδεκτους». Ούτε από το ρεπορτάζ για την κατολίσθηση στην Ευρυτανία. Ειδικά, όταν είσαι Μέσο που «παράγει» πολιτική, όπως κατά κοινή ομολογία έκανε το Mega. Η σύνδεση ενός τέτοιου Μέσου με το κοινό του σφυρηλατείται από το πολιτικό μήκος κύματος στο οποίο εκπέμπει. Το Mega, λοιπόν, εξέπεμπε πάντα μια essence… ΠΑΣΟΚ.

Οι Απαράδεκτοι, μια από τις πιο πετυχημένες σειρές του καναλιού που έκανε πρεμιέρα στις 18 Σεπτεμβρίου του 1991. Στη σειρά πρωταγωνιστούσαν η Δήμητρα Παπαδοπούλου, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Μπέζος και ο Βλάσσης Μπονάτσος.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ούτε φυσικά αθέμιτο. Αντιθέτως, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι πολύ πιο έντιμο, από το να μεταβάλλεις τη στάση σου, ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις.  Άλλωστε τα περισσότερα Μέσα έχουν σχετικά ξεκάθαρο πολιτικό ή κομματικό προσανατολισμό. Ειδικά οι εφημερίδες.

Στην περίπτωση, όμως, του Mega υπήρχαν κάποιες ιδιαιτερότητες. Πρώτον, ήταν ίσως το μόνο τηλεοπτικό κανάλι που είχε την ίδια τοποθέτηση διαχρονικά, και δεύτερον ήταν… τηλεοπτικό κανάλι.

Μια εφημερίδα ή ένα site «δικαιούνται» να υποστηρίζουν ένα κόμμα. Και αυτό γιατί ο αναγνώστης τους θα πρέπει να καταβάλλει προσπάθεια,  χρήματα ή και τα δύο για να τα παρακολουθήσει, αφού θα πρέπει να διαβάσει. Με άλλα λόγια είναι επιλογή του. Στην περίπτωση της τηλεόρασης τα πράγματα δεν είναι έτσι. Το Δελτίο Ειδήσεων και τα πολιτικά Talk Shows δεν είναι μόνο Δημοσιογραφία και Ειδησεογραφία, αλλά και Ψυχαγωγία. Ο τηλεθεατής στο τέλος της ημέρας ανοίγει την τηλεόραση για να «χαζέψει τις ειδήσεις». Δεν πρόκειται για τυχαία φράση, και ας την λέμε μηχανικά.

Έντυπη καμπάνια του Mega στην Καθημερινή το 1993- 94. Από τις εποχές που πολλοί το πίστευαν. (Φωτό: Δημήτρης Παπαδόπουλος).

Έτσι, το κανάλι της Μεσογείων, αυτοαπομονώθηκε, κατά κάποιον τρόπο. Είχε την υψηλότερη τηλεθέαση λόγω ποιότητας περιεχόμενου, αλλά οι πιστοί «φίλοι» του ειδησεογραφικού του σκέλους προέρχονταν σχεδόν αποκλειστικά μεταξύ των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Αυτό και πάλι δεν είναι κακό, αφού η μισή Ελλάδα ήταν (και παραμένει στην νοοτροπία) ΠΑΣΟΚ. Μόνο που ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ είχε διαχρονικά γαλουχηθεί στη λογική του… λεφτά υπάρχουν.  Έλα, όμως, που το 2009 αποδείχτηκε ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» ή όπως το είπε τότε ο Όλι Ρεν «The party is over».

Τότε οι δημοσιογράφοι του Mega προς τιμήν τους στήριξαν την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Στην πραγματικότητα στήριξαν την Αστική Δημοκρατία, γιατί αυτό ήταν το διακύβευμα, ασχέτως αν δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε. Ε, τράβα πες το στον μέσο Πασόκο αυτό. Ο Πασόκος του 2009 ήθελε να ακούσει τα εξής: Σεισάχθεια δανείων, αύξηση δημοσίων δαπανών, μονομερή καταγγελία του χρέος της χώρας και σύλληψη των… Διεθνών Τοκογλύφων.

To Mega έδωσε μεγάλο αγώνα τότε για να αποδομήσει την απέραντη μπουρδολογία που είχε κατακλύσει τη χώρα, από την πλατεία Συντάγματος των Αγανακτισμένων μέχρι τον τελευταίο καφενέ των «προφεσόρων» της κολτσίνας και των… spreads. Αυτό, όμως, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το συναίσθημα των «φίλων» του. Όπως το ΠΑΣΟΚ «πέθανε» για τους ψηφοφόρους τους όταν υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, έτσι και το Mega «πέθανε» για το κοινό του όταν το υποστήριξε. Βίοι παράλληλοι…

Σε συνέντευξή της, όταν πια το Mega είχε ουσιαστικά κλείσει, η Όλγα Τρέμη είχε υποστηρίξει τα εξής:  «Πιστεύω ότι είχαμε έναν πολύ ισχυρό δεσμό με αυτό που ονομάζουμε “αστική τάξη”. Και όταν λέω “αστική τάξη”, εννοώ τη μεσαία τάξη. Εννοώ ανθρώπους νοικοκύρηδες, αξιοπρεπείς, που πιστεύουν στην οικογένεια, που προσπαθούν να προκόψουν όχι δια της τεθλασμένης, άρα πιστεύουν και στην αξιοκρατία». Ωραία λόγια μεν από μια σταρ του καναλιού, που όμως κρύβουν και κάποιες αλήθειες.

Στην πραγματικότητα η αδιαφορία ή ακόμα και το μίσος που εκφράζει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας για το Mega είναι ένα εξαιρετικό case study. Που αποκαλύπτει ότι στην Ελλάδα είτε το Mega δεν μπόρεσε πραγματικά να συνομιλήσει με τη μεσαία τάξη είτε ότι τελικά δεν υπάρχει αυτό που φανταζόμασταν ως πλατιά μεσαία τάξη, με αστική συνείδηση, στη χώρα.

Διαβάστε ακόμα:  Έκανε και καλά το ΠΑΣΟΚ. Ο Αντρέας, όμως;

TAGS :
Mega tv

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook