Εγκώμιο στο χανγκόβερ

Mερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι ένας διαυγής ηλίθιος παρά ένας συνειδητοποιημένος κρετίνος, υποστηρίζει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης. (Φωτογραφία από την ταινία The House).

Καλή στιγμή να μιλήσω γι’ αυτό. Είτε υπέρ όλων εκείνων που περιμένουν το Σαββατοκύριακο για να μεθύσουν είτε υπέρ εκείνων των γενναίων που βγήκαν χθες και το πληρώνουν ακριβά σήμερα το πρωί.

Μα ναι, θέλω να σας μιλήσω για κείνα τα επαύριο της μέθης, έστω κι ελαφριάς. Εκείνα τα πρωινά τα καμωμένα από hangover, πονοκεφάλους, αφυδάτωση, αδιαθεσίας γενικά, ακόμα και χαράς (γιατί, όπως και να το κάνεις, γελάσαμε πολύ).

Βέβαια, όσοι δοκίμασαν την εμπειρία δεν θέλουν να την ξαναζήσουν. Κι όμως, εγώ θέλω να τους αποκαταστήσω, ακόμα και να τους πλέξω το εγκώμιο.

Όχι για να τους προτρέψω στην κατανάλωση αλκοόλ (δεν έχουν την ανάγκη μου) ούτε για να τους δώσω έξυπνα tips για να ξελαμπικάρουν (του στυλ πάρτε Panadol, πιείτε τσάι με βότανα, κοιμηθείτε, καταβροχθίστε ένα μπέργκερ), αλλά για να τους καταλάβω τρυφερά.

Στο κάτω-κάτω, δεν λείπουν οι φιλόσοφοι που έχουν δει στη σούρα έναν άλλο τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας. Οπότε γιατί να μη γίνει το ίδιο και για το σωστό, το τίμιο χανγκόβερ;

Ας πάμε να βρούμε με οχτάρια τον πρόξενο του Μάλκολμ Λόουρι στο Κάτω από το ηφαίστειο. Δεν είναι ένας συνηθισμένος μέθυσος. Αλλά ένας καταπληκτικός μέθυσος, κάποιος διορατικός που ξέρει ότι είναι βυθισμένος «σε μια εξαιρετική κατάσταση μέθης». Δεν θυμίζει σε τίποτα κάποιον που χάνει πότε-πότε το δρόμο του για να τον ξαναβρεί αργότερα. Γιατί το μεθύσι του είναι μόνιμο…

O Albert Finney stoστο ρόλο του πρόξενου στην ταινία Κάτω από το ηφαίστειο. Σε διαρκή ντίρλα (Φωτογραφία: mubi.com).

Η διαρκής ντίρλα του Λόουρι είναι συνώνυμη της διορατικότητας και δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη διαύγεια πνεύματος εκείνου που δεν χάνει το δρόμο του. Είναι η ικανότητα να διαπιστώνει πως ξεκάθαρος δρόμος δεν υπάρχει.

Για να το πω διαφορετικά, ο πρόξενος του Λόουρι μας αποκαλύπτει την «ασημαντότητα του πραγματικού». Αλλά τι συμβαίνει με όλους εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς που γινόμαστε λιάδα; Απλώς χάνουμε το δρόμο μας και τον ξαναβρίσκουμε την επομένη; Αυτή η «ασημαντότητα του πραγματικού» ολότελα μας διαφεύγει;

Όχι ακριβώς. Γιατί έτσι υποτιμάμε τις συνέπειες της επομένης αν τις θεωρήσουμε ως μια απλή επαναφορά στην πραγματικότητα. Διότι, παραδόξως, μετά από ένα χανγκόβερ, μπορεί να ξαναβρούμε τη διαύγειά μας αλλά συνάμα να έχουμε και συναίσθηση της αποχαύνωσης που επιμένει, αφού καταλαβαίνουμε εκ των υστέρων τι συνέβη αλλά όχι γιατί ενεργήσαμε έτσι.

Για να το τραβήξω: κάθε πονοκέφαλος, κάθε ξηροστομία, κάθε βλακεία μπορεί να είναι τελικά μια επώδυνη υπενθύμιση της διαύγειάς μας. Λες και η διαύγεια αυτή μπορεί να εμφανιστεί μόνο μέσα από ένα σύννεφο κεφαλαλγιών και ναυτίας.

Άμα το σκεφτείς, ιδίως σε τέτοιες πρόσκαιρες καταστάσεις συνειδητοποιούμε όχι τόσο την ασημαντότητα του πραγματικού όσο του εαυτού μας. Τελικά, είμαστε λίγα πράγματα και, ταυτόχρονα, όχι και τίποτα.

Τοιουτοτρόπως, σκεπτόμενος αυτά, επιβεβαιώνω το ασήμαντο επίπεδο των ιδεών μου μπροστά στην ασημαντότητα του εαυτού μου. Συμπέρασμα το οποίο έχει, απρόσμενα, μια σωτήρια επίδραση, γιατί μερικές φορές είναι καλύτερα να είσαι ένας διαυγής ηλίθιος παρά ένας συνειδητοποιημένος κρετίνος.

Διαβάστε ακόμα: Μα γιατί να μεθάς; Μήπως είναι εντελώς ηλίθιο;

TAGS :
hangover ποτο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook