Όταν ο Κίμων Φραγκάκης μοιράστηκε γευστικές αναμνήσεις με τον mr. Cucina Caruso 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Αυτές είναι οι 21 μικρές χαρές της ζωής!» 
Δημήτρης Παπαζυμούρης: «Το μυστικό του μπον βιβέρ δεν είναι στην τσέπη, αλλά στη σκέψη!» 
«Σούσι στη Σχοινούσα; Μπα, προτιμώ κοκορέτσι στη Βιέννη!» 
Ελευθερία ή τάπερ; 
O μερακλής ξέρει να παίρνει από κάθε υλικό το καλύτερο που μπορεί να του δώσει. Ο Δημήτρης Παπαζυμούρης επί τω έργω.
Ο μερακλής, ο κόπος και ο χρόνος
Ένας απ’ τους ελάχιστους χαρακτηρισμούς που αισθάνομαι ότι προσθέτει αξία στην ύπαρξή μου όταν τον εισπράττω είναι η μαγική λέξη «μερακλής»· με βαθύ λάμδα, σαν να μιλά Σαλονικιός, αλλά κυρίως όταν εκφέρεται με τρόπο που γεμίζει το στόμα σου μελωμένο συναίσθημα.
Γιατί όταν κάποιος χαρακτηρίζεται ως μερακλής, σημαίνει ότι έχει αναπτύξει τη λεπτή ικανότητα να διακρίνει την αξία που νοηματοδοτεί τον κόπο και τον χρόνο πίσω απ’ τα πράγματα. Ένας μερακλής αναγνωρίζει την οφειλόμενη τελετουργία στη δημιουργία των πραγμάτων και εκτιμά τις δέουσες συνδυαστικές ικανότητες που απαιτούνται γι αυτή. Αντιλαμβάνεται δηλαδή τις «αρχιτεκτονικές» αξίες πίσω από κάθε δημιούργημα.
Και αυτό μπορεί να είναι ένα πιάτο όπου η γεύση μέλωσε γιατί πήρε τον χρόνο της, ενώ, παράλληλα, οι αντιθετικές ισορροπίες έχουν εντάσεις γιατί ο μάγειρας «είχε γεύση» και διάλεξε φίνα υλικά. Μπορεί όμως να είναι και ένα ξύλινο έπιπλο που έδεσε χωρίς σιδερογωνιές αλλά με έντεχνα θηλυκώματα στα ξύλα γιατί ο μάστορας δεν ιεράρχησε τη δική του ευκολία πάνω από τη δεοντολογία της ξυλουργικής τέχνης.
Ο άνθρωπος που προσφέρει με την καρδιά του έχει το δικαίωμα μετά να γευτεί κι αυτός κάτι ωραίο και σπάνιο.
Το να είσαι μερακλής έχει δύο εκφάνσεις: η πιο εύκολη είναι όταν αφορά την εκτίμηση του έργου άλλων, εφόσον βέβαια καταφέρνεις να ξεπερνάς τον εγωισμό σου και να γίνεσαι συναισθηματικά γενναιόδωρος. Όμως εδώ, εκτός από την απαραίτητη καλλιέργεια, απαιτείται και υψηλή ηθική ώστε οι εκτιμήσεις σου να είναι εμβριθείς και δίκαιες και όχι απλώς να έχουν επικοινωνιακή υπεραξία. Γιατί, εν τέλει, μιλάμε για τη δικαίωση ή μη της προσπάθειας κάποιου ή κάποιων. Οπότε, είναι εύκολη μεν η κριτική, αλλά δύσκολη (και ευκταία) είναι η σωστή κρίση!
Αλλά εκεί που κάποιος νιώθει περήφανος να χαρακτηρίζεται μερακλής είναι όταν η κρίση αφορά τη δική του προσωπική δημιουργία. Που σημαίνει πως το μεράκι που κρύβεται στη ψυχή του, και κινητοποιεί την πορεία του, αναγνωρίζεται και δικαιώνεται. Γιατί στον σημερινό γρήγορο κόσμο της αναζήτησης της ευκολίας, το να εμμένεις στην τήρηση μιας επίπονης και χρονοβόρας τελετουργίας, σε κάθε της μάλιστα λεπτομέρεια, ακούγεται «παλαιάς κοπής» αξία.
Όμως, πάντα οι κοινωνικές τάσεις έχουν αντίρροπες και αλλοπρόσαλλες λογικές. Έτσι, η χαρά τού να διαστέλλεις τον χρόνο και τον κόπο της δημιουργικής σου ενασχόλησης με όσα σου αρέσουν εκφράζει πλήρως τα κελεύσματα της σύγχρονης κουλτούρας για αυτοπραγμάτωση. Κόντρα λοιπόν στην αναζήτηση του έτοιμου, του γρήγορου, του πρακτικού και του επιφανειακού, που είναι η μια τάση της εποχής, η αξία του πάθους πίσω από κάθε δημιουργία –αυτό που, αναχρονιστικά, ονομάζουμε μεράκι– αποτελεί μια διαχρονική στάση ζωής, στάση που αρμόζει και στις νέες γενιές.
Άλλωστε, σύγχρονοι μερακλήδες μου, αναρωτηθήκατε τι θα κάνουμε όλα αυτά τα κερδισμένα λεπτά και τον κόπο που γλυτώσαμε με επιλογές ευκολίας σε πράγματα που για μας δεν μετρούσαν; Αν δεν τα επανεπενδύσουμε, σε πολλαπλάσιο χρόνο και κόπο και σε πράγματα που έχουν για μας νόημα, δεν κερδίσαμε τίποτα που να είχε αξία!
Το μεγάλο προνόμιο λοιπόν του να είσαι μερακλής είναι ότι η επένδυση σε προσπάθεια για ό,τι σε παθιάζει αποδίδει εντέλει σε χαρά, δίνοντας νόημα στη ζωή σου. Γιατί τα πράγματα στη ζωή μας αποκτούν πάντα τη σημασία που εμείς τους δίνουμε, ανάλογα με την ένταση του συναισθήματος που τρέφουμε γι αυτά και, κυρίως, με τον κόπο και τον χρόνο που θα αφιερώσουμε στη δημιουργία τους.
Διαβάστε ακόμα: Ποιος ο λόγος να συγκρίνουμε τους πάντες και τα πάντα;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
