Monzù: το νέο ιταλικό project με σεφ τον Γιάννη Λιόκα στην Κηφισιά

Το Monzù πήρε την θέση του παλιού Parla. Στο φοβερό νεοκλασικό πάνω στην Κηφισίας.

Αν οι Ιταλοί φίλοι μου με αποκαλούσαν «monzù» δεν ξέρω αν θα έπρεπε να παρεξηγηθώ ή όχι. Βλέπετε μ’ αυτή την παράφραση της γαλλικής λέξης monsieur, αποκαλούσαν στη Νάπολη και γενικότερα στη Νότια Ιταλία όσους chefs είχαν εκπαιδευτεί με τα γαλλικά πρότυπα και επέστρεφαν πίσω στην πατρίδα τους.

Το risotto που σερβίρεται με γλυκιά gorgozola, παλαιωμένο ξύδι βαλσάμικο από τη Modena και την κρέμα από κόκκινα παντζάρια είναι από τα πιάτα που τα άφησα για την επόμενη φορά.

Έτσι, δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για κομπλιμέντο ή κάτι άλλο. Παρ’ όλα αυτά, πρόκειται για το όνομα του νέου ιταλικού εστιατορίου, το οποίο άνοιξε πριν από μερικές μέρες στην Κηφισιά. Πήρε τη θέση του παλιού Parla. Ναι, σε εκείνο το φοβερό νεοκλασικό πάνω στην Κηφισίας, δίπλα από την Cava Vinifera, με τον όμορφο κρυφό κήπο στο βάθος.

Εκεί λοιπόν, θα συναντήσουμε τον Γιάννη Λιόκα που επιστρέφει ξανά στα βόρεια προάστια, αλλά και στην ιταλική κουζίνα μετά από τη θητεία του στο Nolita.

Η «λευκή» πίτσα με την κρέμα παρμεζάνας, το πέστο βασιλικού, το fior di latte και τα τοματίνια ήταν μια γευστική αμαρτία.

Το επισκέφτηκα μια χαλαρή Τρίτη. Και ενώ πίστευα ότι δεν θα είχε πολύ κόσμο και θα μπορούσα να πω και δύο κουβέντες με τον chef, διαψεύστηκα ευχάριστα. Σχεδόν όλα τα τραπέζια που έχουν στηθεί στον κήπο –με τις κατάλληλες αποστάσεις φυσικά– ήταν γεμάτα.

Η «απλή» αλλά νόστιμη Margherita με την παλαιωμένη παρμεζάνα, το flor di latte και τη γλυκιά τομάτα San Marzano.

«Εδώ στα βόρεια, αγαπάνε την ιταλική κουζίνα» σκέφτηκα χαζεύοντας τον κατάλογο από το κινητό μου, μιας και τον είχα σε QR Code. Κι ενώ πήγαινα πάνω-κάτω μέχρι να αποφασίσω τι να διαλέξω, ο Λυκούργος Χριστοθανόπουλος, ο οποίος έχει επιμεληθεί τη λίστα των κοκτέιλ με τη βοήθεια του Σπύρου Κερκύρα, μου πρόσφερε ένα νόστιμο και ανθικό spritz, το Gin Spritz, για να μου ανοίξει κι άλλο την όρεξη.

H carbonara αλλιώς. Χειροποίητα ζυμαρικά agnolotti, κρέμα από κρόκους αυγών, pecorino sardo και καπνιστή πανσέτα.

Από τις πίτσες που φτιάχνονται σύμφωνα με το ναπολιτάνικο τρόπο διάλεξα τη Margherita αλλά και την Bianca, κατόπιν επιμονής της παρέας μου, και ήταν εκείνη που κέρδισε τις εντυπώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι η απλή Margherita δεν ήταν νόστιμη, ίσα-ίσα, αλλά η «λευκή» με την κρέμα παρμεζάνας, το πέστο βασιλικού, το fior di latte, τα τοματίνια και το αφράτο ζυμάρι της ήταν μια γευστική αμαρτία.

Τα ζυμαρικά που ήταν σωστά βρασμένα σε ζωμό γαρίδας και σαφράν το μόνο που ήθελαν ήταν λίγο φρέσκο τριμμένο πιπέρι.

Από αυτές που δεν νιώθεις τύψεις όταν τις κάνεις. Η burrata που ακολούθησε με τις ντομάτες σε ζύμωση τη βρήκα ωραία ιδέα, όμως ήταν έντονη η παρουσία του ξιδιού και κάπου χάνονταν οι ισορροπίες. Ισορροπίες που ήρθε να αναπληρώσει η σελινόριζα, η οποία σερβίρεται σαν ένα «osso bucco», με ραγού από μοσχαράκι γάλακτος και σάλτσα παλαιωμένης παρμεζάνας. Ένα πιάτο που ήταν τόσο έξυπνο όσο και πολύ νόστιμο.

Η Burrata με τις ντομάτες σε ζύμωση, τα crumble από ψωμί στα κάρβουνα και το ελάχιστο γιαούρτι.

Περνώντας στην pasta, τα linguine gamberi με το ταρτάρ γαρίδας ήταν από τις πιο γευστικές μακαρονάδες που έχω δοκιμάσει τελευταία. Τα ζυμαρικά που ήταν σωστά βρασμένα σε ζωμό γαρίδας και σαφράν το μόνο που ήθελαν ήταν λίγο φρέσκο τριμμένο πιπέρι.

Το πιάτο που αξίζει να δοκιμάσετε: σελινόριζα «osso bucco» με ραγού από μοσχαράκι γάλακτος και σάλτσας παλαιωμένης παρμεζάνας.

Για να σας είμαι ειλικρινής, με το ζόρι κρατήθηκα να μην τη φάω όλη, μιας και είχαμε ένα ακόμα πιάτο για το τέλος. Αυτό ήταν ο μπακαλιάρος mantecato που δεν με εντυπωσίασε καθόλου. Μου φάνηκε κάπως άτονος και όχι στο ίδιο επίπεδο με τα προηγούμενα.

Από Negroni έως Gin Spritz. Στο Monzù πας και για τα ποτά.

Όπως και να έχει, από το Monzù έφυγα με θετικό πρόσημο και σίγουρα θα επιστρέψω: για την πίτσα του, για τη σελινόριζα εκείνη, για την κοτολέτα milanese που δεν δοκίμασα, αλλά και για τα Negroni που έχει φτιάξει ο Λυκούργος.