Μάσκες, rapid-tests και self-tests; Τι τα κάνουμε αφού τα έχουμε χρησιμοποιήσει; Μήπως, τελικά, θα γλιτώσουμε κάποια στιγμή από τον ιό, αλλά θα «πνιγούμε» από τους τόνους των αποβλήτων που θα αφήσει πίσω του;
Ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και μέλος της επιτροπής των ειδικών για την πανδημία μιλάει έξω από τα δόντια στο Andro για τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση, τον μεγάλο αριθμό των νεκρών που εμφανίζεται καθημερινά, το γενικευμένο lockdown, τους ανεμβολίαστους και τα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο σύστημα υγείας.
Υπάρχει θετικό σενάριο για την εξέλιξη της πανδημίας. Οι επιστήμονες θεωρούν πως συν τω χρόνω θα μετεξελιχθεί σε ενδημία, θα έχει τοπική -άρα ελεγχόμενη- επίδραση και θα μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως συμβαίνει στις μέρες μας με τη γρίπη ή τη γαστρεντερίτιδα.
Να και ένα αισιόδοξο σημάδι: η Νότια Αφρική που ήταν η πρώτη χώρα που εμφάνισε την μετάλλαξη Όμικρον, τώρα άρει αρκετές απαγορεύσεις καθώς τα κρούσματα μειώνονται όπως και οι εισαγωγές στα νοσοκομεία.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να ακολουθήσει τη σκληρή γραμμή της Αυστρίας με υποχρεωτικότητα του εμβολίου και πρόστιμο 100 ευρώ στους άνω των 60. Να περιμένουμε κι άλλα μέτρα στο άμεσο μέλλον; Μήπως δεν είναι τόσο «ελεγχόμενα» τα πράγματα όπως διατείνονται διάφορα κυβερνητικά στελέχη;
Είναι ο αριθμός των κρουσμάτων που πρέπει να μας φοβίζει τόσο ή το σχίσμα που πάει να δημιουργηθεί μέσα στην κοινωνία; Τη στιγμή που οι επαγγελματίες στην εστίαση και το εμπόριο σηκώνουν τα χέρια ψηλά, η κυβέρνηση οφείλει να βρει λύση άμεσα.
Αν υπάρχει ένας «χώρος» όπου οι «παντογνώστες» και συνήθως επικίνδυνα ευφάνταστοι συνωμοσιολόγοι κάνουν «πάρτι» αυτός είναι η πανδημία και το εμβόλιο. Ξεχνούν οι αρνητές πως η προστασία της κοινωνίας υπερτερεί της ατομικής επιλογής.
Η «βιομηχανία» μηνύσεων που φιλοδοξούν να ξεκινήσουν ορισμένοι ακραίοι του αντιεμβολιαστικού μπλοκ κατά εκπαιδευτικών πρέπει να συναντήσει τον... τοίχο της οργανωμένης πολιτείας.
Από τη Νέα Υόρκη έως τη Βαρκελώνη και από την Αθήνα έως το Λονδίνο, νέες επιχειρηματικές-κοινωνικές προσπάθειες αναφύονται ως αποτέλεσμα της πανδημίας. Οι υπερσυγκεντρώσεις και τα μεγάλα πλήθη δίνουν τη θέση τους σε μικρά κοινόβια όπου οι μετέχοντες αποφασίζουν να ζήσουν μαζί και μακριά από τους (πολλούς) υπόλοιπους. Γράφει ο Πέτρος Δεμερτζής.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς πέφτει από τη μια γκάφα στην άλλη. Αντί να κάνει μια δημόσια αναδίπλωση, μιλάει για τον ιό σαν να είναι ειδικός επιστήμονας. Καλό είναι να καταλάβει πως είναι ένας σπουδαίος αθλητής και όχι πνευματικός ταγός. Εν τέλει, καλύτερα να παίζει παρά να μιλάει.
Δεν είναι όλοι οι αντιεμβολιαστές ακραίοι, αλλά στο τέλος επικρατούν αυτοί που αποζητούν την ευθεία αντιπαράθεση με το κράτος με αφορμή τα εμβόλια και σκοπούς εντελώς άλλους. Το είδαμε την εποχή του αντιμνημόνιου, δεν χρειάζεται να το ζήσουμε ξανά.
Πως ήταν η σέξι γαλλική καμπάνια για τις «επιθυμητές» παρενέργειες του εμβολιασμού; Καμία σχέση. Με ένα έντυπο βγαλμένο από τα τιμημένα 80’s, o Περιφερειάρχης Αττικής και πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, επιχειρεί να μιλήσει «τη γλώσσα των νέων» με εκφράσεις όπως «στην τελική ρε φίλε, η ζωή μετριέται με φιλιά».
