Πώς ο πλανήτης -και η Ελλάδα- γελάστηκε από το παραμύθι του Πούτιν

Το… attitude που μας πουλούσε ο Πούτιν έφερνε ενίοτε σε χολιγουντιανό σταρ κατασκοπικής ταινίας.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, σχεδόν όλοι γοητευτήκαμε/ψαρώσαμε/ιντριγκαριστήκαμε κάποια στιγμή από την εικόνα του «νέου τσάρου». Εκτός από τους δικούς μας κομμουνιστές που έβλεπαν στον Πούτιν τη συνέχεια του σοβιετικού μεγαλείου και τους εγχώριους ακροδεξιούς που τον υποδέχτηκαν σαν ορθόδοξο πατριώτη και αρχικαπετάνιο του «ξανθού γένους», όλος ο κόσμος -παντού στον πλανήτη- παραμυθίαστηκε από αυτή τη φυσιογνωμία που έμοιαζε βγαλμένη από ταινία Τζέημς Μποντ.

Απολαμβάναμε την σινεμασκόπ διάσταση της περσόνας αυτής στους κρυστάλλινους διαδρόμους του Κρεμλίνου ή στα χιονισμένα δάση με τα γούνινα σκουφιά. Μας φαίνονταν κάτι ελεγχόμενα εξωτικό, και διασκεδαστικό, σαν μια ακριβή βότκα με χρυσά κυριλλικά γράμματα.

Αριστερά: Ο βρετανός Economist έκανε λογοπαίγνιο με το A Star Is Born (ένα αστέρι -τσάρος- γεννιέται). Δεξιά: Το αμερικανικό TIME ανακήρυττε τον Putin Πρόσωπο της Χρονιάς.

Μας έμοιαζε κάπως ερεθιστικό σε ιστορική κλίμακα, που ήταν ο δυνατός «ηγέτης» στο τιμόνι μιας χώρας που δεν κυβερνιέται χωρίς φόβο και βία. Ο φόβος και η βία του Πούτιν ήταν για μας στοιχεία της πλοκής, το αλατοπίπερο στο σίριαλ, και χρόνο με το χρόνο χαζεύαμε τη «νέα σεζόν» της Πουτινιάδας με ένοχη ευχαρίστηση σαν να βλέπουμε ένα Game of Thrones με πάγους, λύκους και μοχθηρία, κάπου μακριά, εκεί οπού για πάντα κάνει κρύο.

Ο Πούτιν επενέβαινε στη Γεωργία, προσαρτούσε την Κριμαία, έστελνε τα βομβαρδιστικά του στη Συρία, εξαφάνιζε με τον ένα η τον άλλο τρόπο τους ενοχλητικούς όπως την Πολιτκοφσκαϊα, τον Λιβτινένκο, τον Ναβάλνυ, κι εμείς χαζεύαμε σα να ήταν αναλώσιμοι χαρακτήρες ενός κατασκοπικού ριάλιτι.

«Για δες τι έκανε πάλι ο τσάρος», «ποιος τολμάει να τα βάλει με την αρκούδα» και άλλα τέτοια χαριτωμένα σχολιάζαμε, ορισμένοι με πορνογραφική λιγούρα του στυλ «ο αρχιδάτος ηγέτης που τους ξεσκίζει, σε αντίθεση με τους δικούς μας που είναι μονίμως στα τέσσερα».

Τουλάχιστον ο πράκτορας 007 εξασκείται στις ταινίες με τα όπλα του. Σε αντίθεση με τον Πούτιν που εξασκείται με αληθινούς στόχους (Φωτογραφία: thesun.co.uk).

Στις τελευταίες σεζόν είχε αρχίσει βέβαια να κουράζει το έργο, ο πρωταγωνιστής να γίνεται κάπως απωθητικός, με τις παράξενες επεμβάσεις στη μούρη του και με την σαδιστική αυταρέσκεια της απόλυτης εξουσίας να τον μετατρέπει εμφανισιακά σε γκόλουμ, αλλά ήταν πλέον αργά για να δούμε τον Πούτιν σαν κάτι άλλο από ένα φυσικό φαινόμενο για τη Ρωσία, αυτή την εξωτική αυτοκρατορία της «μέσης γης» με τις ξανθές καλλονές και τους πρησμένος ολιγάρχες, τους πυρηνικούς πυραύλους, και τους οξυριγχους που εγκυμονούν χαβιάρι.

Έτσι -με δέος- είχαν αντιμετωπίσει τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 από τους Ρώσους.

Ώσπου ξυπνήσαμε μια ωραία πρωία και ο πρωταγωνιστής του τζεημσμποντικού ριάλιτι είχε εισβάλλει στην δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης. Και καταλάβαμε ότι όλο αυτό το εξωτικό σίριαλ που αρχικά θαυμάζαμε, μετά ίσως βαρεθήκαμε και στο τέλος σίγουρα απωθούσαμε, απειλούσε και απειλεί θεμελιωδώς και επειγόντως τον τρόπο ζωής μας.

Δεν είναι ταινία Μποντ, δεν έχει πλάκα, και πρέπει έστω την τελευταία στιγμή να πολεμήσουμε το τέρας με κάθε τρόπο. Ακόμα και με τον πιο απλό και ανέξοδο τρόπο για τον καθένα μας, απομυθοποιώντας πλήρως τον Πούτιν και την δήθεν ηγετική στόφα του, και βάζοντας τον στη θέση που του αξίζει, ανάμεσα στους παρανοϊκούς δικτάτορες του κόσμου τούτου. Παραδίδοντας τον συλλογικά, ως πολιτισμένη ανθρωπότητα, στη χλεύη της ιστορίας.

Διαβάστε ακόμα: Αλέξανδρος Μασσαβέτας. «Στην Ελλάδα μαίνεται ένας υβριδικός πόλεμος για να αυξηθεί η ρωσική επιρροή».

TAGS :
Βλαντιμίρ Πούτιν πούτιν

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook