Μήπως έχετε… ψηφολογικά προβλήματα;

“Οι ψυχολογικές ανάγκες κάποιων ψηφοφόρων οδηγούν την κρίση τους σε απολύτως ανεύθυνη στάση”. (Φωτό: Nick Paleologos / SOOC)

Εσείς, πώς θα πάτε στην κάλπη;

Είστε απ’ αυτούς που δεν χρειάζεται να σας ρωτήσουμε τι θα ψηφίσετε, αφού θα ψηφίσετε αυτό που πάντα ψηφίζατε, ανεξάρτητα απ’ τις συνθήκες, τους ανθρώπους που είναι επικεφαλής, τα γεγονότα και τις ανάγκες της χώρας; Είστε δηλαδή ιδεολογικά τοποθετημένοι κάπου αμετακίνητα; Εντάξει, λοιπόν, η οποιαδήποτε πολιτική κουβέντα μαζί σας είναι ανούσια, οπότε κάντε αυτό στο οποίο ταχθήκατε για να μετρηθούμε οι υπόλοιποι.

Ή μήπως είστε απ’ αυτούς που θεωρούν πως πρέπει να μας κρατάτε όλους μας σε αγωνία με τη βαρυσήμαντη μυστική κρίση σας, η οποία θα αποκαλυφθεί στο παραβάν ανάλογα με το πώς θα έχετε ξυπνήσει εκείνη τη μέρα, μετά από μήνες επαναξιολογήσεων των προς αξιολόγηση υποψηφίων κομμάτων; Διότι εμένα κάτι μου λέει πως όσοι δηλώνουν μονίμως αναποφάσιστοι, δηλώνουν αναποφάσιστοι γιατί απλώς δεν ξέρουν να σκέφτονται ορθολογικά, να κρίνουν και να αξιολογούν και, κυρίως, να ιεραρχούν ανάμεσα στα σημαντικά και τα επουσιώδη.

Η κόρη του υπογράφοντος, Δημήτρη Παπαζυμούρη, ατενίζοντας το μέλλον με τα κιάλια. Εμείς, οι ενήλικες ψηφοφόροι, έχουμε τη διάθεση να το κάνουμε πέρα από τη μυωπική επικαιρότητα;

Γιατί όταν η ζυγαριά συνεχώς αμφιταλαντεύεται στο μυαλό κάποιου, μάλλον μπαίνουν πάνω της θέματα που δεν συγκρίνονται σε στρατηγική σημασία για τον τόπο, απέναντι σε επουσιώδη μικροπολιτικά. Στις εκλογές δεν εξισορροπούμε το αν η χώρα έχει αύξηση εισοδήματος, απέναντι στο αν, π.χ., ο τάδε βουλευτής «τα πήρε», πώς να το κάνουμε τώρα; Πάντα θα υπάρχει κάποιος που «τα παίρνει» σε κάθε κόμμα, αλλά το μέλλον μας δεν κρίνεται εν τέλει απ’ αυτό. Απ’ το αν θα υπάρχει δουλειά και λεφτά για τον κόσμο όμως κρίνεται!

Αλλά εκεί που το χάνω τελείως είναι στο πώς οι ψυχολογικές ανάγκες κάποιων ψηφοφόρων οδηγούν την κρίση τους σε απολύτως ανεύθυνη στάση. Και μιλώ γι αυτούς τους κατά τεκμήριο εύστροφους πολίτες που καταλήγουν να κρίνουν τους υποψήφιους της εξουσίας με τα αυστηρότερα  κριτήρια ελιτίστικου περφεξιονισμού προκειμένου να τοποθετήσουν ψυχολογικά τον εαυτό τους στο βάθρο του τέλειου και αψεγάδιαστου· αυτού που απαξιώνει όλους όσοι θα κατέβουν στις εκλογές γιατί κανείς δεν τους αξίζει. Λες και μιλάμε για υποψήφιους γαμπρούς και νύφες που δεν είναι της κλάσεως του Τζορτζ Κλούνι και της Μόνικα Μπελούσι που αυτοί αξίζουν κατ’ ελάχιστον.

Εγώ καταλαβαίνω πως στις εκλογές, όπως και σε κάθε τι στη ζωή, καλείσαι να αξιολογείς τις υπάρχουσες εναλλακτικές για τη διακυβέρνηση μιας χώρας και οφείλεις να πάρεις θέση για το ποια απ’ αυτές είναι η καλύτερη, ή έστω η λιγότερο χειρότερη. Και για να καταλήξεις στο τι θα ψηφίσεις, πρέπει απαραιτήτως να ιεραρχήσεις τα πολύ σημαντικά θέματα και να εστιάσεις σε αυτά και μόνον· σε αυτά δηλαδή που θα είναι καταλυτικά για το μέλλον των παιδιών σου, γιατί αλλιώς δεν βγάζεις άκρη.

Αγαπάμε τον Ελύτη αλλά πρέπει να ψηφίζουμε πρακτικά, όσι ποιητικά. (φωτογραφία: sooc).

Σίγουρα πάντως δεν καλείσαι να βρεις όλα τα μειονεκτήματα που έχει το κάθε κόμμα, σε σχέση με το απολύτως ιδεατό, σαν μεγαλόσχημος κριτής σε τηλεπαιχνίδι. Ούτε βέβαια νοείται να τιμωρήσεις κάποιο κόμμα για κάτι που σε ενόχλησε, με τη ψυχολογική φαντασίωση του «εκδικητή» σε Χολιγουντιανό ρόλο, εφόσον μέσα σου πιστεύεις πως το αντίπαλο κόμμα είναι σαφώς χειρότερο απ’ αυτό που τιμωρείς. Αλήθεια τώρα, πρέπει να θυμίσω σε ενήλικες να μη πυροβολούν τα πόδια τους, λόγω θυμού;

Γιατί όλοι πρέπει να καταλαβαίνουμε ότι, ρεαλιστικά στη διαχείριση ενός κράτους και ειδικά του δαιδαλώδους ελληνικού, είναι νομοτελειακό ότι κάπου θα γίνουν «πατάτες», κάποια πράγματα δεν θα τα χειριστεί κάποιος σωστά, ή θα ξεφύγουν σε χρόνους. Είναι επίσης γνωστό πως οι ηλίθιοι είναι αήττητοι και πως δεν χρειάζονται περισσότεροι από δυο-τρεις απ’ αυτούς μέσα στο βαθύ κράτος για να φέρουν το χάος οποτεδήποτε στοιχίσουν τις ανευθυνότητές τους με τον ανάδρομο Ερμή, όποιος και να είναι ο πρωθυπουργός. Όλοι το ξέρουμε αυτό.

Όποιος έχει εξασκήσει διοίκηση σε οτιδήποτε, από τον οικογενειακό προϋπολογισμό ως μια δουλειά, μια επιχείρηση, ξέρει ότι θεωρείσαι πετυχημένος όταν, στα περισσότερα και σημαντικότερα, απλώς έχει αποδειχτεί ότι δεν έκανες χοντρά λάθη, ενώ σε άλλα σημαντικά πέτυχες μάλιστα και τους στόχους σου, βαδίζοντας πάνω σ’ έναν άξονα που σε οδηγεί στο μέλλον.

Προσγειωθείτε λοιπόν ορισμένοι πριν πάτε στη κάλπη, ξεκαβαλήστε από τα «ψηφολογικά» καλάμια σας και, κυρίως, ιεραρχείστε αυτά τα 5-6 πράγματα που θα έχουν καταλυτική σημασία για το παρόν της χώρας και το μέλλον των παιδιών σας σ’ αυτή, κρίνοντας πράξεις, σχέδια με συνοχή και ρεαλιστικές υποσχέσεις. Αυτό οφείλουν να κάνουν οι υπεύθυνοι, σοβαροί πολίτες. Τα άλλα είναι για να κάνουμε τους καμπόσους σε καφενεία και σε τοίχους κοινωνικών δικτύων…

Διαβάστε ακόμα, Δημήτρης Παπαζυμούρης: Μην είστε γεροπαράξενοι, ξεβολευτείτε από τη «θέση σας»!

TAGS :
εκλογές νεα δημοκρατία Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook